Τις τελευταίες μέρες, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής συνταράσσονται από τα έκτροπα στους δρόμους της πόλης Σάρλοτσβιλ της Βιρτζίνια, όπου ομάδες ακροδεξιών και νεοναζί διέλυσαν, μεταξύ άλλων, με τη βία μια αντιρατσιστική συγκέντρωση, δολοφονώντας μια 32χρονη διαδηλώτρια.
Η απροθυμία του Ντόναλντ Τραμπ να καταδικάσει απερίφραστα τις πράξεις των ρατσιστών (white supremacists) και των νεοναζί προκάλεσε σάλο, καθώς όσο και να αντιπαθεί κανείς τον σημερινό ηγέτη των ΗΠΑ, δεν περίμενε ότι θα δυσκολευόταν τόσο πολύ να καταδικάσει, έστω για τα μάτια του κόσμου, τα εγκλήματα περιβόητων οργανώσεων όπως η Κου Κλουξ Κλαν.
Υπάρχει όμως μια διάσταση όλης αυτής της τραγωδίας, η οποία αγγίζει άμεσα και τη χώρα μας. Αρκετοί από τους πρωτεργάτες του χάους στη Βιρτζίνια διατηρούν στενούς δεσμούς με τη Χρυσή Αυγή, την οποία περήφανα αναφέρουν και σε δημόσιες τοποθετήσεις τους ως πρότυπο και πηγή έμπνευσης (Vice News, 14/8). Ενδεικτικό είναι σχετικό ρεπορτάζ της Εφημερίδας των Συντακτών (Δημήτρης Ψαρράς, 14/8), στο οποίο παρατίθενται φωτογραφίες και στοιχεία για τη στενή αλληλεπίδραση και…αλληλεγγύη μεταξύ των νεοναζί μορφωμάτων.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ρατσιστές, νεοναζί και φασίστες από άλλες χώρες αποθεώνουν τη Χρυσή Αυγή. Ένα άλλο σχετικά πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η ξενάγηση(!) Βέλγων ακροδεξιών βουλευτών στα νησιά της προσφυγικής κρίσης από βουλευτές της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι λειτούργησαν ως…μεσάζοντες μεταξύ των Βέλγων και των ελληνικών αρχών.
Επαναπαυμένοι από την απλοϊκή ερμηνεία που θέλει τη Χρυσή Αυγή να αποτελεί απλώς ένα σύμπτωμα της ελληνικής κρίσης κι όχι μια αληθινή ασθένεια της ελληνικής κοινωνίας, φοβάμαι ότι έχουμε συλλογικά υποτιμήσει τους κινδύνους που κρύβει η μακροχρόνια πλέον εδραίωση του νεοναζιστικού μορφώματος στο εγχώριο πολιτικό σύστημα.
Φοβάμαι ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι έχουν περάσει πέντε ολόκληρα χρόνια από την πρώτη εκλογή νεοναζί βουλευτών στην ελληνική Βουλή, κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι υπάρχουν γύρω μας εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που επανειλημμένα και απόλυτα συνειδητά έχουν ψηφίσει το εν λόγω μόρφωμα. Μοιάζει να σοκάρει πλέον ελάχιστους ότι υπάρχουν σήμερα νέοι άνθρωποι, ηλικίας 22-23 ετών, που έχουν ψηφίσει 4-5 φορές Χρυσή Αυγή και σε καμία δημοσκόπηση δεν διαφαίνεται να έχουν αλλάξει γνώμη.
Με μικρή εξαίρεση την εποχή της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, ουδέποτε ήχησε στην ελληνική κοινωνία ένας αληθινός συναγερμός για την επέλαση των νεοναζί στις γειτονιές. Λες και υπάρχει κάποια φοβερά μεγάλη απόσταση μεταξύ ενός συνειδητοποιημένου νεοναζί και κάποιου που ανέχεται το νεοναζισμό, το επιχείρημα «έλα μωρέ, μπόρα είναι θα περάσει, σιγά μην υπάρχουν μισό εκατομμύριο Έλληνες νεοναζί» έπεισε τους πολλούς και κοίμισε τους υπεύθυνους.
Κάπως έτσι, η Χρυσή Αυγή εξακολουθεί να πατάει γερά στα πόδια της, δείχνοντας μια εντυπωσιακή επιχειρησιακή ικανότητα, τόσο μεγάλη που να μπορεί να αντέξει και να απορροφήσει τους κραδασμούς των τόσων ποινικών διώξεων εναντίον των μελών της. Ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν θα περίμεναν οι νεοναζί ότι μονάχα ελάχιστοι δημοσιογράφοι θα κάλυπταν τις δίκες των μελών τους, στις οποίες σχεδόν καθημερινά αποκαλύπτονται φρικτά πράγματα για τον αληθινό χαρακτήρα της οργάνωσης.
Μοιάζει κλισέ και κάπως γραφικό αλλά συχνά αναρωτιέμαι τι θα έχουμε να πούμε σε εκείνους που κάποτε θα μας ρωτήσουν τι θυμόμαστε από την εποχή που η Χρυσή Αυγή ήταν η τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας. Τι θα τους πούμε; Ότι απλώς αφαιρέσαμε από τη λίστα φίλων μας στο Facebook όσους γνωστούς μας ψήφισαν Χρυσή Αυγή; Ότι ελπίζαμε ότι κάποια στιγμή θα…βαρεθούν και θα φύγουν από μόνοι τους; Τι;
13°
