Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, όταν αναγγέλλονται οι βάσεις εισαγωγής στις σχολές, επαναλαμβάνεται η τελετουργία της αγανάκτησης για το πόσο χαμηλές είναι. Ω Θεέ μου, στο τάδε επαρχιακό ΤΕΙ μπήκαν παιδιά με 5, ξέρω γω, ή με ακόμα πιο χαμηλό βαθμό. Οποία κατάπτωση και παρακμή! Μα γιατί πρέπει να σπουδάζουν όλοι, αναρωτιούνται οι προγραμματιστές της ζωής των άλλων, μάλιστα θεωρούνται πολλοί και φιλελεύθεροι με τη βούλα. Είναι ανάγκη να γίνουν όλοι επιστήμονες;
Τις περισσότερες φορές οι χαμηλές αυτές βάσεις, που δεν είναι ποτέ τόσο χαμηλές όσο φαίνονται όταν αναφέρεται κανείς σε βαθμούς ενός μόνο μαθήματος, εφόσον όλα τα παιδιά που περνούν σε σχολές πρέπει να έχουν Απολυτήριο, δηλαδή τουλάχιστον 9,50, οι βάσεις λοιπόν αυτές εξασφαλίζουν είσοδο σε σχολές εξειδικευμένες, που απευθύνονται σε νέους με συγκεκριμένες προσδοκίες. ΤΕΙ Αισθητικής και Κοσμητολογίας ας πούμε, ή Τμήμα Οχημάτων του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, Υδατοκαλλιέργειες, Νοσηλευτική, Τουριστικά επαγγέλματα, Επισκέπτες υγείας, Οδοντοτεχνίτες, Οινολογία, Φυσικοθεραπεία, Τεχνολογία τροφίμων, Ανθοκομία και Ιχθυοκομεία, Διαιτολογία, Ηχοληψία κ.λπ. κ.λπ., λίγο ψάξιμο θα σας εντυπωσιάσει. Πολλά επαγγέλματα που άλλοτε τα μάθαινες με μαθητεία, ή πουθενά, ή στου κασίδη το κεφάλι, μπορείς σήμερα να τα σπουδάσεις, ζώντας τα πολυτελή φοιτητικά χρόνια, όσο γίνεται βέβαια. Γιατί στις σχολές αυτές περνάνε παιδιά από οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα, κατά κύριο λόγο, και συχνά δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα έξοδα και καθώς τα τμήματα είναι στεγανά, αν δεν είναι ακριβώς αυτό που θέλουν, δεν παρακολουθούν καθόλου.
Οι νέοι αυτοί, λοιπόν, για να μπουν στις σχολές αυτές και να γίνουν νοσηλευτές και αισθητικοί κι ό,τι άλλο, δίνουν εξετάσεις μαζί με τους άλλους. Όλοι μαζί, στις Πανελλήνιες. Ίδια ύλη, για τη Νομική και την Ιατρική, και την Ανθοκομία Ηπείρου. Σκεφτείτε λίγο. Αυτά τα Μαθηματικά, που εξασφαλίζουν τα χιλιοστά των Ιατρικών και τα προστατεύουν από τα χιλιοστά των Οδοντιατρικών, τα ίδια φοβερά Αρχαία που ξεχωρίζουν την ήρα των νηπιαγωγών από το στάρι των εκλεκτών της Νομικής, για όλους. Μονοκαλλιέργεια. Η ίδια Φυσική. Η ίδια παπαγαλιστί Ιστορία. Ή ίδια παραμόρφωση εγκεφάλου, που ίσως αντέχεται αν ζεις σε πόλη και έχεις πάρει μια ιδέα για την αληθινή ζωή, πληρώνουν οι γονείς σου φροντιστήριο, ιδιαίτερα και τα ρέστα, αλλά είναι πιο βαριά όταν δεν έχεις τα μέσα και τα λεφτά, αν δεν μπορείς να εναγκαλιστείς το αντικείμενο της παπαγαλίας, αν δυσκολεύεσαι με οποιονδήποτε τρόπο.
