Η Δράση μου έκανε την τιμή να με προσκαλέσει στο συνέδριό της για την προσπάθεια αναγέννησης του ευρύτερου μεταρρυθμιστικού χώρου. Θα ήθελα λοιπόν να ξεκινήσω λέγοντας σας ότι δεν βρίσκομαι εδώ απλώς για να μιλήσω. Θα συμμετάσχω ενεργά στην προσπάθεια αυτή με όλες μου τις δυνάμεις. Και πιστεύω ότι η συγκρότηση αυτή, ενός νέου πολιτικού χώρου, θα γίνει με γνήσια δημοκρατικές διαδικασίες και με πραγματική διάθεση συλλογικότητας και συνεργασίας. Με ανοιχτά χαρτιά και ανοιχτή καρδιά.
Πριν δεκαπέντε χρόνια, το 1998, με το Στέφανο Μάνο επικεφαλής ξεκινήσαμε κάποιοι λίγοι άνθρωποι να δημιουργήσουμε ένα καινούριο μεταρρυθμιστικό πολιτικό χώρο. Ήταν η εποχή που οι πολλοί περιφρονούσαν την πολιτική. Την θεωρούσαν ανάξια ενασχόλησης. Ανέβαινε βλέπετε το χρηματιστήριο, η ζωή ήταν ωραία και διασκεδαστική, είχαν άλλα καλύτερα πράγματα να κάνουν.
Εμείς πάλι με τους Φιλελεύθερους, θέλαμε να δείξουμε ότι υπάρχει άλλος δρόμος, από αυτόν της παραδοσιακής πολιτικής. Ήμασταν λίγοι, μοναχικοί, δεν τα καταφέραμε. Με χαρά κι αίσθημα συντροφικότητας βλέπω εδώ πολλούς και καλούς φίλους από την εποχή εκείνη. Η φλόγα που άναψε τότε παραμένει ζωντανή μετά από τόσα χρόνια.
Στη σημερινή μου παρέμβαση θα ήθελα συνεισφέρω στη συζήτηση θέτοντας και επιχειρώντας να απαντήσω τρία απλά ερωτήματα:
Γιατί είναι αναγκαία η δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα, μέσα από τη διαδικασία που ξεκινά σήμερα η Δράση.
Ποιες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις πρέπει να εκφράσει.
Πως θα πετύχει πολιτικά.
Γιατί είναι ανάγκη να υπάρξει ένας νέος πολιτικός φορέας;
Η κρίση που πολλοί από μας εδώ προβλέπαμε εδώ και δεκαετίες πλησιάζει στην τελική κορύφωσή της. Η χώρα καταναλώνει με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα το όποιο πολιτικό κεφάλαιο διέθετε. Το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ βλέπει να πλησιάζει ολοταχώς το φάσμα της πολιτικής του εξαφάνισης. Η Νέα Δημοκρατία συρρικνώνεται όχι τόσο λόγω των ιστορικών και προεκλογικών της ατοπημάτων όσο γιατί ενστικτωδώς ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι συνεχίζεται πάλι η ίδια πολιτική. Υψηλή φορολογία, προστασία κατά το δυνατόν των συντεχνιών, καθυστερήσεις στις διαρθρωτικές αλλαγές.
Ανυπαρξία εθνικού προγράμματος μεταρρυθμίσεων. Λένε ότι μια εικόνα μιλάει όσο χίλιες λέξεις. Στην προκειμένη περίπτωση ένας αριθμός αρκεί για να έχει κανείς την πραγματική εικόνα της κυβερνητικής πολιτικής. Ταμεία ασφαλισμένων ΟΤΕ και ΔΕΗ. Επιδοτήθηκαν από τους φορολογούμενους με 1,1 δις το 2012. Η επιδότηση αυτή μένει απείραχτη μέχρι το 2016. Μιλάμε για 4,4 δις από το 2013 μέχρι το 2016, την ίδια ώρα που τα χρήματα που δίνουμε ως φορολογούμενοι στο ΙΚΑ και στο ΕΚΑΣ, στους παραγωγικότερους δηλαδή και στους φτωχότερους μειώνονται κατά το 1/3. Οι κυβερνώντες καταγγέλλουν δημόσια τις συντεχνίες και από την πίσω πόρτα συνεχίζουν να τις πληρώνουν αδρά με χρήματα που στερούν -καταστρέφοντας τον- από τον παραγωγικό τομέα της οικονομίας.
Ταυτόχρονα οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί και άνθρωποι που ανέδειξε η κρίση προέρχονται από τα άκρα του πολιτικού σκηνικού. Εκμεταλλεύονται τον πόνο και την απόγνωση με εργαλεία την παραπλάνηση και την υπερβολή. Δεν πρέπει να κληθούν για να κυβερνήσουν.
Υπάρχει λοιπόν κενό και ανάγκη σήμερα για έναν νέο μεταρρυθμιστικό πολιτικό οργανισμό στο κέντρο του πολιτικού σκηνικού. Κενό που θα είναι ακόμα μεγαλύτερο αύριο και μεθαύριο.
Ποιες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις πιστεύω ότι πρέπει κατά προτεραιότητα να εκφράσει;
Η απάντηση που δίνω είναι απλή. Τους παραγωγικούς Έλληνες. Για δύο λόγους. Πρώτα από όλα γιατί για να βγούμε από τη σημερινή παγίδα πρέπει επειγόντως η χώρα να ξαναρχίσει να παράγει. Πρέπει να βρούμε δουλειά όχι σε 500.000 Έλληνες σε δέκα χρόνια, αλλά σε πέντε. Κι αυτό για να γίνει θέλει μια επαναστατική, ριζοσπαστική πολιτική, που στηρίζεται σε τρεις απλές αρχές:
1. Τα χρήματα κατά προτεραιότητα σ’ αυτούς που παράγουν. Η σημερινή κυβέρνηση μόλις της ήρθαν δανεικά θέλει να πληρώσει το εφάπαξ στους δημοσίους υπαλλήλους. Η σωστή πολιτική είναι ό,τι έχουμε να το βάλουμε επιτέλους εκεί που θα πιάσει τόπο και θα αρχίσει να δημιουργεί παραγωγή και δουλειές.
