Πριν από περίπου 30 χρόνια, πρέπει να ’ταν το 1987 ή το 1988, θυμάμαι να χτυπάω πόρτες φίλων και να τηλεφωνώ σε γνωστούς, προσπαθώντας να μαζέψω χρήματα για την «Αυγή», που για μια ακόμα φορά κινδύνευε να κλείσει. Που να ’ξερα εκείνα τα χρόνια ότι η εφημερίδα της ανανεωτικής αριστεράς, σημείο αναφοράς για κάποιους από μας παρά τα κουσούρια της και τις ανεπάρκειές της, θα κατέληγε κάποτε… «Αυγιανή». Ποιος θα το ’λεγε ότι μια μέρα η εφημερίδα του Λεωνίδα Κύρκου και του Αντώνη Μπριλλάκη, του Γρηγόρη Γιάνναρου και του Σοφιανού Χρυσοστομίδη, του Μανόλη Αναγνωστάκη και του Τάσου Βουρνά, του Δημήτρη Ραυτόπουλου και του Τίτου Πατρίκιου, θα έφτανε να έχει columnist τον κ. Θανάση Καρτερό, γνωστόν στη γενιά μου από τις υψηλές θέσεις που κατείχε στο μηχανισμό του δογματικού ΚΚΕ (αν δεν κάνω λάθος, είχε διατελέσει και μέλος του Πολιτικού Γραφείου).
Είναι γνωστή η άποψη που έχω για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, από την πρώτη κιόλας μέρα της αναρρίχησής της στην εξουσία, και ακόμα πιο πριν. Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω πως πρόκειται για μπουλούκι ιδεοληπτικών νεοκομμουνιστών, δεξιών και αριστεροφανών εθνολαϊκιστών και πρώην πασόκων του χειρότερου είδους, που έκαναν ρεσάλτο στην εξουσία επωφελούμενοι από τις συνθήκες κρίσης που επικρατούσαν –και επικρατούν– στη χώρα. Το μόνο που τους κινεί πλέον και τους κρατάει ενωμένους είναι η νομή της εξουσίας και η γλύκα που αυτή προσφέρει. Γνωστά πράγματα αυτά, πολυειπωμένα.
Και όμως, εκεί που νομίζεις ότι τα έχει δει και τα έχεις ακούσει όλα από τους Τσιπροκαμμένους, έρχεται η πραγματικότητα να σε διαψεύσει. Κάποιος παλαιότερος έλεγε ότι πάντα υπάρχει πιο κάτω στου κακού τη σκάλα. Φαίνεται πως είχε δίκιο. Έτσι, να ’μαι πάλι να επανέρχομαι στο βίο και στην πολιτεία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, και ειδικότερα του ΣΥΡΙΖΑ. Αφορμή δύο περιπτώσεις όπου μόνον για πολιτική αλητεία μπορεί να γίνει λόγος. Ακόμα και λέξεις όπως ευτέλεια, θράσος ή καφρίλα πέφτουν πλέον «λίγες».
Η μία από τις δυο περιπτώσεις στις οποίες αναφέρομαι ήταν η δήλωση του γραμματέα Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ανδρέα Νεφελούδη που αφορούσε όσους σκόπευαν να συμμετάσχουν στη διαδήλωση του «Παραιτηθείτε», πριν από περίπου ένα μήνα. Είπε, λοιπόν, ο γενίτσαρος (είχε αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ για να πάρει μέρος στο εγχείρημα της ΔΗΜΑΡ, και τώρα δίνει φαίνεται εξετάσεις νομιμοφροσύνης), ο αχθοφόρος μεγάλου (για τα μέτρα της Αριστεράς, έστω) ονόματος, ότι οι διαδηλωτές θα έπρεπε να προσέξουν «μη σχίσουν τα καλσόν τους» και ότι, αν τους γυρίσεις ανάποδα, θα πέσουν από τις τσέπες τους τα μισά τουλάχιστον από τα κλεμμένα όλων αυτών των ετών!!! Η Ρούλα Καλαρά, ιστορικό στέλεχος του Ρήγα Φεραίου, η οποία μάλιστα –όπως ανέφερε– είχε ψηφίσει τον Νεφελούδη ως υποψήφιο της ΔΗΜΑΡ το 2012, χαρακτήρισε τη στάση και τη δήλωση του κ. Γραμματέα «πολιτική αλητεία». Νομίζω ότι ήταν ο πιο εύστοχος χαρακτηρισμός, εξού και τον υιοθέτησα.
Η δεύτερη περίπτωση, πιο πρόσφατη αυτή, αφορά κύριο άρθρο της «Αυγής», υπογραμμένο από τον κ. Καρτερό. Υπεραμυνόμενος, λοιπόν, του νομοσχεδίου για τον εκλογικό νόμο, που άρον άρον, καλοκαιριάτικα, κατέθεσε η πανικόβλητη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, και ειδικότερα της προσπάθειας εκμαυλισμού των νέων με την ψήφο στα 17, ο αρθρογράφος της «Αυγής» έκανε λόγο για «λύκους της Γκράβας, της Καισαριανής και της Τούμπας». Δεν αρκέστηκε, όμως, σ’ αυτό. Απευθυνόμενος, προφανώς, σε όσους τολμούν να ασκήσουν κριτική σε αυτήν και σε άλλες διατάξεις του ανεκδιήγητου νομοσχεδίου, ο κ. Καρτερός αναφώνησε, με την τεστοστερόνη του απ’ ό,τι φαίνεται να ξεχειλίζει: «Σας γαμώ τα Χάρβαρντ»!!
Αλήθεια, πώς να αισθάνονται σήμερα άνθρωποι όπως ο Γιάννης Βούλγαρης, που «έτρεξε» επί χρόνια τα «Ενθέματα» στην κυριακάτικη «Αυγή», ο Δημήτρης Ψυχογιός, που υπήρξε για ένα διάστημα διευθυντής της «Αυγής», ο Θανάσης Παπαδόπουλος, ο Κώστας Σπυρόπουλος, η Ελίζα Παπαδάκη, ο Τέλης Σαμαντάς, η Άννα Δαμιανίδη, και άλλοι πολλοί, που δούλευαν χρόνια ολόκληρα δωρεάν (ή περίπου δωρεάν) για να μπορεί να βγαίνει η «Αυγή»; Είχαν, άραγε, φανταστεί ποτέ ότι η εφημερίδα για την οποία ξόδεψαν αφιλοκερδώς τόσες και τόσες ώρες και μέρες της ζωής τους θα κυκλοφορούσε μια μέρα έχοντας κύριο άρθρο με τίτλο «Σας γαμώ τα Χάρβαρντ»;
Κάποιος θα πρέπει να τους μαζέψει τους Νεφελούδηδες και τους Καρτερούς πριν να είναι πολύ αργά. Θέλω να ελπίζω ότι υπάρχουν ακόμη στον ΣΥΡΙΖΑ άνθρωποι ικανοί να καταλάβουν πού οδηγεί το ολισθηρό μονοπάτι το οποίο κάποιοι «σύντροφοί» τους έχουν επιλέξει να ακολουθούν.
10°
