Όταν οι πολιτικές αποτυγχάνουν κλίνουμε επ’ αριστερά. Δοκιμασμένος και φυσικά αποτυχημένος τρόπος αντίδρασης αριστερών κομμάτων. Τώρα, βέβαια, όταν συγκυβερνάς με τον Καμμένο πώς να κλίνεις αριστερά; Γι’ αυτό βάζεις δίπλα του έναν Κουβέλη, παραδοσιακό αριστερό και δη της ανανέωσης για να τον σκιάζει με τη βαριά αριστερή κορμοστασιά του. Μέχρι να ’ρθουν οι εξελίξεις του Μακεδονικού και να αναγκαστεί να αποχωρήσει μόνος του. Αλλά μέχρι τότε θα ’χουν έρθει και οι εκλογές. Σε παράλληλα νέα, αποσύρεις τη Ράνια και το σύζυγο που τους έφερες από το Αμέρικα και η αριστεροσύνη τους αμφισβητείται, βάζεις τον παλιό, σχεδόν ισάξιο της Παπαρήγα, κομμουνιστή στο Οικονομίας και καλύπτεις με αριστερή νεολαία τα όποια κενά. Μέχρι και για την παιδεία θυμάσαι μια βουλευτή που είχε βρει ταξικά ελατήρια σε ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα με θύματα παιδιά. Τράτζικ. Πλην, όμως, αφού υπάρχει κόσμος για να αγοράσει την αφήγησή σου, μάλλον κάνεις το σωστό. Για το κόμμα σου.
Οι ανασχηματισμοί, αν και πάντοτε εμφανίζονται ως κομβικά πολιτικά γεγονότα, ποτέ δεν επιφέρουν κάποιο, άξιο λόγου, αποτέλεσμα. Ειδικά όταν είναι και εκλογικοί. Μόνο δημοσιογραφική κουβέντα γίνεται και αυτή για λίγο. Δηλώνουν όμως τον τρόπο που σκέφτονται οι κυβερνώντες προκειμένου να βελτιώσουν τη θέση τους. Προφανώς και η υπουργοποίηση Κουβέλη δεν θα στρέψει σήμερα προς το ΣΥΡΙΖΑ κάποιους κεντροαριστερούς. Όσοι εκ της ΔΗΜΑΡ ήταν να πάνε, έχουν πάει εδώ και καιρό, αν έφυγαν δηλαδή ποτέ από το συριζαϊκό περιβάλλον. Ωστόσο μπορεί να ενταχθεί σε μια σειρά κινήσεων και απέλπιδων προσπαθειών μιας κάποιας «επαναριστεροποίησης». Πάντα στα πλαίσια του εναλλακτικού.
Οι νέοι και καθαροί εναντίον των παλιών και διεφθαρμένων. Απλά πράγματα.
Ο έντονος λαϊκισμός του παρελθόντος, που έφερε εκτός των άλλων και τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, έχει αφήσει κάποια «δέκατα πυρετού» στη φιλάσθενη ελληνική κοινωνία. Οι νέοι και καθαροί εναντίον των παλιών και διεφθαρμένων. Οι νέοι εκπροσωπούνται σήμερα από την αριστερά που αναλαμβάνει να καθαρίσει στο όνομα κάθε «υγιούς τμήματος» του πολιτικού συστήματος, ακόμα και του πιο ακροδεξιού. Οι παλιοί, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, είναι τα κλασικά αστικά κόμματα που επειδή έκλεβαν μας κατέστρεψαν. Απλά πράγματα. Απλή μανιχαϊστική λογική που έχει απήχηση σε ένα τμήμα του πόπολου και ιδιαίτερα στα αδύναμα λαϊκά στρώματα και φυσικά σε όλες τις αριστερές ψυχές. Δεν χρήζει αποδείξεως, είναι αξίωμα, παγκόσμια εμπειρία. Με αυτή τη διαίρεση θα πάει ο Α. Τσίπρας στις επόμενες εκλογές φιλοδοξώντας να κρατήσει μια καλή εκλογική κάβα που θα τον σταθεροποιήσει στο πολιτικό σκηνικό.
Στο δρόμο αυτό ό,τι ενδείξεις ή στοιχεία ανακαλύψει για πολιτικούς αντιπάλους θα πιστώνονται αυτομάτως στο λογαριασμό του. Γι’ αυτό και καρατομεί ταχύτατα τους επιδοτούμενους ενοικίου, παρόλο που δεν έκαναν κάτι παράνομο. Στη πορεία αυτή δεν μπορεί να αφήσει απέξω τη σοσιαλδημοκρατία. Γνωρίζει ότι εκεί έχει πολλούς φίλους, αλλά δεν διστάζει να βγάλει στη σέντρα Βενιζέλο και Λοβέρδο δηλώνοντας, υπόρρητα, ότι όποιος είναι καθαρός ας τους παρατήσει και ας έρθει προς τα δω, όπως και τόσοι άλλοι. Το γεγονός ότι βρήκε μόνο τον Κουβέλη στη σημερινή φάση δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν άλλοι. Αλλά δεν ήταν πρόθυμοι να εκτεθούν μιας και η κυβέρνηση αυτή είναι σε αποδρομή. Ο ρεαλιστικός στόχος πολλών του χώρου είναι μια πιο νέα και πιο μεγάλη κεντροαριστερά που θα περιλαμβάνει και ικανό μέρος του ηττημένου ΣΥΡΙΖΑ. Πάντοτε απέναντι στη νεοφιλελεύθερη δεξιά. Και πάντοτε στα πλαίσια της δίκαιης ανάπτυξης των κολλητών. Γι’ αυτό δεν διστάζουν να απαξιώνουν συστηματικά και δήθεν ανέμελα το ενιαίο(;) πολιτικό σχήμα που πρόσφατα συνέπτυξαν.
