Η οµιλία του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα στη ΔΕΘ έδειξε ότι η κυβέρνηση δεν έχει εναλλακτική οικονοµική στρατηγική. Από εκεί που θα έβαζε τέλος στη λιτότητα και στο µνηµόνιο ο κ. Τσίπρας περιέγραψε τα επόµενα βήµατα της κυβέρνησης µε τον τρόπο που το έκαναν και οι προηγούµενες κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν πρόγραµµα-µνηµόνιο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα περάσει και τη δεύτερη αξιολόγηση, θα βάλει την Ελλάδα στο πρόγραµµα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και σιγά-σιγά θα βρει το δρόµο της εξόδου από το µνηµόνιο και την κρίση µέσα από την αναγκαία προσαρµογή.
Κατά την άποψή µου η στροφή 180 µοιρών που πραγµατοποίησε ο κ. Τσίπρας σε σχέση µε αυτά που έλεγε πριν δύο χρόνια είναι µια σηµαντική εξέλιξη σε θετική κατεύθυνση, δεν λύνει όµως το πρόβληµα της ελληνικής οικονοµίας. Με τον τρόπο που κινείται η κυβέρνηση θα αποφύγουµε την ανοιχτή σύγκρουση µε τους Ευρωπαίους εταίρους και τους πιστωτές, µε τη µέθοδο που ακολουθήθηκε το 2015, δεν θα ξεπεράσουµε όµως την κρίση αξιοπιστίας η οποία υπονοµεύει την αποτελεσµατικότητα της οικονοµικής πολιτικής που εφαρµόζεται.
Παρεξηγήσεις µε όλους Στην προσπάθειά του να διαχειριστεί το πολιτικό κόστος της στροφής των 180 µοιρών και να διατηρήσει την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Τσίπρας ανοίγει µέτωπα µε όλους. Επιδίωξή του, αυτή τη φορά, δεν είναι η ρήξη δηµιουργούνται όµως ένα σωρό παρεξηγήσεις που εµποδίζουν τη συνεννόηση και την κοινή αντιµετώπιση των προβληµάτων της ελληνικής οικονοµίας.
Δηµιούργησε δυσκολίες στις σχέσεις µε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή δίνοντας µεγάλη πολιτική σηµασία στην απόφαση της Δικαιοσύνης να παραπέµψει εκ νέου σε δίκη τον πρώην προϊστάµενο της ΕΛΣΤΑΤ κ. Γεωργίου. Έγιναν βέβαια οι αναγκαίες διορθωτικές δηλώσεις από τον αναπληρωτή υπουργό Οικονοµικών κ. Χουλιαράκη, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή όµως έχουν καταλήξει στο συµπέρασµα ότι ο κ. Τσίπρας εξακολουθεί να παίζει φτηνά πολιτικά παιχνίδια σε βάρος της κοινής προσπάθειας για να βγει η Ελλάδα από την κρίση.
Ανάλογους ελιγµούς κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όπου καθυστερεί τη συζήτηση στην ολοµέλεια για την εφαρµογή του τρίτου προγράµµατος-µνηµονίου. Ενώ θα έπρεπε να πάρει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ την πρωτοβουλία για µια συζήτηση µέσα από την οποία θα επιβεβαίωνε τη στροφή 180 µοιρών και την επιδίωξή του να προχωρήσει στην αναγκαία προσαρµογή, προσπαθεί να κερδίσει πολιτικό χρόνο δηµιουργώντας την εντύπωση ότι κάτι θέλει να κρύψει.
Οι αµφιβολίες για τις προθέσεις του κ. Τσίπρα και των συνεργατών του εκφράζονται και σε επίπεδο Eurogroup όπου διαπιστώνεται η µεγάλη καθυστέρηση στην εφαρµογή των προαπαιτούµενων για την απελευθέρωση της δόσης των 2,8 δισ. ευρώ. Ο επικεφαλής του Eurogroup κ. Ντάισελµπλουµ προέρχεται από την κεντροαριστερά η οποία σε αυτή τη φάση θέλει να διευκολύνει τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να µετατοπιστεί από τη ριζοσπαστική αριστερά προς την κεντροαριστερά. Αυτό όµως δεν σηµαίνει ότι ο κ. Ντάισελµπλουµ ή οποιοσδήποτε άλλος κεντροαριστερός πολιτικός µε κυβερνητικές ευθύνες έχει διάθεση να αναλάβει το πολιτικό κόστος για την κάλυψη των ελιγµών του κ. Τσίπρα και των συνεργατών του.
Έρχεται πάντα δεύτερος Δηµιουργώντας ο ίδιος τις πολιτικές προϋποθέσεις για την έλλειψη συνεννόησης µε τους εκπροσώπους των ευρωπαϊκών θεσµών και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων ο κ. Τσίπρας είναι καταδικασµένος να έρχεται πάντα δεύτερος.
Προβάλλει την ανάγκη αναδιάρθρωσης του χρέους του ελληνικού Δηµοσίου στο άµεσο µέλλον ενώ πρόκειται για µια πολιτική απόφαση η οποία ισχύει από τα τέλη του 2012 και δεν εφαρµόζεται µε ευθύνη του κ. Τσίπρα. Για όσο διάστηµα δεν δηµιουργείται δυναµική σταθερών και αυξανόµενων πρωτογενών δηµοσιονοµικών πλεονασµάτων και δεν προωθούνται οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και µεταρρυθµίσεις δεν θα ενεργοποιηθεί η απόφαση του 2012 για αναδιάρθρωση του χρέους.
Ακόµη και σε ό,τι αφορά τη µείωση του προγραµµατισµένου πρωτογενούς πλεονάσµατος για την περίοδο µετά το 2018 ο κ. Τσίπρας απλά επαναλαµβάνει, µε καθυστέρηση αρκετών µηνών, την επιχειρηµατολογία που ανέπτυξε ο κ. Μητσοτάκης. Η βασική διαφορά βρίσκεται στο ότι ο κ. Μητσοτάκης έχει, στην αντίληψη των ευρωπαίων ηγετών, εικόνα µεταρρυθµιστή και θα µπορούσαν να τον διευκολύνουν εάν δηµιουργούσε θετική δυναµική στην οικονοµία. Αντίθετα ο κ. Τσίπρας προσυπογράφει πλέον τις µεταρρυθµίσεις σέρνει όµως τα πόδια του σε ό,τι αφορά την εφαρµογή τους και οδηγεί τους συνοµιλητές του στο συµπέρασµα ότι δεν µπορούν να προχωρήσουν σε διευκολύνσεις χωρίς να εκτεθούν πολιτικά λόγω της ασυνέπειάς του και των συνεχών ελιγµών που κάνει.
Το γενικό συµπέρασµα είναι ότι µε τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ στην εξουσία ανεβαίνει το κόστος προσαρµογής και περιορίζεται το οικονοµικό αποτέλεσµα, ενώ σε περίπτωση που θα είχαµε επιτάχυνση των πολιτικών εξελίξεων και πρόωρες βουλευτικές εκλογές οι νέες θυσίες στις οποίες υποβάλλεται ο ελληνικός λαός δεν θα πήγαιναν χαµένες εφόσον η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα µπορούσε να ενεργοποιήσει υπέρ της ελληνικής οικονοµίας τους εκπροσώπους των ευρωπαϊκών θεσµών και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Δεν υπάρχει αµφιβολία ότι η παράταση της παραµονής του κ. Τσίπρα στην εξουσία ανεβάζει το κόστος της προσαρµογής η οποία πλέον θεωρείται αναπόφευκτη και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
