Τραπεζάκια έξω

Έσπευσα να εκφράσω τον ενθουσιασμό μου για το υπέροχο κείμενο του Γιάννη Μπουτάρη και λίγο έλειψε να παρεξηγηθώ. Συγγνώμη κιόλας που ενήργησα παρορμητικά, χωρίς να σκεφτώ ότι η Θεσσαλονίκη είναι ο ομφαλός της γης. Για μένα ο ομφαλός είναι πάντα εκεί που πατάω κι εκεί που πέφτει ο ίσκιος μου − ίδιος, φαντάζομαι, με εκεί που στέκεται κι εκεί που πατάει όλος ο κόσμος. Στα πεζοδρόμια με τις ριγέ γλιστερές πλάκες για τυφλούς (υποτίθεται), που τους χρωστάω άπειρα στραβοπατήματα, εξευτελιστικές τούμπες κι ένα αλησμόνητο κάταγμα μεταταρσίου. Μια καταπληκτική ιδέα των Δήμων και δεν ξέρω ποιων άλλων, που κάνει τους τυφλούς, το δίχως άλλο και κουτσούς. Κουφός είσαι, άνθρωπέ μου; Δεν ακούς που σου κάνω τόσην ώρα ντριν-ντριν; Πάτησες ποδηλατόδρομο. Πάτησες θυμέλη. Πάτησες γραμμή. Πάτησες τη γάτα σου.

Επήγες κι έπεσες μες στους ατσίδες και σου τα τρώγανε οι παπατζήδες. Mου φαίνεται ότι τα είπε καλύτερα ο Σπύρος Ζαγοραίος από τον Διονύση Σαββόπουλο. Αυτοί οι παλαιορεμπέτες είχαν μεγαλύτερη εξοικείωση με τον δημόσιο χώρο απ’ όση έχουμε εμείς που τον λογαριάζουμε σαν αισθητικό και ιδεολογικό γεγονός, υποβαθμίζοντας την ηθική του λειτουργία. Και τι πιο ηθικό από το να σε υποδέχεται ο δημόσιος χώρος με τραπεζάκια, υπόσχεση συναναστροφής και επικοινωνίας, έξω από τη στραγγαλιστική στοργή του οικογενειακού κύκλου; Βαριέμαι κιόλας να απαριθμήσω πόσοι συγγραφείς έγραψαν τα αριστουργήματά τους ανάμεσα στα διασταυρούμενα λογάκια τού ενός τραπεζιού προς το άλλο. Προτιμώ να παρακολουθώ τους φορητούς υπολογιστές  με το τρύπιο τζιν και τα κοτσίδια, να ξετυλίγονται  δίπλα στον φρέντο και να ιερουργούν ευφορικά και ανενόχλητα προς αγνώστους, σε μένα, προορισμούς.

Πέρυσι τέτοια εποχή βρέθηκα σε μια πρωτεύουσα του αρκτικού κύκλου. Στη μέση εγώ με τη νιτσεράδα μου και γύρω-γύρω καύσωνας δεκατριών βαθμών Κελσίου, διαρκές ψιλόβροχο και παρέες ξανθές και πολύβουες να πίνουν ξεμπράτσωτες μπίρες παγωμένες, στα τραπεζάκια της πλατείας και του μοναδικού εμπορικού δρόμου. Σπίτια χωρίς τοίχους, παράθυρα χωρίς παντζούρια και εξώπορτες  με το κλειδί στη γλάστρα. Γιατί η συνύπαρξη είναι η πιο πρόσφορη φαντασίωση. Σου δίνεται με το παραμικρό νεύμα. Τι το σκέφτεσαι;