Ο εκσυγχρονισμός του Κώστα Σημίτη πολεμήθηκε γιατί ακριβώς είναι έξω από όλη αυτή τη νοοτροπία του τρόπου πολιτεύεσθαι που έχουμε εμείς. Όλοι αυτοί οι εκφραστές της κοινής γνώμης, οι οποίοι είναι opinion leaders, έχουν ακριβώς την αντίθετη αντίληψη από αυτή που πρότεινε ο Σημίτης στην κοινωνία. Την αντίληψη τού «έχω σχέδιο», ανεξάρτητα αν είναι σωστό ή λάθος, έχω πολιτικό σχέδιο, έχω στρατηγική γι’ αυτό το σχέδιο, έχω πρόγραμμα. Αυτό το απαξιωτικό μπλοκάκι είναι ένας τρόπος λειτουργίας του δυτικού πολιτισμού, βάσει του οποίου αναπτύχθηκε και λειτούργησε αυτός μέχρι σήμερα. Ο Σημίτης εκφράζει μία προσπάθεια συστηματοποίησης του πολιτικού, μέσα από ένα σχεδιασμό. Ποιος ήταν ο σχεδιασμός του; Ο αντιλαϊκισμός, ο εξευρωπαϊσμός της χώρας, η συμμετοχή της στον πυρήνα του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, η δημοσιονομική ισορροπία και η αλλαγή πολλών πραγμάτων από όσα είχαν διαμορφώσει τον προηγούμενο πυρήνα. Μπορεί να έγιναν αστοχίες και καθυστερήσεις, μπορεί να μη χτυπήθηκε τόσο πολύ ο κρατισμός όσο έπρεπε, όμως ξεκίνησε μία προσπάθεια.
Ο Σημίτης όμως είχε μια διαφορετική αντίληψη για το πού μπορεί να στηρίζεται η Ελλάδα. Δεν πίστευε πως κάποιοι οφείλουν, στο όνομα του παλαιού πολιτισμού μας, πάντα να μας σώσουν, ότι κάποιοι πρέπει να μας δανείζουν, ότι έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται από μόνοι μας να κάνουμε και πολλά πράγματα. Πίστεψε στη δημιουργική και όχι στην επιδοτούμενη Ελλάδα. Σ’ αυτήν που χρειάζεται με τεράστιο έργο να καλύψει τα κενά που άφησαν «οι μεγάλες απουσίες». Στην αντίληψη αυτή αντιτάχθηκαν όσοι θεωρούν πως η Ελλάδα σε γενικές γραμμές ήταν μία καλή κοινότητα (των ορθόδοξων εθνικιστών και των δήθεν αριστερών αντιευρωπαϊστών). Άρα γι’ αυτούς τα πράγματα δεν χρειάζονταν κανένα επαχθή εκσυγχρονισμό. Τι να τον κάνουμε τον εκσυγχρονισμό, είναι ένα κακό πράγμα που μπορεί να μας δημιουργήσει μεγαλύτερα προβλήματα, να διαταράξει ισορροπίες, να διαταράξει στρωμένες καριέρες κ.λπ. Έτσι εξηγώ την αντίθεση προς τον Σημίτη από ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, αλλά και από διανοούμενους και καλλιτέχνες. Γιατί δήθεν στον εκσυγχρονισμό υπάρχει ένας εξορθολογισμός και είναι μακριά από το συναίσθημα. Θα ήθελα να τους διαβεβαιώσω όλους αυτούς ότι αν διαβάσουν τους ορθολογιστές, τους διαφωτιστές, θα βρουν τόσο πολύ συναίσθημα, όσο δεν έχουν συναντήσει πουθενά αλλού. Τελικά εκείνο που δεν άρεσε είναι η συνέπεια, η συστηματικότητα, η ανάγκη τήρησης των κανόνων και των συμφωνηθέντων. Και κυρίως το διαφωτιστικό πρόταγμα ότι αν έχω εγώ κάποια κεκτημένα που απειλούνται δεν θα κοιτάξω να τα διατηρήσω γαία πυρί μιχθήτω, αλλά θα δώσω μέρος αυτών των κεκτημένων, ώστε να διατηρήσω το υπόλοιπο.
*Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Γιώργου Σιακαντάρη στη Αγγελική Μπιρμπίλη εδώ
16°
