«...Αν θες να δοκιμάσεις τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, δωσ' του εξουσία» υποστήριζε ο Αβραάμ Λίνκολν. Η επίδρασή της στην ανθρώπινη ύπαρξη είναι καταλυτική. Η δύναμή της, εξαιρετικά διαβρωτική. Τα θέλγητρά της σε παγιδεύουν χωρίς να το καταλάβεις. Και άγγελος να είσαι, μπορεί να μετατραπείς σε διάβολο. Αν αποδειχθείς επιρρεπής στα χαρίσματά της, τότε και ενδοιασμούς να έχεις, τους ξεπερνάς. Η ισχύς που σου προσδίδει σε απογειώνει. Ανεβάζει στα ύψη την αυταρέσκεια, την αλαζονεία, τον κυνισμό. Σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι παντοδύναμος και αλώβητος. Στην πραγματικότητα σε μεταμορφώνει, σαν την Κίρκη, σε γουρούνι. Να κυλιέσαι στα πιο βρόμικα και μολυσμένα νερά. Στο βούρκο.
Στους βιότοπους της πολιτικής φύονται ποικιλώνυμα άνθη του κακού. Συναντώνται και συγκρούονται μικρά και μεγάλα συμφέροντα, εξ ου και οι πάμπολλες υποθέσεις που δηλητηριάζουν τη δημόσια ζωή. Άλλες παραπέμπουν σε καραμπινάτη διαφθορά. Άλλες είναι σκιερές και γκρίζες με έντονη οσμή σκανδάλου. Η δωροδοκία, η δωροληψία, η εξαγορά, συνιστούν βαθιά ριζωμένες παθογένειες της εγχώριας διοίκησης.
Γύρω από τη διαχείριση της εξουσίας διακινούνται πακτωλοί χρημάτων, ακολουθώντας υπόγειες διαδρομές. Οι κρατικές συμβάσεις, τα δημόσια έργα, οι εν γένει προμήθειες, οι κοινοτικοί πόροι, τα ερευνητικά και μελετητικά προγράμματα αποτελούν τη φύτρα ενός ανεξέλεγκτου χρηματισμού. Τα εξοπλιστικά βεβαίως είναι η πλέον αμαρτωλή ιστορία. Η πολεμική βιομηχανία δεν δαπανά μόνο τεράστια κονδύλια για την παραγωγή τους. Έχει στήσει κι ένα εκτεταμένο διεθνές δίκτυο −κατά άλλους λόμπι− για την προώθηση των προϊόντων της, διακινώντας δυσθεώρητα χρηματικά ποσά. Επιδίωξή της, μάλιστα, είναι να συντηρεί αντιπαλότητες μεταξύ λαών, εθνοτήτων ακόμη και πολιτικών ομάδων, υποθάλποντας ταυτόχρονα και εθνικιστικές εξάρσεις. Κι όλα αυτά με απώτερο σκοπό να προωθήσει τους ανομολόγητους στόχους της. Η ανταπόκριση που βρίσκει είναι μεγάλη.
Πάντως, οι συμμετέχοντες στο ποικιλώνυμο οικονομικό αλισβερίσι δεν ανήκουν μόνο στην οροφή της διοικητικής πυραμίδας. Μερίδιο διεκδικούν και παίρνουν όλοι οι συντελεστές που συνδράμουν στη διεκπεραίωση καίριων υποθέσεων. Άλλωστε, και ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας δείχνει εθισμένο στην πρακτική της συναλλαγής. Τη θεωρεί έως και θεμιτή ενέργεια. Έτσι ερμηνεύεται και η ανοχή του απέναντι στις διάφορες καταγγελίες. Τα περί διαφάνειας, λοιπόν, εξακολουθούν να είναι διακηρύξεις χωρίς αντίκρισμα. Η όποια θεσμική θωράκιση επιχειρήθηκε –Διαύγεια, Πόθεν Εσχες κ.λπ.− αποδεικνύεται σε μεγάλο βαθμό διάτρητη. Οι επιτήδειοι και οι καπάτσοι πάντα έχουν τον τρόπο τους να βάζουν το χέρι στο μέλι και να μοιράζουν μικρούς και μεγάλους μεζέδες. Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, αλλά η διαφθορά μένει για να παραφράσουμε τον Μανώλη Ρασούλη.
Άλλοτε τα κομματικά τείχη διαχώριζαν τους πολιτικούς σε αδιάφθορους και διεφθαρμένους. Η Αριστερά, για παράδειγμα, έκανε σημαία της το ηθικό πλεονέκτημά της. Είτε γιατί οι εκπρόσωποι και οι υποστηρικτές της είχαν αξιακά φορτία είτε διότι ήταν εκτός διακυβέρνησης. Σήμερα οι αριστεροί νεόκοποι της εξουσίας δοκιμάζονται σκληρά. Δεν κρίνονται μόνο οι απόψεις τους, αλλά και τα πεπραγμένα και ο χαρακτήρας τους. Όσο ήταν στην αντιπολίτευση μπορούσαν να πείσουν για την ηθική τους υπεροχή. Εξάλλου, εμφανίστηκαν με τη ρομφαία της κάθαρσης. Πυροβολούσαν αδιακρίτως όλους εκείνους που υπηρετούσαν τα παλιά κόμματα και συμπορεύτηκαν μαζί τους.
Τρία χρόνια ήταν αρκετά για να αποκαλυφθεί ότι δεν έχουν την παραμικρή αναστολή να συνυπάρχουν με τον Π. Καμμένο και να συγκαλύπτουν πράξεις εξόφθαλμης ανομίας. Η ταύτιση των Συριζαίων με τους ψεκασμένους δεν βγάζει απλώς μάτι. Τους εκθέτει ανεπανόρθωτα. Η πολιτική και ψυχική τους εγγύτητα δεν εξηγείται μονάχα από την ανάγκη τους να διατηρήσουν την κυβερνητική τους συνέχεια. Ασφαλώς, υποκρύπτει και κάτι άλλο πιο σημαντικό. Τη μεταξύ τους ώσμωσή τους. Συνεκτική τους ουσία ήταν και συνεχίζει να είναι ο άκρατος λαϊκισμός. Επενδύοντας σε αυτόν κατέλαβαν τη διακυβέρνηση και με αυτόν προσπαθούν να παραμείνουν στο πηδάλιό της.
Ωστόσο, οι κυβερνώντες φαίνεται να υποτιμούν τα προβλήματα της «μικροφυσικής της εξουσίας», κατά τον Ρουσσώ. Μοιάζουν σαν τη γάγγραινα που σαπίζει ακόμη και υγιείς οργανισμούς. Μπορεί κάποτε στον ΣΥΡΙΖΑ να επαίρονταν για το ηθικό τους πλεονέκτημα. Τώρα όμως το έχουν απολέσει. Ο συγχρωτισμός τους με τον Π. Καμμένο δεν είναι μόνο τοξικός. Μολύνει επικίνδυνα και την πολιτική τους υπόσταση, ακυρώνοντας τις ηθικοπλαστικές τους διακηρύξεις.
12°
