Δίχως σπίτι και γωνιά

Ένα μύθο θα σας πω, που τον μάθαμε παιδιά:  Όσο η εφημερίδα τα ΝΕΑ κρατούσε την αυτονομία της, με εκδότες τους Καραπαναγιώτη και Καψή, καμία γάτα Ιμαλαΐων δεν νιαούρισε ποτέ στον τέταρτο όροφο της Μιχαλακοπούλου και ουδέποτε καταύγασε εκεί το λυκόφως ως «λυκαυγές».

Κι από τότε στα βουνά ζούσε πια με το κυνήγι: Η αλήθεια είναι ότι το κυνήγι του αναγνώστη είναι μια έννοια διφορούμενη. Άλλο πράγμα να τον κυνηγάς για να μπεις σε διάλογο μαζί του και να του γίνεις απαραίτητος κι άλλο με το που πάει να σε ξεμανταλώσει από το περίπτερο να τον πλακώνεις στα σκάγια αλλάζοντας κάθε τόσο πολιτικό προσανατολισμό σαν ξεχαρβαλωμένη πυξίδα. Αν θέλετε τη γνώμη μου, βρισκόμαστε στη δεύτερη κυνηγετική περίοδο, έτσι όπως περιγράφεται παραπάνω. Είναι τω όντι αξιοπερίεργο ιστορικές εφημερίδες να αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία τους διώχνοντας έτσι τους πελάτες τους, όταν γύρω-τριγύρω έχει πέσει τόση αγοραστική εγκράτεια όσον αφορά την ενημέρωση. Κι όμως, υπάρχουν και κάποιοι ταμένοι αναγνώστες. Αυτοί που δεν σκόρπισαν με την πρώτη ιντερνετική μπαταριά παρά συνέχισαν να κατεβαίνουν στο περίπτερο, έστω με τις παντόφλες. Τους έχει πάρει το μάτι μου να κόβουν βόλτες και να κινούν τις υποψίες του περιπτερά. Καμιά φορά κοντοστέκονται και παίρνουν το θάρρος να ζητήσουν την Ελευθεροτυπία. Διότι, ως γνωστόν, πρώτα φεύγει η ψυχή του ανθρώπου κι ύστερα το αναγνωστικό του χούι.

Κι από μίσος στις γυναίκες δεν κατέβη στο χωριό: Από τη δυσάρεστη θέση στην οποία βρίσκομαι μου είναι εντελώς αδύνατον να κατανοήσω την κυκλοθυμική εκδοτική πολιτική των τελευταίων ετών. Απεναντίας, κατανοώ και υπολήπτομαι το πένθος των αναγνωστών. Εκείνων που τόσα χρόνια πενθούν ακόμα για τη φρεσκαδούρα που απέπνεε η Ελευθεροτυπία και, όπως δείχνουν τα στοιχεία, δεν την αντικατέστησαν με καμία άλλη εφημερίδα μέχρι σήμερα. Με τον ίδιο σεβασμό χαιρετίζω και τον πληγωμένο κεντροαριστερό αναγνώστη των Νέων, που τις δυο μέρες που δεν κυκλοφόρησε το φύλλο δεν έσπευσε να αλλάξει μάρκα επειδή δεν βρήκε στο περίπτερο τη μάρκα του, παρά αγόρασε μαζικά την εφημερίδα τη μέρα που ξανακυκλοφόρησε. Δεν τους προσπερνάς έτσι εύκολα τους δεκαπέντε-είκοσι χιλιάδες σταθερούς αναγνώστες, δεν τους βάζεις στον ίδιο ντορβά με τους οπαδούς των ποδοσφαιρικών ομάδων που, από μια πολύ ενδιαφέρουσα διαστροφή, γουστάρουν να βλέπουν την ομάδα τους κάθε Κυριακή αγνώριστη.

Για το μύθο που μας λέτε, άλλον μύθο θα σας πω: Αύγουστος του 1965. Οι εφημερίδες του συγκροτήματος Λαμπράκη, παρασυρόμενες από δεν ξέρω τι, αλλάζουν εν μια νυκτί γραμμή και εμφανίζονται friendly προς τη λεγόμενη Αποστασία. Το ίδιο απόγευμα, το συγκεντρωμένο στη Χρήστου Λαδά πλήθος των αναγνωστών διαμαρτυρήθηκε με θεαματικό, κατά πως λέγεται, τρόπο, κι έτσι οι εφημερίδες επανήλθαν στην τακτική πολιτική τους γραμμή στο αμέσως επόμενο φύλλο. Αυτά. Πορεύου κι σύ  ποίει ομοίως  (Κατά Λουκά, Κυριακή Η΄).