Το λαϊκό ανάγνωσμα που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τον Τσίπρα υπέρμαχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν φαίνεται να επιβεβαιώνεται. Ο προηγούμενος των Οικονομικών δεν θέλησε να κάνει κάτι, επιτροπές έφτιαχνε και χάλαγε μέχρι που έφυγε. Ο νέος είναι τόσο παλιός που είναι αμφίβολο αν μπορεί να ακολουθήσει το σήμερα. Αναμασά και αυτός κάτι για δίκαιη ανάπτυξη προς όφελος της κοινωνίας και καθαρή έξοδο με επιτόκια δανεισμού 4,4%, (της Πορτογαλίας 1,9%, της Γερμανίας 0,6%) που σε απλά ελληνικά σημαίνει «βάλτε τα λεφτά σας στην Ελλάδα αλλά μην περιμένετε κέρδη». Ό,τι βγάζετε θα τα δίνετε στο κράτος για να μπορεί να συντηρεί την αναπαραγωγή του πελατειακού συστήματος, δηλαδή το οξυγόνο του.
Από σήμερα και μέχρι τις εκλογές, η κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να τρέξει πράγματα που απαξίωσε στην πράξη για να διατηρήσει το αριστερό της image. Kαθυστέρησε όσο μπορούσε τους πλειστηριασμούς, τις ιδιωτικοποιήσεις, την άρση των διοικητικών και δικαστικών εμποδίων που κρατούν τον ανταγωνισμό σε χαμηλά επίπεδα. Γιατί να τα τρέξει τώρα που έχει ανάγκη ένα αριστερό προφίλ; Όταν θα το πάρουμε απόφαση ότι είμαστε παγιδευμένοι στη στασιμοχρεοκοπία, όταν θα ξεσπάσει η θύελλα των υψηλών επιτοκίων δανεισμού και το χρέος θα καλπάζει, θα βρίσκεται ήδη στην αντιπολίτευση. Tα κόκκινα δάνεια και οι ληξιπρόθεσμες οφειλές θα έχουν αυγατίσει, αλλά αυτή θα μπορεί να επαίρεται για την καθαρή έξοδο και θα απαιτεί τη δίκαιη ανάπτυξη από τους επόμενους.
Στα ίδια πλαίσια είναι και η ανοχή που δείχνει στο «φαινόμενο της βαριοπούλας». Ο τρόμος πάνω από την πόλη προφανώς και την ενοχλεί μιας και ενοχλεί τους πολίτες αλλά δεν είναι διατεθειμένη να επιβάλει στοιχειωδώς τον «νόμο και την τάξη». Προτιμά να την ανέχεται. Η εικόνα των επιτιθέμενων κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους θα της κάνει μεγαλύτερη ζημιά στο αριστερό ακροατήριο που έχει μάθει να συμβιώνει με τις πράξεις πολιτικής βίας, αν αυτές γίνονται για «καλό σκοπό». Το γεγονός ότι μια άναρχη κοινωνική κατάσταση είναι αποτρεπτικός παράγοντας για επενδύσεις δεν την ενδιαφέρει και πολύ. Γιατί δεν την ενδιαφέρει η καπιταλιστική ανάπτυξη. Αντιθέτως φροντίζει να κρατήσει αριστερά αποθέματα για τη μεθεπόμενη μέρα, όταν οι πιθανές εκλογές με απλή αναλογική θα επιφέρουν νέα μεγάλη αναταραχή στα πολιτικά μας πράγματα.
Η σημερινή κατάσταση αλλά και οι ορατές αναμενόμενες εξελίξεις σε βάθος ενός χρόνου δεν προμηνύουν επιστροφή ούτε στην ομαλότητα ούτε στη σταθεροποίηση της οικονομίας. Γιατί απουσιάζουν οι γενναίες πράξεις. Αντιθέτως υπόσχονται ακόμα περισσότερο διχασμό, κοινωνικές εντάσεις, εκβάθυνση των ανισοτήτων, μαρασμό. Η στενή κομματική επιβίωση και οι προσωπικές στρατηγικές καθορίζουν τις εξελίξεις συνεπικουρούμενες από άγνοια και δομική αδυναμία ανάταξης της χώρας. Τρία χρόνια πήγαν χαμένα. Το πείραμα της αριστεράς απέτυχε. Ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα το αντιλαμβάνονται, ανήμπορα να κάνουν κάτι. Το κράτος είναι παντού και είναι εχθρικό σε κάθε πρόοδο. Οι αναμενόμενες μειώσεις των συντάξεων και οι αυξήσεις των φορολογικών βαρών θα επιτείνουν τη φτωχοποίηση. Με ή χωρίς εποπτεία η χώρα μας θα είναι παρίας της Ευρώπης και του κόσμου. Ας ελπίσουμε ότι η επερχόμενη κυβερνητική αλλαγή θα διορθώσει την πορεία. Ως τότε μπορούμε να αναδεύουμε το ζουμί μέσα στο οποίο βράζουμε. Φιλολογώντας.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
13°
