Η σχέση της mainstream πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ με όλους τους παρελθοντικούς χρόνους της ελληνικής γλώσσας είναι από γραφική έως εμμονική. Από το «Γιατί, οι άλλοι καλύτεροι ήταν;», που πλέον σπάει τα νεύρα και του τελευταίου ψύχραιμου γιόγκι, μέχρι τα πρόσφατα σύντομα μαθήματα ιστορίας του Εμφυλίου από το βήμα της Βουλής, υπάρχει στημένο το σουρεαλιστικό σκηνικό της σημερινής μας καταδίκης.
Μοιάζει με θεατρική σκηνογραφία που, αν πάρεις τους πρωταγωνιστές και τους βάλεις κάπου κοντά στο παρόν, θα χάσουν τον ίδιον τους τον εαυτό. Οι σημερινοί ντελιβεράδες μίσους και ταξικού διχασμού ξεχνούν πολλά και σκοπίμως, αλλά δεν ξεχνούν να το επαναλαμβάνουν.
Όπως, για παράδειγμα, ότι έχουν λάβει τρεις φορές τα πολιτικά διαπιστευτήρια της πλειοψηφίας των Ελλήνων για να οδηγήσουν τη χώρα στο μέλλον, όχι για να κανονίσουν τους λογαριασμούς του παρελθόντος τους οποίους θεωρούν ακόμα ανοικτούς. Την ώρα που καίγεται μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων, ολοένα και περισσότερο ανοιγοκλείνουν κάτι σκονισμένα κιτάπια με Δεκεμβριανά, με Χούντες, με Ιουλιανά, με..., με.... Όταν ολόκληρος ο πλανήτης έχει φορέσει το μέσα έξω, εμείς εδώ σε αυτήν την ξεχαρβαλωμένη γωνιά της Ευρώπης ακούμε να τρίζουν οι σκουριασμένες κλειδαριές μιας Ιστορίας για την οποίαν η ελληνική κοινωνία έχει ματώσει πολύ για να την αφήσει πίσω, στη θέση που της ανήκει. Είναι ευλογία να γνωρίζεις και να διδάσκεσαι από την Ιστορία σου, αλλά είναι κατάντια να την ταυτίζεις με το δικό σου παρελθόν έξω από το οποίο φαίνεται πως δεν έχεις λόγο ύπαρξης.
Και ακόμα χειρότερα. Πριν από λίγες ημέρες και ενώ το σκάφος έπλεε στα κοινοβουλευτικά απόνερα της τρικυμίας Novartis, ένας φιλοκυβερνητικός τίτλος στέγαζε δήλωση του ΠΘ: «Κυβερνούσαν σαν μαφία». Αόριστος και πάλι αόριστος. Το τι έκαναν οι άλλοι, οι προηγούμενοι, το γνωρίζουμε πολύ καλά και γι’ αυτό τιμωρήθηκαν εκλογικά. Έτσι γίνεται στις Δημοκρατίες. «Η μάχη του καινούργιου με το παλιό», η επωδός με την οποίαν κερδήθηκαν οι εκλογικές αναμετρήσεις από τη σημερινή κυβέρνηση, τι ακριβώς ήταν; Η προοπτική του διαφορετικού μέλλοντος ή η υπόσχεση για εκδίκηση και τιμωρία επί δικαίων και αδίκων στην προσπάθεια να κυριεύσει επικοινωνιακά και, φυσικά, συναισθηματικά η συγκεκριμένη λογική; Γιατί και με τη βοήθεια των τόσων -για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια- φιλοκυβερνητικών Μέσων, αυτό έχει συμβεί.
Αυτή η γενικευμένη κατάσταση της βίαιης λάσπης πάνω από την ελληνική κοινωνία, σαν την αφρικανική άμμο, δεν είναι άμοιρη ακόμα και για τα φαινόμενα της χουλιγκάνικης καθημερινής βίας που φοράει τα ρούχα της συλλογικής δράσης με τη βαριοπούλα και το κράνος. Η ελληνική Αριστερά σε όλα αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης ήταν εξαιρετικά αμήχανη, αν δεν έκλεινε το μάτι, στις βίαιες ενέργειες στο πλαίσιο της εξέλιξης του πολύπλοκου φαινομένου της τρομοκρατίας στη χώρα. Δυσκολεύεται πολύ, ακόμα και τώρα, να κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ της «εκτέλεσης» και της «δολοφονίας» και να εισαγάγει τη δεύτερη στο λεξιλόγιό της, όταν αναγκάζεται να μιλήσει επί του θέματος κάθε φορά που ο Δ. Κουφοντίνας παίρνει άδεια από τις φυλακές. Δυσκολεύεται, γενικώς, να βάλει με σαφήνεια τα κοινωνιολογικά όρια της ασφάλειας των πολιτών απέναντι στα όρια των ιδεολογημάτων που πάντοτε -ελέω διαλεκτικής- έβρισκαν τρόπο, αν όχι να υποδαυλίζουν, να συμπαρίστανται παρέχοντας «αλληλέγγυα άλλοθι» στη βία. Είτε «προσωπική τρομοκρατία» λέγεται αυτή είτε όπως αλλιώς όριζαν κάθε φορές οι βολικές διαδικασίες.
Το μίσος είναι εύκολο για έναν βασικό λόγο, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη, έχει άλλους πιο αυτόματους μηχανισμούς. Όπως εύκολη υπόθεση είναι και η ιδιωτική ανάγνωση της ιστορίας. «Το παρελθόν είναι αυτό που αλλάζει», λέει μια προσέγγιση στις ιστορικές σπουδές. Και αλλάζει γιατί η γνώση του είναι ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία για να κατανοήσεις ότι ο κόσμος προχωρά και αλλάζει και μαζί του μοιραία πρέπει να το κάνεις και εσύ. Είναι μεγάλη μιζέρια στην εποχή του Internet of Things, ο ένας υπουργός να διαλαλεί πόσο δίκιο είχε η Αριστερά στον Εμφύλιο και ο άλλος, αφού πρώτα έχει δηλώσει ότι η Novartis είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους, να λέει υπερηφάνως ότι δεν έχει και δεν χρησιμοποιεί email...
20°
