Η έναρξη της νέας χρονιάς για τους περισσότερους ορίζεται την 1η κάθε έτους, ενώ για πολλούς τον Σεπτέμβρη με το άνοιγμα των σχολείων. Για τον Υπουργό Παιδείας Νίκο Φίλη όμως η νέα χρονιά ξεκινάει την Τρίτη 30 Αυγούστου.
Την ημερομηνία αυτή δίνεται το εναρκτήριο λάκτισμα για τη μάχη του με τους σχολάρχες καθώς έχει προγραμματιστεί η ψήφιση νομοσχεδίου που φέρνει τα πάνω κάτω στα ιδιωτικά σχολεία. Για την ίδια μέρα η ΝΔ (του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως την αποκαλούν οι καραμανλικοί) έχει ζητήσει προ ημερησίας συζήτηση για την παιδεία, κάτι που βολεύει την κυβέρνηση η οποία το είδε ως μία καλή ευκαιρία να δείξει άκοπα το φιλολαϊκό της πρόσωπο, αφού αυτή τη φορά νομοθετεί υπέρ της «προστασίας» των εργαζομένων στην ιδιωτική εκπαίδευση!
Είναι όμως έτσι; Και αν ναι, γιατί δεν έχει μαζί της αυτή τη φορά ούτε τους αριστερούς συναγωνιστές εκπαιδευτικούς που μάτωναν μαζί μέχρι πρότινος στους δρόμους των συλλαλητηρίων;
Η αλήθεια είναι ότι στα Ιδιωτικά σχολεία υπήρχαν, λίγοι έστω, ιδιοκτήτες που έκαναν κατάχρηση της ελαστικότητας των εργασιακών σχέσεων και απέλυαν χωρίς πολλά πολλά εκπαιδευτικούς για να μην προλάβουν να κατοχυρώσουν εργασιακά δικαιώματα. Όπως είναι αλήθεια ότι στα σοβαρά ιδιωτικά σχολεία δύσκολα απέλυαν τους καλούς εκπαιδευτικούς.
Το Υπουργείο Παιδείας υιοθέτησε, λοιπόν, το συνδικαλιστικό αίτημα της ΟΙΛΕ (ομοσπονδία συνδικαλιστών στην ιδιωτική εκπαίδευση) με την επίφαση ότι «θα βάλει τάξη στο εργασιακό καθεστώς της ιδιωτικής εκπαίδευσης» και θέτει αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις στις απολύσεις που στην πράξη τις απαγορεύει.
Και αυτή τη φορά όμως το Υπουργείο Παιδείας λειτουργεί υποκριτικά. Αφού ήδη η ρύθμιση που ψήφισε για τη μείωση του ωρολογίου προγράμματος στα σχολεία επέφερε μεγάλο αριθμό απολύσεων στην ιδιωτική εκπαίδευση. «Τα υπόλοιπα είναι ένα αδειανό πουκάμισο» λένε οι σύντροφοι από τα παλιά!
Η απέναντι πλευρά (αλήθεια πόσο αποτελεσματικές είναι οι πολιτικές παρεμβάσεις στην παιδεία όταν εξαρχής θέτεις αντιπάλους και όχι συμμάχους στις αλλαγές που επιχειρείς;), δηλαδή οι ιδιοκτήτες των σχολείων κατηγορούν το Υπουργείο Παιδείας για «νεκρανάσταση του σοβιετισμού στην Ελλάδα με την ισοβιότητα των ιδιωτικών εκπαιδευτικών» και τονίζουν ότι «ο καλός εκπαιδευτικός δεν χρειάζεται ρήτρα νομιμότητας».
Και οι γονείς που, παρά την οικονομική δυσπραγία, επιλέγουν το ιδιωτικό σχολείο για το παιδί τους ‒κάνοντας ακόμη πιο δύσκολη την καθημερινότητα τους προκειμένου αυτό να αποκτήσει τα στοιχειώδη για την εκπαίδευση του, που υπολείπονται σαφέστατα από τη δημόσια εκπαίδευση‒ απορούν: «εγώ εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα, κρίνομαι για τη δουλειά μου και αντιμετωπίζω τη δαμόκλεια σπάθη της απόλυσης καθημερινά. O δάσκαλος του παιδιού μου, αν κριθεί ακατάλληλος, θα παραμείνει για όλη τη χρονιά δάσκαλος του παιδιού μου στο σχολείο που ματώνω για να το πληρώσω;».
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
11°