2. Ανάδειξη των κοινωνικών αξιών των παραγωγικών ανθρώπων. Τι κάνει έναν πραγματικά παραγωγικό άνθρωπο να ξεχωρίζει: Δουλεύει σκληρά, τηρεί τις συμφωνίες του, ξοδεύει συνετά τα χρήματά του και σέβεται τον διπλανό του. Πολύ καιρό ζήσαμε υπό τον ζυγό του lifestyle, της μαγκιάς και του δήθεν. Καιρός είναι να κάνει και η άλλη Ελλάδα την επανάστασή της.
3. Πολιτική κινητοποίηση των παραγωγικών ανθρώπων. Για πολλές δεκαετίες οι παραγωγικοί άνθρωποι σ’ αυτό τον τόπο ήταν μειοψηφία. Η παρασιτική Ελλάδα με τη βοήθεια των δανεικών κυριαρχούσε στην πολιτική και την κοινωνία. Οι παραγωγικοί Έλληνες συμβιβάζονταν. Πολλοί λάμβαναν κι αυτοί κάποιο μέρος στην παρασιτική πλευρά και κάποιοι, όχι λίγοι, θεωρούσαν ότι η πολιτική ήταν κάτι που δεν άξιζε τον κόπο. Άλλοι πάλι αντιμετώπιζαν τους λίγους ιδεολόγους και μεταρρυθμιστές ως περίεργα φρούτα. Ή ακόμα χειρότερα ήταν να μην υπάρχουμε. Γράφαμε, μιλάγαμε, αγωνιζόμαστε κι ήταν σαν να μην μας άκουγε κανείς.
Μετά την καταστροφή, σήμερα, συμβαίνουν δύο επαναστατικές εξελίξεις. Οι παραγωγικοί άνθρωποι ανακάλυψαν τη σημασία της πολιτικής και αναζητούν για πρώτη φορά πολιτική έκφραση. Και την ίδια ώρα, καθώς τα δανεικά και τα χαρισμένα τελείωσαν, πολλαπλασιάστηκαν σε αριθμό. Είναι πια η πλειοψηφία της κοινωνίας. Γι αυτό ιδέες για τις οποίες αγωνιζόμασταν δεκαετίες τώρα κυριαρχούν στο λαό. Κυριαρχούν και καταστρέφονται ταυτόχρονα γιατί παριστάνουν ότι τις εφαρμόζουν κόμματα που δεν τις πιστεύυν και δεν τις πίστεψαν ποτέ.
Κι εκεί κατά τη γνώμη μου η απάντηση είναι τόσο απλή όσο και δύσκολη. Δουλειά, οργάνωση, δράση, πολιτικός αγώνας σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Συγκεκριμένος πολιτικός λόγος, συστηματικές παρεμβάσεις, συζήτηση με όλους, από τους επιχειρηματίες στις επιχειρήσεις τους, μέχρι τους απλούς ανθρώπους στα σπίτια, τα καφενεία, όπου μπορούμε να τους βρούμε. Η νέα προσπάθεια πρέπει να δουλέψει τόσο πολύ κοντά στον κόσμο ώστε να μπορεί να μπει στη Βουλή με τα τρία ΣΙΓΜΑ. Συζήτηση, Social media και Σόλες, περπάτημα απ’ άκρου εις άκρο στην Ελλάδα. Κι όποια κάλυψη έχουμε από τα παραδοσιακά media ας προστεθεί μετά. Μόνο έτσι θα είμαστε πραγματικά και ουσιαστικά ανεξάρτητοι.
Κλειδί για την επιτυχία της νέας προσπάθειας είναι οι εσωτερικές δημοκρατικές διαδικασίες. Η δημοκρατία φίλες και φίλοι δεν είναι χρήσιμη γιατί αποτελεί ηθικό πρόταγμα. Είναι χρήσιμη προπαντός γιατί αποτελεί την αποτελεσματικότερη μέθοδο συλλογικής οργάνωσης και επίλυσης διαφορών μεταξύ ελεύθερων ανθρώπων. Με μια απαράβατη προϋπόθεση. Άψογες διαδικασίες. Στη δημοκρατία η διαδικασία είναι η ουσία.
Συνοψίζω: Υπάρχει κενό και θα μεγαλώσει στα επόμενα χρόνια. Μπορούμε να το καλύψουμε ενδυναμώνοντας, εκφράζοντας και κινητοποιώντας πολιτικά τους παραγωγικούς ανθρώπους αυτής της χώρας. Με εσωτερική οργάνωση βαθειά και ουσιαστικά δημοκρατική και σκληρή δουλειά σ’ ολόκληρη την Ελλάδα.
Φίλες και φίλοι,
Η μέρα σήμερα είναι βροχερή. Όπως οι ζωές όλων μας τον τελευταίο καιρό. Όπως η πορεία του μεταρρυθμιστικού χώρου όλα αυτά τα χρόνια. Καθώς πλησίαζα εδώ φάνηκαν αχτίδες στον ουρανό. Στη ζωή χρειαζόμαστε, πίστη σ’ αυτό που κάνουμε, συντροφικότητα κι αισιοδοξία. Μ’ αυτά τα συναισθήματα προσχωρώ σήμερα στην κοινή μας προσπάθειά.
17°
