Δεν νομίζω ότι έχει νόημα να συνεισφέρω κάτι περισσότερο στα όσα γράφτηκαν για τα γνωστά on air χαστούκια που έπεσαν την προηγούμενη εβδομάδα, περισσότερο νόημα θα είχε να καταθέσω τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πληροφορήθηκα για το συμβάν. Υπάρχουν ορισμένα σημαντικά πλεονεκτήματα για κάποιον που ζει μόνιμα στο εξωτερικό, όπως το γεγονός ότι μπορεί να βουτάει στα νερά της εγχώριας πραγματικότητας επιλεκτικά μέσω διαδικτύου όταν και όποτε το θέλει και η διάθεση του το επιτρέπει χωρίς να καταπνίγεται από την ασφυκτική περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Πηγαίνοντας ωστόσο μια μίνι εκδρομή δύο ημερών στο Άμστερνταμ είχα αποφασίσει να κλείσω κάθε δίαυλο ενημέρωσης όχι μόνο με την ελληνική επικαιρότητα αλλά με την επικαιρότητα γενικότερα, αν τώρα γινόταν ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος θα το μάθαινα έτσι κι αλλιώς.
Το να τα πληροφορηθώ ωστόσο από έναν ξένο σε ένα μπαρ στις τρεις τα ξημερώματα ήταν μια εμπειρία που δεν είχα ποτέ φανταστεί. Κι όμως, κάπως έτσι έφτασε στ’ αυτιά μου η είδηση ενός προαναγγελθέντος τηλεοπτικού μακελειού, λέω προαναγελθέντος γιατί όποιος είχε λάβει έστω και λίγα δήγματα του πολιτικού πολιτισμού του μπορούσε εύκολα να συμπεράνει ότι ένα τέτοιο σκηνικό ήταν απλά θέμα χρόνου. Ο συμπαθής ξένος, Άραβας στην καταγωγή (ξέρετε από «αυτούς που βαράνε τις γυναίκες τους»), μικροεπιχειρηματίας και εξαιρετικά σοβαρός στο λόγο του δεν έμεινε ασφαλώς στην είδηση, αλλά φρόντισε να μου εκδηλώσει έμπρακτα τον αποτροπιασμό του με το εύλογο ερώτημα «πως είναι δυνατόν ένας άντρας να τα βάζει με γυναίκες;».
Ζω στο εξωτερικό κοντά τρία χρόνια, έφυγα προ κρίσης και βίωσα την κρίση εξ αποστάσεως, αλλά ποτέ δεν ένιωσα μειονεκτικά για την καταγωγή μου, ούτε φυσικά την ανάγκη να απολογηθώ για τις οικονομικές δυσκολίες των συμπατριωτών μου, η φτώχεια δεν είναι ντροπή ούτε οφείλει να γίνεται αντικείμενο χλευασμού. Αυτή λοιπόν την ντροπή που δεν επέτρεψα τον εαυτό μου να νιώσει τα δυόμιση αυτά χρόνια μου την προσέφερε ένας αυτοαναγορευμένος «υπερπατριώτης», ένας πατριώτης του γλυκού νερού, της δεκάρας και του λούμπεν πεζοδρομίου, από αυτούς που όχι απλά δεν αγαπούν την πατρίδα τους αλλά είναι πρόθυμοι με την πρώτη ευκαιρία να την εκθέσουν και να τη ρεζιλέψουν σε όλες τις γωνίες του πλανήτη εξάγοντας τα μεσαιωνικά ήθη τους. Πολύ περισσότερο, τίποτα δεν συνηγορεί αυτή τη στιγμή στο ότι ο συγκεκριμένος διασυρμός θα είναι ο τελευταίος, καθώς υπάρχουν ψηφοφόροι που μέσα στη θολούρα του μυαλού τους (η άγνοια δεν είναι επαρκής πλέον δικαιολογία όπως ήταν προ της 6ης Μαΐου) θα επιδιώξουν πέρα από την είσοδο μιας χούφτας κοινωνικά απόκληρων στο κοινοβούλιο και την επακόλουθη «Ταϊλάνδοποίηση» του προσφέροντας στα ξένα τηλεοπτικά δίκτυα τροφή για εντυπώσεις. Με απλά λόγια. Ένας διασυρμός, πολλοί διασυρμοί…
10°
