Στην Γαλλία οι λογαριασμοί ήσαν απλοί: 28,6% ο Ολάντ, 11,1% ο Μελενσόν, τόσα οι Οικολόγοι, τόσα διάφοροι αριστεριστές, σύνολο η Αριστερά 44%. Από την άλλη πλευρά, 27,1% ο Σαρκοζί, 18% η Λεπέν, 9,1% ο Μπαϊρού, συν κάτι ψιλά άλλοι μικροδεξιοί, σύνολο η Δεξιά 56%. Κάπως έτσι συμβαίνει σε όλες τις χώρες της Ευρώπης: είτε κυριαρχούν σε αυτές δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα είτε υπάρχουν πολλά μεσαίων διαστάσεων και μικρότερα, χωρίζονται σε δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες, Αριστερά και Δεξιά, που απαρτίζονται από περισσότερα κόμματα και υποδιαιρούνται σε «υποοικογένειες»: Κεντροαριστερά, Κεντροδεξιά, Άκρα Αριστερά, Οικολογική Αριστερά, κτλ. Το «καθαρό Κέντρο» είναι συνήθως οπορτουνιστική λεπτομέρεια, έτοιμη να συμμαχήσει με ό,τι τη συμφέρει.
Στην Ελλάδα, κάνουμε άλλους υπολογισμούς: τι ποσοστό συγκέντρωσε ο «δικομματισμός» και τι όλοι οι υπόλοιποι, είναι κυρίαρχη ανάλυση. Ενισχύεται ο δικομματισμός ή αποδυναμώνεται; Δεν υπάρχει πρόοδος, συντήρηση, εθνικισμός, ρατσισμός, λαϊκισμός, δημαγωγία – υπάρχει η «δικομματική λογική» και η λογική των άλλων. Κατά κανόνα, η εξασθένιση του δικομματισμού είναι υγιής κατάσταση, η ενίσχυσή του δείχνει σοβαρή ασθένεια. Ήτοι, η ελληνική πολιτική γεωγραφία είναι ειδική, δεν αποτελείται από δεξιούς και αριστερούς αλλά από «δικομματικούς» και «μη δικομματικούς». Ότι αυτή η ανάλυση που θεωρεί κυρίαρχη αντίθεση τον «δικομματισμό»-«αντιδικομματισμό» δεν φέρνει μόνο δίπλα-δίπλα τα δικομματικά ΠαΣοΚ και ΝΔ αλλά και τα αντιδικομματικά Χρυσή Αυγή, ΛΑΟΣ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητους Έλληνες, κτλ, δεν φαίνεται να ενοχλεί όσους τη χρησιμοποιούν. Προφανώς επειδή υπάρχει κάποια εξωπολιτική ουσία σε καθένα από αυτά τα αντιδικομματικά κόμματα που το ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα της ίδια συνομοταξίας.
Φαίνεται πως αυτή η εξωπολιτική ουσία είναι η καταγωγή: δεν έχει σημασία αν οπαδοί του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ συναντώνται στην Πλατεία Συντάγματος με οπαδούς του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής διότι οι πολιτικοί πρόγονοι τους είχαν συγκρουστεί στον εμφύλιο πόλεμο, επομένως δικαιούνται να διαδηλώνουν μαζί τώρα χωρίς να μαγαρίζουν οι μεν τους δε, παραμένουν αυθεντικά δεξιοί και αριστεροί παρά την πολιτική συνάφεια.
