Ο κυβερνητικός πλειστηριασμός των τεσσάρων τηλεοπτικών αδειών είναι προφανές ότι δεν συνιστά ούτε χτύπημα στη διαπλοκή ούτε πολιτική διαφάνειας στο χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Οι σχετικές προεκλογικές εξαγγελίες και ο δημαγωγικός λαϊκισμός γύρω από τη διαφάνεια και την κάθαρση αποτέλεσαν κεντρικό προεκλογικό αφήγημα του εθνολαϊκιστικού μετώπου που συγκρότησε ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την ψήφο της πλειοψηφίας και την εξουσία κατ’ αρχήν επειδή θα έσκιζε το μνημόνιο και θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ. Η ηθικολογική όμως ρητορική της πάταξης της διαπλοκής, του αδυσώπητου και ανυποχώρητου πολέμου με τους εργολάβους και της προστασίας του δημοσίου συμφέροντος, συνέτεινε συμπληρωματικά στην υφαρπαγή της ψήφου της πλειοψηφίας των πολιτών. Το αλώβητο μέχρι τότε ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς άλλωστε αποτελούσε έναν περίφημο εγγυητή τέτοιων αγαθών και διάφανων προθέσεων.
Σήμερα πια όλοι γνωρίζουν. Οι επιδιώξεις και οι μεθοδεύσεις της κυβέρνησης δεν έχουν καμιά σχέση με την επιβολή όρων και κανόνων, με τη νομιμότητα και τη διαφάνεια. Η κυβέρνηση στοχεύει ευθέως την πολυφωνία επιδιώκοντας τον έλεγχο και τη χειραγώγηση της ενημέρωσης του ελληνικού λαού, στην προσπάθειά της να διατηρήσει με κάθε μέσο την εξουσία.
Το «πρωτότυπο» της διαδικασίας, η τζογαδόρικη υπόστασή της, η αστυνομοκρατούμενη εκτέλεσή της αποτελούν εντελώς δευτερεύοντα ζητήματα, αλλά επικάλυψαν σε ένα βαθμό το μείζον ζήτημα δημοκρατίας και λειτουργίας του κράτους δικαίου που έχει προκύψει. Έτσι ασχοληθήκαμε αρκετά με τη διαδικασία παρωδία που θύμισε reality show. Με τη δυναμική και πολυπρόσωπη παρουσία της αστυνομίας γύρω από το κτίριο της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης, που θύμισε τριτοκοσμική χώρα. Με τα αστρονομικά ποσά στα οποία κατέληξε η αριστερής έμπνευσης λοταρία. Με την ένοχη «αντίφαση» της κυβέρνησης που περιορίζει τις άδειες, εκτοξεύει το τίμημα και ταυτόχρονα μιλά για βιώσιμες και διαφανείς επιχειρήσεις. Με το πώς μια «αριστερή» κυβέρνηση που δαιμονοποιεί την ελεύθερη αγορά και τον ανταγωνισμό, παραδίδει στην αχαλίνωτη λειτουργία τους το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης. Ασχοληθήκαμε επίσης και ευλόγως με τους χιλιάδες νέους ανέργους του ιδιωτικού τομέα, που χωρίς κανέναν απολύτως λόγο σε λίγες μέρες θα προστεθούν στον μακρύ κατάλογο των ανέργων. Και μείναμε έκπληκτοι με τον κυνισμό και τη φτήνια των επιχειρημάτων «αριστερών» υπουργών οι οποίοι χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ υποτιμούσαν το πρόβλημα, σε αντίθεση με τη φλογερή ευαισθησία τους για τους απολυμένους της ΕΡΤ και τις καθαρίστριες του υπ. Οικονομικών.
