Eίχα πάντοτε την απορία αν υπάρχει κάποιος ιός που χτυπάει τους πολιτικούς μετά από κάποια χρόνια ενασχόλησης με τα κοινά. Αν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τη γρίπη των πολιτικών, τον ιό του Δον Κιχώτη ή αν προτιμάτε τον ιό του Δελαπατρίδη. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε την εμμονή τόσων και τόσων κατά τεκμήριο έξυπνων, μορφωμένων και με πείρα στα δημόσια πράγματα, να δημιουργούν προσωπικές πολιτικές κινήσεις ή κόμματα γνωρίζοντας ασφαλώς ότι οι πιθανότητες εκλογικής επιτυχίας στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι μηδενικές.
Οι ειδικοί στην ψυχολογία και στη δυναμική της σχέσης της εξουσίας με το σεξ θα μπορούσαν ενδεχομένως να δώσουν μια ερμηνεία για τον εθισμό που προκαλεί αυτού του τύπου η δημοσιότητα και την ανάγκη των πολιτικών να είναι πάντοτε «μέσα στα πράγματα». Μια δυναμική η οποία πιθανώς να ενισχύεται και από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας όσων έχουν τη δύναμη να πολιτευθούν, το ισχυρό εγώ δηλαδή και τη συνακόλουθη απώλεια του μέτρου. Είναι κάτι σαν ακόρεστη δίψα που αν δεν μπορείς να την τιθασεύσεις σε κάνει να χάνεις τα λογικά σου. Ή μήπως όχι;
Παρακολουθώντας την τύχη όσων έκαναν το ατόπημα, εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι η απόφαση να ιδρύσει ένας πολιτικός δικό του κόμμα είναι μια απόλυτα λογική συμπεριφορά η οποία προσφέρει απτά πλεονεκτήματα. Απόδειξη; Κανείς τους δεν χάθηκε, οι περισσότεροι συνέχισαν κανονικά την πολιτική τους σταδιοδρομία, ορισμένοι μάλιστα έγιναν και πρωθυπουργοί ή διεκδίκησαν την ηγεσία των κομμάτων τα οποία οι ίδιοι είχαν εγκαταλείψει αφού προηγουμένως τα είχαν απαξιώσει πολιτικά και ηθικά συχνά με σκληρότατες διατυπώσεις. Σε αυτό συμβάλλει η κοντή μνήμη των ψηφοφόρων ή καλύτερα η αδιαφορία τους για το ποιόν των πολιτικών και η εμμονή τους να επιλέγουν συνήθως όσους υπόσχονται τα περισσότερα. Με αυτά τα δεδομένα η απόφαση να δημιουργήσει κάποιος ένα κόμμα προσφέρει τα ακόλουθα:
Πρώτον ο έχων την πρωτοβουλία μετατάσσεται αυτομάτως στην κατηγορία των αρχηγών. Αυτό μπορεί να έχει και οικονομικά πλεονεκτήματα, αν το κόμμα μπορέσει να πάρει κάποια επιχορήγηση. Κυρίως όμως προσδίδει μεγαλύτερο κύρος στον πολιτικό και του επιτρέπει να διεκδικεί μεγαλύτερη δημοσιότητα ισχυριζόμενος ότι δεν εκφράζει απλώς την προσωπική του άποψη αλλά την άποψη ενός πολιτικού φορέα.
Δεύτερον αν ο εν λόγω πολιτικός δει ότι εκλογικά κινδυνεύει να εξαφανιστεί, έχει πάντοτε τη δυνατότητα να διαπραγματευθεί και από θέση σχετικής ισχύος την επιστροφή του στο μητρικό κόμμα. Η ισχύς δεν προκύπτει τόσο από την πολιτική του επιρροή όσο από την επιθυμία των αρχηγών των μεγάλων κομμάτων να δημιουργούν την εντύπωση ρεύματος υπέρ αυτών στις προεκλογικές περιόδους. Επιπροσθέτως μια τέτοια κίνηση ενισχύει το ηγετικό προφίλ των αρχηγών, που επιδεικνύουν μεγαθυμία, ενώ επιτρέπει και στους ασώτους να επιστρέψουν διατηρώντας μια κάποια αξιοπρέπεια. Η προσχώρηση διαφόρων κινήσεων και η εντύπωση της ενότητας που δημιουργούν είναι έτσι καλοδεχούμενες και επιτρέπουν μια καλή συμφωνία για τα απολωλότα πρόβατα.
Τρίτον αν δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επιστρέψουν στο κόμμα τους οι νεόκοποι αρχηγοί μπορούν πάντα να διαπραγματευθούν με κάποιο άλλο κόμμα το οποίο και πάλι για λόγους εντυπώσεων μπορεί να είναι διατεθειμένο να στρώσει χαλί για να τους υποδεχθεί. Σε αυτή την περίπτωση μάλιστα οι μεταγραφέντες μπορούν να υποστηρίξουν ότι η κίνησή τους δεν είναι οπορτουνιστική, μια και η προσχώρηση στον αντίπαλο φορέα δεν είναι προσωπική τους απόφαση αλλά του κόμματός τους. Με άλλα λόγια αποτελεί κίνηση που στηρίζεται σε αρχές βεβαίως, βεβαίως και στη βάση πολιτικών συγκλίσεων.
Κατόπιν αυτών, το να μιλά κανείς για ιό Δελαπατρίδη είναι άδικο. Η δημιουργία κόμματος δεν είναι εκδήλωση ψυχικής ασθένειας ή αδυναμία του χαρακτήρα, αλλά σωστά υπολογισμένη κίνηση. Ενδεχομένως μάλιστα σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά να μην έχει νόημα να μιλάμε για Δελαπατρίδη. Χάρη στα σόσιαλ μίντια και στην κατάρρευση της ενημέρωσης ο καθένας επιλέγει τον κόσμο του. Η απόσταση ανάμεσα στο γραφικό και το σοβαρό έχει εκμηδενιστεί. Όπως φυσικά και η διαφορά ανάμεσα στο ψέμα και στην αλήθεια. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε...
10°