Όπως και σε τόσα άλλα θέματα υπάρχει και εδώ η ελληνική ιδιαιτερότητα – για την οποία ευθύνονται τα κόμματα που έχουν τις ρίζες τους στο παλιό ενιαίο ΚΚΕ, δηλαδή το νυν ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ποτέ δεν έχουν πει, ποτέ δεν έχουν παραδεχθεί ότι το ΠαΣοΚ ανήκει στην Αριστερά – κάτι που είναι προφανές για κάθε Γάλλο, Γερμανό, Ιταλό ή Σουηδό: οι σοσιαλιστές οι κεντροαριστεροί, οι σοσιαλδημοκράτες ανήκουν στην Αριστερά, πάει τέλειωσε, είναι αυτονόητο, πώς να το κάνουμε; Μπορεί κομμουνιστές ή Οικολόγοι ή αριστεριστές να τους κατηγορήσουν για νεοφιλελευθερισμό ή για κοινωνική αναλγησία ή για δεξιά στροφή ή ότιδήποτε άλλο – αλλά την αριστερή τους ιδιότητα κανείς δεν θα αμφισβητήσει και όταν τίθενται μείζονα διλήμματα οι συμμαχίες είναι αυτονόητες: ο Μελενσόν και η Ζολί των Οικολόγων δεν δίστασαν στιγμή να καλέσουν τους ψηφοφόρους τους να ψηφίσουν Ολάντ στον δεύτερο γύρο «χωρίς κανένα αντάλλαγμα», τόνισε μάλιστα ο πρώτος. Χωρίς καν να νοιάζονται για το τι θα κάνει η Λεπέν, που οι ψηφοφόροι της θα κρίνουν το αποτέλεσμα, αν θα εκλεγεί αριστερός ή δεξιός πρόεδρος στη Γαλλία. Προφανώς, όλοι αυτοί οι Ευρωπαίοι είναι εκφυλισμένοι αριστεροί, ανάξιοι του τίτλου. Σύμφωνα με την ελληνική λογική αριστερά είναι μόνο όσα κόμματα διεξήγαν εμφύλιους πολέμους. Κατοχύρωσαν τον τίτλο, τους ανήκει δικαιωματικά και κληρονομικά, δεν αμφισβητείται η αριστεροσύνη τους ό,τι και αν κάνουν, δεν την παραχωρούν σε κανέναν άλλο.
Δεν μου φαίνεται ποτέ στη Γαλλία ή στη Γερμανία ή στην Ιταλία κομμουνιστές ή αριστεριστές να βρέθηκαν στην ίδια πλευρά, σε κοινές εκδηλώσεις και διαδηλώσεις, με δεξιούς ή ακροδεξιούς εναντίον σοσιαλιστών ή σοσιαλδημοκρατών. Στην Ελλάδα, δεκαετίες τώρα, οι κομμουνιστές και οι κομμουνιστογενείς βρίσκονταν απέναντι στο σοσιαλιστικό ή κεντροαριστερό ΠαΣοΚ, τους ήταν αδιανόητη κάθε κυβερνητική ή ευρύτερη πολιτική συμμαχία διότι το ΠαΣοΚ δεν ανήκει στην Αριστερά, ανήκει στον «δικομματισμό». Αυτή η συλλογιστική οδήγησε τελικά τους αυθεντικούς αριστερούς στη συμπαράταξη με τους ακροδεξιούς – και στη Βουλή και στο πεζοδρόμιο. Αλλά αυτό δεν ανησυχεί το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ – ευτυχώς, ανησυχεί τουλάχιστον τη ΔΗΜΑΡ. Από την οποία μάλιστα αποχώρησε σημαντικό στέλεχός της κατηγορώντας το κόμμα ότι ανήκει πλέον στον χώρο του «δημοκρατικού σοσιαλισμού», άρα δεν ανήκει στην Αριστερά.
Αυτό, το να θεωρείς αριστερούς μόνο τους πολιτικούς απογόνους του Άρη Βελουχιώτη και του Νίκου Ζαχαριάδη, αποκαλείται στη γλώσσα της Αριστεράς «σεχταρισμός», – που κατά τον μεσοπόλεμο έκανε τα κομμουνιστικά κόμματα να αποκαλούν «σοσιαλφασίστες» τους σοσιαλδημοκράτες. Ο «σοσιαλφασισμός» και ο «φασισμός» ήταν ο δικομματισμός της εποχής που έπρεπε να καταπολεμήσουν οι τότε συνεπείς αριστεροί, δηλαδή οι κομμουνιστές. Οι συνέπειες αυτής της ιδεολογικής αλαζονείας είναι γνωστές.
Αλλά, με το ΚΚΕ να αναγνωρίζει πρόσφατα την πολιτική σοφία του Άρη Βελουχιώτη, που ήθελε το ΚΚΕ να καταλάβει με τα όπλα την εξουσία, και τον ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόζει την πολιτική σοφία του «γιούργια», το τελευταίο που ενδιαφέρει την κομμουνιστογενή Αριστερά είναι να αντλεί διδάγματα από την ιστορία.