Η ολοκλήρωση του διαγωνισμού παρωδία που προκάλεσε αρκετά περιπαικτικά σχόλια στο διεθνή τύπο (ο οποίος δεν φαντάζομαι ότι υπερασπίζεται την ελληνική διαπλοκή και τον οποίο η κυβέρνηση επιλέγει να επικαλείται μόνο όταν «τη βολεύει») έχει πολύ δρόμο μπροστά της και είναι βέβαιο ότι θα βρεθεί αντιμέτωπη με τις δικονομικές και ουσιαστικές εγγυήσεις τόσο της ελληνικής δικαιοσύνης, όσο και των ευρωπαϊκών δικαστηρίων. Αυτό που έχει όμως ιδιαίτερη σημασία είναι ότι η πλειοψηφία των πολιτών ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης συνειδητοποιεί και στέκεται ανεπιφύλακτα απέναντι στο μείζον ζήτημα που προκύπτει από το χειρισμό της κυβέρνησης. Συνειδητοποιεί ότι η παύση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης και η εκχώρηση των αρμοδιοτήτων του σε υπουργό συνιστά συνταγματική εκτροπή. Αντιλαμβάνεται ότι ο περιορισμός του αριθμού των τηλεοπτικών αδειών στην εποχή του ψηφιακού σήματος συνιστά βάναυσο περιορισμό της πολυφωνίας και απροκάλυπτη απόπειρα ελέγχου της ενημέρωσης. Αντιλαμβάνεται ότι παρόμοιες αποφάσεις συνιστούν βήματα επιβολής καθεστωτικού ολοκληρωτισμού. Κατανοεί ότι δημαγωγικές κορόνες και λαϊκιστικές εξαγγελίες περί κάθαρσης και νομιμότητας αποτελούν συχνά το μανδύα για την επιβολή ολοκληρωτικών και αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων, τύπου «αποφασίζουμε και διατάσσουμε».
Και το timing της όλης διαδικασίας οπερέτας επίσης δεν είναι τυχαίο. Τη στιγμή που το καλοκαίρι τελειώνει με μια χιονοστιβάδα για τους πολίτες που περιλαμβάνει το νέο και μη καταργημένο ΕΝΦΙΑ, νέο κουτσούρεμα συντάξεων καθώς και νέα φορολογική καταιγίδα, ο πρωθυπουργός εξασφάλισε το νέο αφήγημά του για τη Θεσσαλονίκη και το επόμενο διάστημα. Ο πρωθυπουργός αντιμέτωπος με τα ψέματά του και τη δημαγωγία του, αντιμέτωπος με το περίσσευμα ανευθυνότητάς του, θα επιχειρήσει να πείσει τους πολίτες για τη συνέπειά του στη μείζονα ηθική του δέσμευση. Κι αν δεν τα κατάφερα, θα ισχυριστεί, σε όσα σας υποσχέθηκα είναι γιατί με εμπόδισαν οι κακοί ξένοι και οι προδότες ντόπιοι (παρότι αγωνίστηκα δεκαεφτά ολόκληρες ώρες), στο ηθικό πεδίο, εδώ που κάνω κουμάντο εγώ, «τους καθάρισα». Αυτό θα είναι εφεξής το «πατριωτικό» εθνολαϊκίστικο αφήγημα. Παράλληλα εγκαινιάζει ήδη υφιστάμενα έργα ή μερικά χιλιόμετρα εθνικής οδού, προετοιμάζοντας ενδεχομένως νέους εκλογικούς τακτικισμούς, τη στιγμή που η απόσταση μεταξύ των λόγων και των έργων της κυβέρνησής του είναι πια αβυσσαλέα.
Είναι βέβαιο όμως ότι για τον πρωθυπουργό ισχύει απόλυτα η ρήση του Φρίντριχ Έγκελς «Το μόνο πράγμα που μας διδάσκει η ιστορία είναι ότι τίποτα δεν μας διδάσκει η ιστορία». Όσες φορές επιχειρήθηκε σε δημοκρατικά καθεστώτα να αντιμετωπιστεί με παρόμοιες μεθοδεύσεις η λαϊκή αποδοκιμασία και να εξασφαλιστεί η παραμονή στην εξουσία, το αποτέλεσμα για τους κυβερνώντες ήταν οικτρό.
7°
