Μαλακά υποθέτω ότι θα κύλησε από την γκιλοτίνα το κεφάλι της κ. Θάνου, έτσι ωραία αμπαλαρισμένο που ήταν. Δεν ήταν δα και το πρώτο που κουτρουβάλησε από τα σκαλιά του Μαξίμου. Δυο χρόνια τώρα, με τέτοιας λογής ξεκαθαρίσματα προσπαθεί ο κ. Τσίπρας να παρατείνει το ενοικιοστάσιό του στην εξουσία. Προχείρως σταχυολογώ το στεγνό καθάρισμα που επιφύλαξε στην Κωνσταντοπούλου, τον Βαρουφάκη, τον Στρατούλη, τη Βαλαβάνη και τον κατ’ οίκον περιορισμό που επέβαλε στους Φλαμπουράρη, Ξυδάκη, Κατρούγκαλο, Μηλιό και Φίλη, εξαιρουμένου βεβαίως του Σκουρλέτη ο οποίος, όσο να πεις, έχει το ένστικτο να αποσύρεται από μόνος του και να οικουρεί, όταν γύρω τριγύρω τα πράγματα σκουραίνουν.
Θύμα του αναίμακτου αυτού μακελειού είναι και ο Νίκος Παππάς, ο οποίος μετά την τεράστια επιτυχία που είχε το πρότζεκτ του για τον έλεγχο των τηλεοπτικών σταθμών, πήρε ένα βάουτσερ παρηγοριάς, να πάει κάπου να ξεσκάσει, παρέα με τον Πάνο Καμμένο.
Νομίζετε ότι αυτό το σπλάτερ έχει νόημα; Εγώ πιστεύω πως έχει και παραέχει. Φαίνεται ότι η ιστορία του ελισαβετιανού θεάτρου δεν είπε ακόμα την τελευταία της λέξη, τουλάχιστον όχι όσο υπάρχουν λαοί που πατάνε ακόμα στα σκατά κι έχουν ανάμεσα στα δόντια τους την φαλτσέτα, όπως εμείς καληώρα. Μια σειρά ολόκληρη από Ριχάρδους και Εδουάρδους και Ερρίκους μας κατέλιπεν ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ, καλά ανθρωπάκια, μειωμένης όμως ευφυΐας, πιστάγκωνα δεμένα στο κισμέτ της εξουσίας, που άλλο δεν έκαναν παρά να σκοτώνουν τους μπιστικούς τους, μέχρι να έρθει, αργά ή γρήγορα, και η δική τους ώρα.
Διότι οι καθ’ έξιν εξουσιομανείς, μη γελιέστε, δεν αναγνωρίζουν εχθρούς άλλους από τους φίλους. Μ’ αυτωνών το αίμα θα αναγεννηθούν και θα πείσουν το πόπολο ότι άλλαξαν, ενώ είναι οι ίδιοι.
Ο βαμπιρισμός του Αλέξη Τσίπρα έχει αρχίσει να με στενοχωρεί. Μα το Θεό, λίγο απέχω από το να τον συμπαθήσω. Γιατί είναι κρίμα να το παίζεις Ριχάρδος και Εδουάρδος και Ερρίκος αγνοώντας ότι ο λαός θεωρεί εαυτόν ευτυχή μόνον αν του κουδουνίσεις ένα σακουλάκι με χρυσάφι στη μούρη.
Επειδή όμως το χρυσάφι αργεί, όπως αργεί άλλωστε και η μετουσίωσή του σ’ ένα κομμάτι χαρτί με τυπωμένα απάνω του γράμματα και αριθμούς –έτσι όπως το υπαινίχθηκε ο Λαφαζάνης–, αγάπα τουλάχιστον τις λάσπες σου και φτύσε μακριά τη φαλτσέτα. Αυτό που κατρακυλάει σε σλοόυ μόσιον από τα σκαλοπάτια του Μαξίμου είναι η άργητα της Ιστορίας, ανόητε.
13°
