Το κείμενο αυτό γράφεται ανήμερα 28 Οκτωβρίου, εν αναμονή κρίσιμων πολιτικών εξελίξεων (τι, πώς και από ποιους θα ψηφιστεί στη Βουλή τις επόμενες μέρες), αλλά και εν μέσω δηλώσεων και διαδηλώσεων που δεν μπορεί παρά να προκαλούν ανησυχία σε όποιον παραμένει αμετακίνητα θιασώτης του ορθού λόγου και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Κάποιοι ανταρσοσυριζαίοι δεν έχασαν, βέβαια, την ευκαιρία να κάνουν για μία ακόμη φορά επίδειξη «αντισυστημικού» τσαμπουκά. Αλλά και οι χρυσαυγίτες δεν δείχνουν να πτοούνται από αποκαλύψεις που με ολοένα και μεγαλύτερη πυκνότητα έρχονται να επιβεβαιώσουν τις ακραιφνώς ναζιστικές πολιτικές καταβολές και απόψεις τους (εξαιρετικά ενδιαφέροντα στοιχεία επ’ αυτού περιέχει το βιβλίο «Η μαύρη βίβλος της Χρυσής Αυγής» του Δημήτρη Ψαρρά, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις).
Μέσα σε αυτό τον καταιγισμό ανεύθυνων, εμπρηστικών, αλλά και συχνά φαιδρών δηλώσεων των κάθε λογής πολέμιων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, άκουσα και μία από κάποιο στέλεχος της Χρυσής Αυγής του οποίου το όνομα δεν θυμάμαι καν. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτό το χιτλεράκι: «Τι θα πει νόμιμοι και παράνομοι; Δεν υπάρχουν νόμιμοι μετανάστες». Θα προτιμήσω έτσι σήμερα, ημέρα παρελάσεων και εθνικού οίστρου, να αναφερθώ σε μια οικογένεια μεταναστών που έτυχε να γνωρίζω.
Η κοπέλα που με βοηθάει περιστασιακά στις δουλειές του σπιτιού είναι από τη Ρουμανία. Εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα με τον άντρα της πριν από περίπου δώδεκα χρόνια και γέννησε εδώ δυο «διδυμάκια», όπως τα αποκαλεί η ίδια, τον Ευγένιο και την Ευγενία. Αυτή, λοιπόν, η κοπέλα μιλάει σήμερα ελληνικά σχεδόν άψογα, και οπωσδήποτε πολύ καλύτερα απ’ ό,τι οι περισσότεροι ελληναράδες και «εθνοπατριώτες». Μπορώ, για παράδειγμα, να διαβεβαιώσω ότι κάνει πολύ λιγότερα συντακτικά και γραμματικά λάθη απ’ ό,τι ο προγλωσσικός κ. Καμμένος, αρχηγός κόμματος!
Επίσης, παρακολούθησε ειδικά μαθήματα παιδαγωγικών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ώστε να μπορεί να δουλέψει με καλύτερους όρους σε παιδικό σταθμό, ενώ και τα παιδιά της είναι πρώτοι μαθητές στην τάξη τους. Μάλιστα, φέτος για πρώτη φορά, έπειτα από δισταγμούς αρκετών ετών, οι δάσκαλοί τους αναγνώρισαν ότι θα ήταν πια κραυγαλέα η αδικία, κι έτσι αποφάσισαν ο Ευγένιος να κρατήσει τη σημαία στην παρέλαση. Επιπλέον, αυτά τα δυο παιδιά, όπως και η μητέρα τους άλλωστε, όταν το καλοκαίρι πηγαίνουν στη Ρουμανία να δουν τους συγγενείς τους δεν βλέπουν την ώρα να γυρίσουν στην Ελλάδα, την οποία λατρεύουν.
Απ’ όπου, λοιπόν, και αν το πιάσεις το ζήτημα, οικογένειες όπως αυτή αποτελούν πραγματικό κόσμημα για την Ελλάδα. Αυτού του είδους τους μετανάστες –που καμιά σχέση δεν έχουν, προφανώς, με το φαινόμενο της ανεξέλεγκτης, λαθραίας και συχνά παραβατικής μετανάστευσης– «ελληνοποιούσε» ο περιβόητος νόμος Ραγκούση, κατά του οποίου στρέφουν τα βέλη τους τα στελέχη της Χρυσής Αυγής, αλλά και ουκ ολίγοι άλλοι ελληναράδες – οι οποίοι είμαι βέβαιος ότι, εκτός των άλλων, δεν γνωρίζουν καν το περιεχόμενο του νόμου κατά του οποίου ωρύονται.
Θα ήταν κανείς τυφλός ή αφελής αν αγνοούσε ή υποτιμούσε ότι το μεταναστευτικό είναι ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία. Και μέτρα θα πρέπει να ληφθούν, και ασφαλώς η χώρα δεν μπορεί να είναι ξέφραγο αμπέλι, κατά την προσφιλή έκφραση πολιτικών και άλλων. Όμως, ο χειρότερος και πιο επικίνδυνος τρόπος να προσεγγίζει κανείς ένα πρόβλημα είναι ο ισοπεδωτικός.
Υπάρχουν μετανάστες και μετανάστες. Μετανάστες που πράγματι δεν είναι δυνατόν να τους αφομοιώσει η ελληνική κοινωνία, και μετανάστες όπως η οικογένεια που περιέγραψα. Ως άνθρωπος, ως Έλληνας πολίτης αλλά και ως πολίτης του κόσμου, θεωρώ τύχη και τιμή μας ότι «ξένοι», όπως η οικογένεια του Ευγένιου και της Ευγενίας, ζουν στη χώρα μας.
11°
