Η Γαλλία συγκλονίζεται από απεργίες και κινητοποιήσεις με φόντο τις αλλαγές στα εργασιακά. Το ερώτημα είναι τι ακριβώς συμβαίνει στη Γαλλία και πώς θα μπορούσε να επηρεαστεί και η Ελλάδα, καθώς τα εργασιακά θα είναι το βασικό αντικείμενο της δεύτερης αξιολόγησης του φθινοπώρου. Απαντούν στην A.V. οι ευρωβουλευτές Στέλιος Κούλογλου (ΣΥΡΙΖΑ), Μανώλης Κεφαλογιάννης (Νέα Δημοκρατία), Νίκος Ανδρουλάκης (Δημοκρατική Συμπαράταξη), Μίλτος Κύρκος (Το Ποτάμι) και Κώστας Παπαδάκης (ΚΚΕ).
Στέλιος Κούλογλου
Επιτέλους μπαίνουν και οι Γάλλοι στο παιχνίδι. Είχαν προηγηθεί, το 2011, η Πορτογαλία, η Ελλάδα και η Ισπανία. Ήταν τότε που στη Λισσαβόνα μια ομάδα τεσσάρων νέων οργάνωσε, μέσω του facebook και χωρίς καμιά επαφή με πολιτικά κόμματα, τη μεγαλύτερη διαδήλωση στην πρόσφατη ιστορία της χώρας. Δύο μήνες αργότερα, οι αγανακτισμένοι ξεπηδούσαν ξαφνικά, στην Αθήνα και τη Μαδρίτη. Στην Ελλάδα, συνέβαλλαν στην αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού και τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αγανακτισμένοι της Ισπανίας γέννησαν τους Podemos: σε λίγες μέρες, σε συμμαχία με την «παραδοσιακή» αριστερά, θα διεκδικήσουν την πρώτη θέση στις ισπανικές εκλογές.
Η Γαλλία μπήκε αργότερα στο παιχνίδι γιατί τα αδυσώπητα νεοφιλελεύθερα μέτρα φτάνουν πιο αργά: μετά το ξέσπασμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης το 2008, επιβάλλονται σταδιακά, ξεκινώντας από τις πιο αδύναμες χώρες της νότιας Ευρώπης (Αναγκαία παρένθεση: στην Ιταλία, οι αγανακτισμένοι εκφράζονται, ήδη από το 2013, μέσω «των 5 Αστέρων», του κινήματος του Μπέπε Γκρίλο). Όμως ο τρόπος οργάνωσης του γαλλικού κινήματος, οι ανοικτές συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας, οι μη συμβατικές μορφές δράσης των Nuit Debout, παραπέμπουν ευθέως στις πλατείες του Συντάγματος και της Μαδρίτης, επί αγανακτισμένων. Στη Γαλλία, πάλι οι νέοι ξεκίνησαν πρώτοι, καθώς όπως και στις χώρες του νότου καλούνται να πληρώσουν το μεγαλύτερο τίμημα.
Ο (αντί) εργατικός νόμος του Ολάντ δεν ήταν παρά ο καταλύτης που έσπρωξε και τους Γάλλους εργάτες στους δρόμους. Στις ομιλίες και τις διακηρύξεις τους δεν στέκονται μόνο εκεί: έχουν συνειδητοποιήσει ότι, τα τελευταία χρόνια, τα μεταπολεμικά κοινωνικά δικαιώματα συρρικνώνονται. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών γίνεται φτωχότερη ενώ το 1%, η διεθνής ολιγαρχία, πλουσιότερο. Και η δημοκρατία συρρικνώνεται επίσης, όπως έδειξε η αποτυχημένη προσπάθεια των Ελλήνων, με εκλογές και δημοψηφίσματα, να αλλάξουν στο ελάχιστο τη βάρβαρη πολιτική που κυριαρχεί στην Ευρώπη.
Η συνέχεια είναι προβλέψιμη. Ακόμη και αν οι Γάλλοι αγανακτισμένοι δεν κερδίσουν σήμερα τη μάχη, ο τέως σοσιαλιστής Ολάντ θα καταρρεύσει. Και όπως έγινε στην Ισπανία, την Ιταλία ή την Ελλάδα το πολιτικό σκηνικό θα ανατραπεί. Δυστυχώς, πριν γίνουν όλα αυτά, το γαλλικό κίνημα ίσως πνιγεί στο αίμα.
Μανώλης Κεφαλογιάννης
Οι κινητοποιήσεις που πραγματοποιούνται στη Γαλλία για την εργασιακή μεταρρύθμιση που εισήγαγε η γαλλική κυβέρνηση του Μανουέλ Βαλς επηρεάζουν την Ελλάδα σε ένα άλλο, τελείως διαφορετικό, επίπεδο. Πριν λίγες ημέρες ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ (πρόεδρός του θυμίζω είναι ο Αλέξης Τσίπρας) έβγαλε ανακοίνωση που χαιρέτιζε τον επίμονο αγώνα του γαλλικού λαού ενάντια στην κατάργηση των εργασιακών του κατακτήσεων. Συγκεκριμένα ανέφερε ότι πρόκειται για έναν αγώνα που αφορά τους εργαζόμενους όλης της Ευρώπης, καθώς η συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων αποτελεί κεντρική επιλογή της ευρωπαϊκής χρηματοοικονομικής ελίτ. Κατέληγε δε αναφέροντας ότι η επίθεση του νεοφιλελευθερισμού στα δικαιώματα των εργαζομένων πρέπει να βρει απέναντί της το ενιαίο μέτωπο των Ευρωπαίων εργαζομένων και των ευρωπαϊκών λαών.
