Καθώς η κυβερνητική πολιτική έχει εχθρικά απέναντί της το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ, η κυβέρνηση επιτίθεται στα Μέσα που με «ανοίκειες και ανιστόρητες φράσεις περί Κατοχής, δηλητηριάζουν την κοινή γνώμη».
Αλλά τα λέει για να τα ακούσει ποιος; Η κυβέρνηση δεν είναι που σκορπίζει την κρατική διαφήμιση σε ανύπαρκτα Μέσα επειδή την πιέζουν με τα τεράστια πρωτοσέλιδα για «κατοχή της χώρας» ώστε να τα χρηματοδοτήσει και να τα σώσει; Η κυβέρνηση δεν είναι που υποκύπτοντας στους εκβιασμούς συντηρεί αυτή τη δημοσιογραφία; Οι υπουργοί δεν είναι που εμφανίζονται κάθε μέρα στις πολεμίστρες του λαϊκισμού και της δημαγωγίας νομιμοποιώντας την προπαγάνδα της καταστροφής; Η κυβέρνηση δεν είναι που «αμελεί» να εισπράξει τα χρέη στα ασφαλιστικά ταμεία; Που παρακολουθεί απαθής τις αγοραπωλησίες των συχνοτήτων, περιουσία του κράτους κατά τα άλλα; Που επιτρέπει να ανοίγουν και να κλείνουν Μέσα ενημέρωσης ανά εξάμηνο ανάλογα με τα ντήλ που γίνονται; Που επιχορηγεί Μέσα χωρίς δημοσιογράφους με διεύθυνση μια ταχυδρομική θυρίδα; Που επιτρέπει σε χρεοκοπημένα μαγαζιά να αλλάζουν ονόματα και να εμφανίζονται πάλι σβήνοντας τα χρέη τους; Που επιτρέπει σε τράπεζες και διαφημιστικές εταιρείες να διατηρούν εν ζωή πτώματα για να μεταφέρουν τις ακάλυπτες επιταγές στην υπόλοιπη αγορά δηλητηριάζοντας και ότι υγιές έχει απομείνει; Που δεν ενεργοποιεί τους νόμους της πολιτείας και αφήνει να λειτουργούν χρεοκοπημένα Μέσα ενημέρωσης που θα έπρεπε να τους είχε αφαιρεθεί η άδεια για 10 διαφορετικούς λόγους; Που αποδέχεται τη μη εξόφληση των οφειλών στις εφορίες, που δεν εκτελεί καταδικαστικές αποφάσεις για πλαστά τιμολόγια, που δεν απαιτεί πρόστιμα; Η κυβέρνηση δεν είναι εγγυητής σε δάνεια που δεν επιστρέφονται ποτέ; Η κυβέρνηση δεν είναι υπεύθυνη που εφορίες, ταμεία, ΣΔΟΕ, τράπεζες, επιτροπές χρηματαγοράς, ραδιοτηλεοπτικά συμβούλια, επιφυλάσσουν επιλεκτική μεταχείριση στον Τύπου του εκβιασμού;
Τώρα που το παιχνίδι της συναλλαγής στρέφεται εναντίον της θυμήθηκε τη δεοντολογία της ενημέρωσης;
Είχε μια ευκαιρία να εξυγιάνει το χώρο των media και την έχασε, όπως έχασε και όλες τις ευκαιρίες να μειώσει το πελατειακό κράτος, την διαπλοκή και τη διαφθορά. Όσο οι απώλειες βάρυναν τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, όλα πήγαιναν καλά στις σχέσεις στοργής. Καθώς η δημοσιονομική προσαρμογή έφτασε και στο κρατικό χρήμα που συντηρεί τα κρατικοδίαιτα μέσα, η στοργή έγινε πόλεμος.
Φαίνεται πόσο λίγοέχει καταλάβει η κυβέρνηση τι σημαίνει το ίδιο το Μνημόνιο, από το γεγονός ότι προειδοποιεί εμμέσως τα ΜΜΕ, ότι «η χρεοκοπία της χώρας θα σημάνει και τη δικιά τους χρεοκοπία».
Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Τα Μέσα της δημαγωγίας και του εκβιασμού ξέρουν ότι η εναρμόνιση με τις επιταγές της Eυρωπαϊκής Ένωσης θα σημάνει το τέλος αυτού του είδους της εκδοτικής δραστηριότητας. Αντίθετα, η χρεοκοπία της χώρας, θα καλύψει και τη δικιά τους χρεοκοπία. Τα Μέσα του λαϊκισμού θα είναι πάντα και σταθερά από ‘δω και πέρα, αντίθετα σε κάθε σοβαρή προσπάθεια που απομακρύνει τη χρεοκοπία.
