Με το που τελείωσε το χθεσινοβραδινό ματς που επικύρωσε το εισιτήριο της Εθνικής για το EURO 2012, μια εικόνα σφηνώθηκε στο μυαλό μου. Ο χερ Ότο καθισμένος αναπαυτικά στο σαλόνι του στο Έσεν (ή όπου αλλού χαίρεται την αποστρατεία του) να κρατάει ένα ποτήρι Weiss και ξεψαχνίζοντας ένα ζουμερό κομμάτι κότσι να γνέφει στη φράου Μπεάτε μετά το γκολ του (αγαπημένου του) Χαριστέα: «Και μετά έλεγαν εμένα κωλόφαρδο, σήμερα πέρασαν με αυτογκόλ και σκόρερ τον Χάρι »…
Η ομάδα του, αήττητου επί 16 συνεχόμενα ματς από τότε που ανέλαβε, Φερνάντο Σάντος κινήθηκε χθες στην Τιφλίδα με κεκτημένη ταχύτητα φωτός. Αστρικού φωτός. Ο Φωτάκης 15 λεπτά μετά την αλλαγή του, σημάδεψε το κεφάλι του, νέου ήρωα του ελληνικού ποδοσφαίρου, Αλεξάντρ Αμισουλασβίλι, η μπάλα πήρε το ύψος που χρειαζόταν για να γίνει το 1-1 και να αποτραπεί η αυτοκτονία. Το πλασέ-αλφάδι του Χαριστέα, μερικά λεπτά αργότερα, απλά κινήθηκε στη λογική «πίσω στο 2004» που είχε προαναγγείλει προχθές ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Αν κάτι έδειξε το φινάλε και αυτής της προκριματικής φάσης που ολοκληρώθηκε άψογα, είναι ότι είμαστε συμπλεγματικά ενοχικοί απέναντί στις επιτυχίες της εθνικής. Και ότι η φανέλα της, όσο κι αν ακούγεται εξωφρενικό, είναι πια βαριά. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ακούω βερεσέ, άλλη μια φορά, τα περί «κακού ποδοσφαίρου», «ομάδας που δεν βλέπεται», «αστείρευτης τύχης». Απορώ στ΄ αλήθεια όσοι τα λένε (ή τα γράφουν) θα υποστήριζαν το ίδιο σε ανάλογες νίκες/ επιτυχίες του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού. Μα τι λέω, εδώ υπήρχαν αρθρογράφοι που υπέγραφαν στα σοβαρά μετά τον τραυματισμό του Τοροσίδη να μην ξαναπάει στην εθνική, γιατί συνέχεια τραυματίζεται και «τον χάνει ο Θρύλος».
Λοιπόν, η εθνική Ελλάδος πάει στο τρίτο συνεχόμενο EURO (έχει κατακτήσει κι ένα αν θυμάσαι) και στην τέταρτη μεγάλη διοργάνωση (βάζοντας και το Μουντιάλ) σε μια δεκαετία. Όλα τα υπόλοιπα είναι οδοντόκρεμες, εξυπνάδες και καφενειακές κουβέντες. Ναι, στην κακή της μέρα είναι μια από τις πιο αποκρουστικές ομάδες της υφηλίου. Ναι, όταν πάει να κάνει παιχνίδι το ημερολόγιο γυρίζει πολλές δεκαετίες πίσω. Ναι, συχνά της βγαίνει η ψυχή για να κερδίσει το πρώην ανατολικό μπλοκ. Αλλά, το κάνει. Και αυτή η αξιοθαύμαστη σταθερότητα είναι που δίνει τις προκρίσεις. Οι οποίες δεν είναι φαντεζί, αλλά αποτελέσματα ευψυχίας, συνήθως υποδειγματικής τακτικής, γενικά άψογης αμυντικής συμπεριφοράς και αξιοποίησης σχεδόν στο απόλυτο των όπλων της π.χ. στημένες φάσεις. Και πάνω απ’ όλα φανέλας. Το ξέρω ότι είναι αδιανόητο, αλλά πια ισχύει. Δες το ματς – τελικό με την Κροατία που η εθνική παραπατούσε για ένα ημίχρονο και οι ατομικά καλύτερα αντίπαλοι έκαναν κορδελάκια στο κέντρο. Όταν το ματς πήγε στην κόψη του ξυραφιού, όταν έπρεπε να μετρήσει η καπατσοσύνη και ο τσαμπουκάς, είχαμε «καλώς τα παιδιά 2-0». Σχεδόν, χωρίς να καταλάβει κανείς πώς έγινε…
Το επόμενο καλοκαίρι, λοιπόν, ας είμαστε λίγο πιο σοβαροί ως «ποδοσφαιρικόν έθνος» κι ας μην τους περιμένουμε το δάκτυλο στην σκανδάλη αν π.χ. γκελάρουν στην πρεμιέρα. Προτού γίνει η οποιαδήποτε κριτική, ακόμα και στον «άμπαλο» Χαριστέα, ας θυμόμαστε ότι αυτή η ομάδα εκπροσωπεί ένα ποδόσφαιρο που μπαινοβγαίνει στη φυλακή κι ένα πρωτάθλημα που κάθε μέρα έχει διαφορετικά σύνθεση ανάλογα με κάποιον βαθμό δικαιοσύνης. Δεν είναι αστείο να λέμε ότι δεν κάνουν ωραία τριγωνάκια;
10°
