Είθισται τα άρθρα που αφορούν την Πολιτική να είναι μέσα στην γκρίνια. Ο αρθρογράφος στηλιτεύει τα κακώς κείμενα και χώνει σε πρωθυπουργούς, αρχηγούς κομμάτων, βουλευτές, πολιτευτές κ.ο.κ. Σήμερα, όμως, εγώ θα κάνω κάτι διαφορετικό: Θα παινέσω!
Πράγματι, μόνο καλά λόγια μπορώ να πω για την απόφαση της κυβέρνησης να επιχειρήσει ένα αποφασιστικό χτύπημα κατά του ρατσισμού με νομοσχέδιο που, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, βρίσκεται πλέον στην τελική ευθεία.
Τι περιλαμβάνει το εν λόγω νομοσχέδιο; Με δυο λόγια, αυστηρότατες ποινές στους ρατσιστές: Κατ’ αρχήν τσουχτερά πρόστιμα (μέχρι και 20.000 ευρώ) και φυλάκιση από τρεις μήνες έως έξι χρόνια σε οποιονδήποτε ασκήσει ή επιχειρήσει να προκαλέσει ρατσιστική βία με βάση τη φυλή, τη θρησκεία ή το γενετήσιο προσανατολισμό.
Το ζουμί, όμως, της ιστορίας είναι οι πολιτικές κυρώσεις που προβλέπονται για όλα τα παραπάνω, όπως και για την αμφισβήτηση των εγκλημάτων του ναζισμού. Έτσι, κάθε πολιτικάντης (και μην πάει το μυαλό σας μόνο στο γνωστό «κόμμα» – δυστυχώς, τέτοια μπουμπούκια υπάρχουν παντού) που θα ξεστομίζει τις γνωστές και μη εξαιρετέες χυδαίες ρατσιστικές αρλούμπες (που λέει κι ο Παναγιώταρος), οι οποίες ακούγονται ατιμώρητα στη χώρα μας εδώ και χρόνια, θα στερείται τα πολιτικά του δικαιώματα.
Με άλλα λόγια, θα παρακολουθεί τις συνεδριάσεις της βουλής από τον καναπέ. Αν δε είναι ήδη βουλευτής, θα χάνει αυτομάτως τη βουλευτική του ασυλία και θα μεταφέρεται σηκωτός στο δικαστήριο. Τέλος, αν όλα αυτά τα όμορφα τα διαπράξει αρχηγός κόμματος, η παράταξή του θα βλέπει την κρατική χρηματοδότηση να κάνει φτερά. Ήδη φαντάζομαι τον Μιχαλό και την παρέα του από εκεί που μοίραζαν αρνιά να κάνουν εράνους...
Φυσικά, κάποιοι «υπερδημοκράτες» ξανά θα μιλήσουν για «φίμωση» των ιδεών αναμασώντας το γνωστό τσιτάτο του Βολτέρου «Διαφωνώ με αυτό που λες» κ.λπ. κ.λπ. Κι όμως. Απόψεις και ιδεολογίες που στηρίζονται στο μίσος για το «διαφορετικό» συνάνθρωπο δεν έχουν καμία θέση στη δημοκρατία.
Θεωρώ πως το συγκεκριμένο νομοσχέδιο μπορεί να αποτελέσει ένα ουσιαστικό όπλο στον αγώνα κατά της ανόδου της Χρυσής Αυγής. Εδώ όμως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως η απόλυτη ταύτιση του ρατσισμού με την οργάνωση του Μιχαλολιάκου είναι κάτι παραπάνω από αφελής. Τόσο ο ρατσισμός όσο και το ξαδερφάκι του, ο εθνικισμός, υπήρχαν στη χώρα μας πολύ πριν η Χ.Α. μπει στη βουλή και χτυπήσει δωδεκάρια στα γκάλοπ.
Και ακόμα και σήμερα πολλές από τις ρατσιστικές επιθέσεις που πραγματοποιούνται όλο και περισσότερο στην ελληνική επικράτεια δεν προέρχονται από χρυσαυγίτες, αλλά από ανεξάρτητους μεμονωμένους «ιδιώτες». Είναι χαρακτηριστικό πως το πιο «διάσημο» ρατσιστικό περιστατικό των τελευταίων ημερών (Μανωλάδα) πιθανότατα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την εν λόγω οργάνωση.
Η Χρυσή Αυγή είναι απλώς το «τελειότερο» μοντέλο μιας εθνικιστικής υπερπαραγωγής η οποία ξεκίνησε από τα «συλλαλητήρια» για τη Μακεδονία και εξελίχθηκε μέσα από τις «λαοσυνάξεις» του Μακαριστού, τα «ποδοσφαιρικά» πογκρόμ σε βάρος των Αλβανών το 2004 κ.ο.κ.
Ένα τέτοιο νομοσχέδιο χρειαζόταν, λοιπόν, εδώ και πολύ καιρό. Δυστυχώς, η μόνη ουσιαστική απόπειρα μέχρι τώρα έγινε μόλις το 2011 από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ήταν όμως η εποχή του αντιμνημονίου και του «Όχι σε όλα!» και η προσπάθεια ναυάγησε με την κατηγορηματική άρνηση και των αριστερών κομμάτων. Αν εκείνη η πρόταση είχε τότε γίνει «νόμος του κράτους» ίσως η βουλή μας σήμερα να ήταν πιο υγιής...
Μένει να δούμε αν αυτή τη φορά το νομοσχέδιο θα περάσει. Πείστηκε επιτέλους η Νέα Δημοκρατία από τα δύο άλλα κόμματα της συγκυβέρνησης να βάλει νερό στο «εθνοπατριωτικό» κρασί της; Αν κρίνουμε από την ακλόνητη εμμονή του Αντώνη Σαμαρά στην κατάργηση του νόμου για την Ιθαγένεια, το βλέπω λίγο χλωμό. Από την άλλη, ακούσαμε τον «πολύ» Νίκο Δένδια να μιλάει μέχρι και για απαγόρευση (μέσω της συνταγματικής αναθεώρησης) της Χρυσής Αυγής. Καλό σημάδι, αλλά μέχρι στιγμής, ο υπουργός ΠροΠο έχει δείξει τέτοιο ζήλο στο κυνήγι των αντιεξουσιαστικών καταλήψεων που οι, κατά καιρούς, επιθέσεις του στην Γκόλντεν Ντόουν παραμένουν αυστηρά σε φραστικό επίπεδο. Ίδωμεν…
10°
