Η αριστερά δεν έχει συνείδηση. Όπως φυσικά και η δεξιά και το κέντρο και η κεντροαριστερά. Οι αριστεροί όμως έχουν. Και φαίνεται ότι τον τελευταίο καιρό, ορισμένους, τους τύπτει η συνείδησή τους. Προφανώς έχει συμβάλει σε αυτό το άγριο κράξιμο που τρώνε για τα ψέματα που έλεγαν τόσο καιρό. Δύο εξ αυτών λοιπόν, με άρθρα τους στην ημιεπίσημη αγαπημένη του κόμματος, αποφάσισαν να πάψουν να κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους και να αντιμετωπίσουν το ζήτημα ανοιχτά. Είπε ή όχι ψέματα ο ΣΥΡΙΖΑ; Και αν ναι, τι σημαίνει αυτό για την αριστερά; Και οι δύο προσεγγίσεις έχουν ενδιαφέρον γιατί μαρτυρούν την υποκρισία και τον κομφορμισμό της αριστερής διανόησης.
Το πρώτο άρθρο από τον καθηγητή κ. Κύρκο Δοξιάδη, αντιμετωπίζει το ζήτημα με όρους «ιδεολογικής ηγεμονίας». Το πρόβλημα κατά τον κ. Δοξιάδη, δεν πρέπει να τίθεται «ηθικολογικά». Όχι, η αριστερά δεν πρέπει να έχει τέτοιου είδους αστικές αναστολές. Το πραγματικό πρόβλημα είναι να καταλάβει ότι πολλοί ψηφοφόροι δεν την ψήφισαν επειδή πιστεύουν στον σοσιαλισμό αλλά επειδή πίστεψαν και περίμεναν να κρατήσει τον ΦΠΑ στο 13%. Και επειδή αυτοί οι ψηφοφόροι έχουν ταυτίσει το ψέμα με τα αστικά κόμματα και το αστικό πολιτικό σύστημα, θα ήταν «ρεαλιστικό» εγχείρημα για την αριστερά να κερδίσει αυτό τον κόσμο, πείθοντας τον «ότι κάνει την διαφορά τουλάχιστον σε αυτό». Με άλλα λόγια για όσους έχουν πειστεί για τον σοσιαλισμό δεν έχει την παραμικρή σημασία αν το κόμμα είπε ψέματα ή όχι, αρκεί να υπηρετείται ο μείζων στόχος της μετάβασης στον σοσιαλισμό. Είναι τα κορόιδα οι άλλοι, που πίστεψαν και θέλουν τον ΦΠΑ στο 13%, για τους οποίους το κόμμα πρέπει να φαίνεται ειλικρινές ώστε να κερδίσει την ιδεολογική ηγεμονία. Πρόκειται στην πραγματικότητα για την θεωρία του ηθικού πλεονεκτήματος. Είμαστε καλοί γιατί πιστεύουμε στον σοσιαλισμό και κατά συνέπεια έχουμε το ελεύθερο να πούμε ότι ψέμα θέλουμε αρκεί να μην το καταλάβουν τα κορόιδα. Ομολογώ ότι ψέμα με τόση ευθύτητα, μόνο από υπουργούς το έχουμε ακούσει.
Αυτού του τύπου η «πολιτική» ανάγνωση του ψέματος, μου θυμίζει ένα περιστατικό που περιγράφει ο γνωστός συγγραφέας και πρώην κομμουνιστής Ινιάτσιο Σιλόνε, που μεταφέρω από μνήμης. Σε μια συνάντηση κομμουνιστικών κομμάτων, ένας Βρετανός κομμουνιστής τους ανέπτυσσε το δίλημμα που αντιμετωπίζουν να υποστηρίξουν την α πολιτική στην οποία πιστεύουν την ώρα που οι πολίτες προτιμούν την β πολιτική. Οπότε ένας Βούλγαρος, αν θυμάμαι καλά, σύνεδρος τους είπε «γιατί δεν λέτε ότι θα στηρίξετε την β πολιτική και να ακολουθήσετε την α»; Αιφνιδιασμένος ο Βρετανός απάντησε «μα αυτό θα ήταν ψέμα», οπότε, καταλήγει ο Σιλόνε, ένα βροντερό γέλιο συντάραξε στην αίθουσα.