Έχει γίνει χρόνια τώρα το τροπάριο των θεωρούμενων φιλελευθέρων, κι αυτή είναι η μεγάλη ειρωνία, να μην περνά κανείς σε σχολή, αν δεν πιάνει τη βάση του 10. Νοσηλευτές, ανθοκόμοι, ιατρικοί επισκέπτες, όλοι αυτοί των χαμηλών βαθμών, μηχανικοί αυτοκινήτων, καμαριέρες, σερβιτόροι, θέλουν, σου λέει, και σπουδές; Αφού δεν αποστήθισαν καλά το βιβλίο Ιστορίας, να πάνε στα ιδιωτικά ΙΕΚ, να πληρώσουν. Να κόψουν το λαιμό τους. Μόνο οι υψηλού επιπέδου φοιτητές δικαιούνται την κρατική γενναιοδωρία! Μόνο γιατρούς, καθηγητές και δικηγόρους να τρέφει το κράτος. Έχουμε και κρίση.
Κάθε φθινόπωρο το ίδιο τροπάριο, χωρίς ενημέρωση, χωρίς περίσκεψη, (και βέβαια χωρίς αιδώ). Χωρίς άλλα νούμερα πέρα από τις περίφημες βάσεις, το πόσο φτάνει κανείς στο μέτρο που έχει στηθεί για να βγάζει τους πρώτους των πρώτων, το τροπάριο ξεκινά στα άρθρα και στα κοινωνικά δίκτυα, χωρίς άλλη βάση πέρα από την κοινή αποδοχή ότι οι χαμηλοί βαθμοί είναι κακό πράμα. Και τόσες σχολές, τι τις χρειαζόμαστε; Τεχνολογία τροφίμων, πφ, βλακείες. Στη χώρα που δίνει μάχες για το ΠΟΠ φέτας; Αμ ιχυοκαλλιέργειες στην Ελλάδα; Καμία σχέση. Εμείς πάντα θα τρώμε τσιπούρες αλανιάρες. Και θα είμαστε αλανιάρηδες κι οι ίδιοι. Και θέλουμε αλανάρηδες μηχανικούς αυτοκινήτων και αισθητικούς, και νοσηλευτές, και ηλεκτρολόγους, κι όλ’ αυτά τα παρακατιανά.
Στα σόσιαλ μίντια, λοιπόν, τις μέρες που ανακοινώθηκαν οι βάσεις, έβλεπες στη μια παράγραφο τα συγχαρητήρια για το παιδί που πέρασε, στην επόμενη τον αποτροπιασμό για τη χαμηλή βάση σε κάποια επαρχιακή σχολή, που πήρε κάποιο άλλο παιδί, το παιδί του κατώτερου θεού και του κατώτερου βαθμού. Αν μπορούσα να τα βρω ένα-ένα αυτά τα παιδιά, για τα οποία συχνά η περιφρονημένη αποτυχία έχει τεράστιο κόστος, θα ήθελα να τα συγχαρώ αυτοπροσώπως.
Συχνά έφτασαν στο επιτυχημένο τους αποτέλεσμα με τρομερές δυσκολίες, συχνά κόντεψαν να τα παρατήσουν, συχνά οι οικογένειες δεν τους ενθάρρυναν, συχνά έδωσαν μάχη ακόμα και για να πάνε στο Λύκειο. Η αγωνία μας θα έπρεπε να είναι αν αυτά τα παιδιά θα καταφέρουν να τελειώσουν, αν οι σχολές είναι στο ύψος των προσδοκιών τους, και των δικών μας. Και πώς θα μπορούσαν τα στεγανά τμήματα να γίνουν λιγότερο στεγανά, ειδικά στις εξειδικευμένες σχολές με χαμηλές βαθμολογίες, αφού οι υψηλές είναι στο ανέγγιχτο και το απυρόβλητο. Και το τι γίνεται πιο πίσω; Πόσα εγκαταλείπουν την προσπάθεια, και γιατί; Πόσα δεν πάνε καν στο Λύκειο, και γιατί; Πόσα δεν πάνε καν στο Γυμνάσιο, και γιατί; Αυτά θα έπρεπε να ανησυχούν τους αληθινούς φιλελεύθερους, που υποτίθεται πιστεύουν στις ίσες ευκαιρίες.
«Βλέποντας τη σπουδαία δουλειά που γίνεται σε αυτές δομές, θα έλεγα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν για μένα ένα δώρο Χριστουγέννων» τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
9°
