Ή, επί το ελληνικότερον, δεν υπάρχει σωτηρία εκτός Ευρώπης. Κάτι αντίστοιχο θα υποστήριζε, νομίζω, και ένας από τους πιο φωτισμένους δημόσιους άνδρες (δεν μου πάει να τον πω πολιτικό, έτσι όπως έχει καταντήσει ο όρος) που έχει να επιδείξει το μεταπολιτευτικό πολιτικό μας σύστημα: ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, που έφυγε πριν από δύο χρόνια, που τον θυμηθήκαμε πρόσφατα και που τόσο χρήσιμος θα μπορούσε να είναι σήμερα με τη διαυγή, συνετή, αλλά και ρηξικέλευθη σκέψη του.
Οι μέρες είναι εξαιρετικά κρίσιμες, καθώς το νέο δάνειο «παίζεται» ακόμη, τουλάχιστον ως προς τους όρους του, ενώ και το σενάριο των πρόωρων εκλογών γίνεται όλο και πιο πιθανό. Μπορεί, άραγε, να προσδοκά κανείς πως οι εκλογές θα δώσουν λύση; Πολύ αμφιβάλλω. Δυστυχώς, παρά το κοινολεκτούμενο (μάλλον σαν ξόρκι, παρά ως τεκμηριωμένη διαπίστωση), στις δημοκρατίες, ναι, υπάρχουν ενίοτε και αδιέξοδα, τα οποία υποτίθεται ότι τα πολιτικά κόμματα πρέπει να προλαμβάνουν, να αποτρέπουν ή τουλάχιστον να αντιμετωπίζουν με αίσθηση αυξημένης ευθύνης. Βλέπετε εσείς να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Εγώ, πάλι, όχι. Αντίθετα, με λίγες εξαιρέσεις, βλέπω να αναπτύσσονται κάθε είδους προσωπικές ή (μικρο)κομματικές στρατηγικές, με στόχο κάθε πόλος ή και κάθε παράγοντας του δημόσιου βίου να πλασαριστεί καλύτερα ενόψει της επόμενης μέρας. «Επόμενης» από τι; Από ενδεχόμενη χρεοκοπία;
Κατά τα άλλα, «βοηθούσης και της καταστάσεως», ο λαϊκισμός καλά κρατεί, δείχνοντας καθημερινά τα πολλά πρόσωπά του. Γιατί, βέβαια, τι άλλο από χοντρός λαϊκισμός είναι...
- Όταν οργανώνει ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών εκδήλωση όπου καλεί να μιλήσουν αποκλειστικά και μόνο εκπρόσωποι ενός συγκεκριμένου πολιτικού ρεύματος και όπου εκφωνούνται λόγοι του τύπου «Δεν τους χρωστάμε τίποτα. Εκείνοι μάς χρωστάνε»!
- Όταν λες στον απλό πολίτη, που αγανακτεί με το σήμερα και αγωνιά για το αύριο, ότι θα μπορούσε να μας δανείσει (περίπου) άτοκα η Κίνα ή η Ρωσία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση μάς δανείζει γιατί έχει να χάσει από πολλές απόψεις αν χρεοκοπήσουμε, και όχι βέβαια γιατί γενικώς «μας αγαπάει». Η Κίνα ή η Ρωσία τι ζόρι θα τραβήξουν, αν χρεοκοπήσει μια μικρή χώρα της νοτιοανατολικής Μεσογείου;
- Όταν υποστηρίζεις ότι μπορεί να υπάρξουν διαδικασίες λαϊκής συνέλευσης και άμεσης δημοκρατίας (!) στο Σύνταγμα, όπου άνεργοι και χαμηλόμισθοι με πραγματική αγωνία για το αύριο συνυπάρχουν με ελληναράδες που βρήκαν ευκαιρία να θυμίσουν στους Ευρωπαίους ότι «έτρωγαν βελανίδια, όταν εμείς…», με οπαδούς του Αμβρόσιου Καλαβρύτων και του Άνθιμου Θεσ/νίκης που έσπευσαν να βάλουν κι εδώ την ουρά τους, με άτομα που πιστεύουν ότι η λύση είναι οι κρεμάλες, με αγανακτισμένους (δικαίως έστω, δεν έχω αντίρρηση) που μουντζώνουν για να εκτονωθούν (ούτε η εκτόνωση είναι γενικώς και πάντα κακόν πράγμα, αλλά πού σε βγάζει;), με πονηρούς αριστεριστές που ψαρεύουν ακροατήριο, με «ακτιβιστές» του ΣΥΡΙΖΑ και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ που είδαν φως και μπήκαν, με, με…
Παρήγορη νότα σε όλα αυτά, το κείμενο των 32, καθηγητών, συγγραφέων και άλλων γραφιάδων, το οποίο πολλοί ακόμα θα μπορούσαν/με να προσυπογράψουν/με. Κι αυτό όχι, βέβαια, γιατί ένα κείμενο μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά τις εξελίξεις ή γιατί τέμνει τα ζητήματα που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία. Απλώς, να, σε όλο αυτό τον ορυμαγδό και το χείμαρρο λαϊκισμού, δόλιου ή καλοπροαίρετα αφελούς, καλό είναι να υπενθυμίζουν κάποιοι ότι, έτσι ή αλλιώς, αυτή η χώρα δεν έχει μέλλον παρά μόνο ως μέλος της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας. Τα υπόλοιπα (να κηρύξουμε μονομερώς το χρέος ειδεχθές και να μην το πληρώσουμε, να επιστρέψουμε στη δραχμή, να βγούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση κ.ο.κ.) είναι για τα λεβεντόπαιδα της Σπίθας και για τους κάθε είδους Λαφαζάνηδες.