Το δεύτερο άρθρο από τον κ. Γιώργο Γιαννουλόπουλο αντιμετωπίζει το ζήτημα με όρους ψυχολογίας. Κατ’ αυτόν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είπε ψέματα αλλά είχε αυταπάτες. Τις οποίες τις δικαιολογεί επειδή η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ «ήταν η καθυστερημένη δικαίωση μιας κοσμογονίας που κατεπνίγη εν τη γενέσει». Εννοεί τον εμφύλιο τότε «που οι κακοί πάλι με την βοήθεια των ξένων» τους πήραν μέσα από τα χέρια την εξουσία που είχαν κερδίσει με το σπαθί τους! «Η χαρά για την διαφαινόμενη νίκη ήταν τόσο μεγάλη που δεν τους επέτρεπε να θέσουν στον εαυτό τους τα ερωτήματα που σήμερα τα βρίσκουν μπροστά τους… Δεν χρειάζεσαι να είσαι ψυχολόγος, καταλήγει ο κ. Γιαννόπουλος, για να ξέρεις ότι άλλο ψέμα και άλλο να (το) κρύβεις από τον ίδιο τον εαυτό σου». Επιτέλους, κάποιος το είπε ανοικτά, η χαρά της επερχόμενης εξουσίας δεν τους άφησε!
Εντάξει όλοι εμείς οι κακοί μπορεί να έχουμε επιφυλάξεις. Γιατί για παράδειγμα ο κ. Τσίπρας, ένα παιδί εύπορης αστικής οικογένειας εργολάβων που τον εμφύλιο τον γνωρίζει από τα φύλλα του Οδηγητή, είχε τόσο έντονο το απωθημένο της ήττας; Για να μην πούμε για τον κ. Τσακαλώτο, με οικογενειακή παράδοση εθνικοφροσύνης, ή τον κ. Γαβρόγλου επιφανές στέλεχος στο ΔΣ του ιδρύματος Λάτση, ή όλους αυτούς τους «πλούσιους» που απήλαυσαν τα αγαθά της επικράτησης του καπιταλισμού στην χώρα. Άλλωστε στην ανανεωτική παράδοσή από την οποία οι περισσότεροι έλκουν την καταγωγή τους, εδώ και καιρό το θέμα είχε τεθεί ανοικτά από τον Λεωνίδα Κύρκο: σύντροφοι ευτυχώς που χάσαμε. Ας είναι, η ιδεολογία είναι άτιμο πράγμα. Εδώ ο πρωθυπουργός δήλωνε οπαδός του Τσάβες, γιατί να μην νιώθει απευθείας απόγονος του Ζαχαριάδη;
Το καλό πάντως με την θεωρία του κ. Γιαννουλόπουλου είναι ότι μπορεί να ερμηνεύσει πάσαν νόσο. Το 1981 για παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ ήταν τόσο χαρούμενο από την «καθυστερημένη δικαίωση» του ανένδοτου που απώθησε κάθε σκέψη ρεαλισμού. Ομοίως ο κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ το 1989 που ανέκτησαν την εξουσία που της πήραν οι «λαϊκιστές» και βέβαια το ΠΑΣΟΚ το 1993 που δικαιώθηκε μετά το βρώμικο 89. Φυσικά και η ΝΔ το 2004, που βρέθηκε και πάλι στην εξουσία που της είχε στερήσει η διαπλοκή που έριξε τον Μητσοτάκη κ.ο.κ. Κάθε φορά η χαρά της επερχόμενης εξουσίας μπορεί να είναι μια πολύ καλή δικαιολογία για να έχουμε αυταπάτες. Τι μόνο οι αριστεροί θα χαίρονται;
