Με μεγάλη συγκίνηση αλλά και αγνό αγωνιστικό ενθουσιασμό θέλω να χαιρετίσω τους αγώνες πολλών συμπατριωτών μου, ιδιαίτερα νησιωτών, οι οποίοι παλεύουν για μια Ελλάδα χωρίς ανεμογεννήτριες και χωρίς αιολικά πάρκα. Για μια Ελλάδα στην οποία το ρεύμα θα συνεχίζει να παράγεται με τους πατροπαράδοτους κοστοβόρους και βρωμερούς τρόπους. Θέλω να ενώσω κι εγώ τη φωνή μου μαζί τους και να φωνάξω πως πραγματικά τα αιολικά πάρκα είναι μια καταστροφή και σε καμία περίπτωση δεν ταιριάζουν με τις παράνομες χωματερές των παππούδων μας ή το πατροπαράδοτο «χτίσε όπου γουστάρεις πατριώτη» που έκανε τις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας –και ιδιαίτερα τα νησιά μας– αυτό που είναι σήμερα.
Σκεφτείτε, ας πούμε, μια μαγευτική νησιώτικη χαράδρα την οποία οι ντόπιοι, η μ;iα γενιά μετά την άλλη, στολίζουν με τα γραφικά σκουπίδια τους. Σκέτη μαγεία. Σκεφτείτε τώρα την ίδια χαράδρα με τα ίδια σκουπίδια και μερικές ανεμογεννήτριες από πάνω. Αυτομάτως η ειδυλλιακή εικόνα καταστρέφεται και το τοπίο χάνει όχι μόνο την ομορφιά αλλά και την ελληνικότητά του. Κι αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να επιτρέψουμε!
Όπως δεν πρέπει να επιτρέψουμε και τη διακοπή της πατροπαράδοτης παραγωγής και εκμετάλλευσης του λιγνίτη. Τόσα χρόνια μαυρίλας και καρκίνου δεν μπορούμε να τα κάνουμε θυσία σε κανένα συμφέρον. Πολύ περισσότερο στο συμφέρον ολόκληρης της χώρας που –προφανώς– είναι ασήμαντο μπροστά στο τοπικό.
Για να τιμήσω τους αγωνιστές που κυνηγούν ανεμόμυλους βρήκα μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές φωτογραφίες του αγώνα τους. Ελάτε να τις απολαύσουμε μαζί και να νιώσουμε ρίγη συγκίνησης για την Ελλάδα που αντιστέκεται, την Ελλάδα που επιμένει, την Ελλάδα που κάποια στιγμή σίγουρα θα γυρίσει εκεί που θέλει. Στις σπηλιές των προγόνων της. Και μπράβο της.
Συγκλονιστική αφίσα στην οποία Παριανοί αγωνιστές (υπό την αιγίδα των τοπικών αρχών) διατρανώνουν την απόφαση τους να μην επιτρέψουν να μπουν ανεμογεννήτριες στην Πάρο των αρχών του 20ού αιώνα.
Το περήφανο νησί δεν χρειάζεται εργοστάσια, παραγωγές και άλλα τέτοια ξενόφερτα. Έχει τουρίστες και επιδοτήσεις!
Αγωνιστική πανδαισία: Οι αγωνιστές εναντιώνονται στις ιδιωτικές επιχειρήσεις στις οποίες, αντίθετα με τις κρατικές, η πρόσληψη δεν είναι σίγουρη. (Τα ρουμς του λετ μπορεί να είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις αλλά είναι δικές μας και μας δίνουν και τη δυνατότητα φοροδιαφυγής). Ταυτόχρονα κανουν και ένα υπαινικτικό σχόλιο για την υποβάθμιση της παιδείας (φυσικά και το «Ηλεκτρωλόγοι» δεν γράφτηκε κατά λάθος).
Οι αδούλωτοι Μανιάτες δεν αρκούνται στο να λευτερώσουν τον τόπο τους. Θέλουν να λευτερώσουν και τους υπόλοιπους από τη σκλαβιά της καθαρής ενέργειας. Μαυρίλα παντού και πάντα!
Τα παιδιά με την ωριμότητα και τις γνώσεις τους είναι, αναπόφευκτα, πάντα στις πρώτες γραμμές του αγώνα.
Δεν χρειαζόμαστε τίποτα από τον 20ό και 21ο αιώνα. Έχουμε τους ανεμόμυλους των παππούδων μας και με αυτούς θα ζησουμε. Και θέλουμε και το αποχετευτικό των παππούδων μας και την τεχνολογία τους και την ιατρική τους και τα μέσα μεταφοράς τους και –κυρίως– τα μυαλά τους.
10°