Την Παρασκευή ο Έλληνας πρωθυπουργός υποδεχόμενος τον Γάλλο ομόλογό του μίλησε στις δηλώσεις του για την κοινή ιστορία και το βηματισμό, ο οποίος συνεχίζεται και σήμερα. Στη συνέχεια τόνισε το γεγονός ότι η Ελλάδα και η Γαλλία μοιράζονται κοινές αξίες και βρέθηκαν πολλές φορές στην κοινή ευρωπαϊκή διαδρομή υπερασπιζόμενοι δημοκρατικές κατακτήσεις των λαών μας και ένα όραμα για μια Ευρώπη με κοινωνική συνοχή.
Επειδή δεν μπορεί ο Γάλλος πρωθυπουργός να είναι ταυτόχρονα νεοφιλελεύθερος εκφραστής της ευρωπαϊκής οικονομικής ελίτ και υπερασπιστής των δημοκρατικών κατακτήσεων των ευρωπαϊκών λαών ή οραματιστής της κοινωνικής συνοχής στην Ευρώπη, ας αποφασίσει, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας τι από τα δύο είναι. Γιατί δεν μπορεί να είναι και τα δύο.
Λαϊκισμός και λόγια του αέρα. Ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του δεν έχουν καμία αναστολή και καμία αυταπάτη. Λένε συνειδητά ψέματα σε ντόπιους και ξένους, κυρίως στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό. Εξαπατούν τους πάντες και τα πάντα. Θεωρούν ή ότι όλοι έχουν «μνήμη χρυσόψαρου» ή απλά παραμένουν απαθείς περιμένοντας να ακούσουν το επόμενο μεγαλύτερο ψέμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας είναι αυτοί που υποσχέθηκαν σκίσιμο των μνημονίων και εφαρμογή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης και υπέγραψαν ένα τρίτο και αχρείαστο μνημόνιο και έσκισαν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Είναι αυτοί που θα καταργούσαν τον ΕΝΦΙΑ και τώρα τον αυξάνουν. Είναι αυτοί που εξήγγειλαν πομπωδώς αύξηση του κατώτατου μισθού και 13η σύνταξη και τώρα κόβουν αδιακρίτως μισθούς, συντάξεις, ΕΚΑΣ. Και τόσα άλλα. Είναι αυτοί που ταξιδεύουν με σημαία ευκαιρίας. Αφού «κατέβηκαν οι σημαίες» του προγράμματος της Θεσσαλονίκης του περασμένου Ιανουαρίου και του παράλληλου προγράμματος του Σεπτεμβρίου, «σηκώνουν τα μανίκια» για την ανάπτυξη της οικονομίας!
Αλλά ανάπτυξη και βαριά υφεσιακά μέτρα 12,5 δις που θα κληθεί να πληρώσει ο ελληνικός λαός δεν πάνε παρέα. Και η κοινωνία δεν αντέχει άλλο. Η ανάπτυξη έρχεται μέσα από τις επενδύσεις, τις μεταρρυθμίσεις, τον περιορισμό του κράτους, τη δημιουργία νέου πλούτου. Αλλά η Αριστερά με τις ιδεοληπτικές αγκυλώσεις της και με όλα αυτά έχει βαριά αλλεργία.
Μίλτος Κύρκος
House of Cards, season 3: Για να εξασφαλίσει την επανεκλογή του ο Πρόεδρος Αντεργουντ, που καταρρέει στις δημοσκοπήσεις, συλλαμβάνει ένα μεγαλόπνοο σχέδιο που θα προσφέρει μείωση της ανεργίας και ελπίδα στον λαό. Θεωρεί πως μόλις οι δείκτες δείξουν αθρόα δημιουργία νέων θέσεων το εκλογικό σώμα θα τον ανταμείψει. Μετά, έχει ο θεός.
Φαίνεται πως σύμβουλοι του προέδρου Ολάντ βλέπουν τηλεοπτικές σειρές. Οι μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας σχετικά με το ωράριο, τις υπερωρίες και τις απολύσεις δεν είναι μέρος ενός ολοκληρωμένου προγράμματος αλλά στοχεύουν να προσφέρουν στον Πρόεδρο το success story που αναζητά. Θα τα καταφέρουν;
Δεν το πιστεύω. Και αυτό όχι μόνο γιατί τιμωρείται για τις τεράστιες προσδοκίες που καλλιέργησε για να εκλεγεί, αλλά γιατί στη Γαλλία, όπως και στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, διεξάγεται μια ιδιότυπη πάλη μεταξύ αυτών που έχουν και αυτών που δεν έχουν, με τους πρώτους να επικρατούν κατά κράτος.
● Η κυβέρνηση δεν πιστεύει στα μέτρα που είναι ελλιπή, καθυστερημένα και χωρίς δικλείδες προστασίας από αυθαιρεσίες. Κλείνει το μάτι στον ιδιωτικό τομέα χωρίς να κάνει όμως ριζικές τομές. Επιπλέον με την παράκαμψη της Βουλής σοκάρει την κοινή γνώμη. Εμείς, με τις 34 ΠΝΠ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ απλώς οδηγήσαμε τον Βαλς να εκφράσει δημόσια τη ζήλια του.
● Τα συνδικάτα δυσπιστούν ότι τα μέτρα θα μειώσουν την ανεργία, υπερασπίζονται τα μέλη τους έναντι των ανέργων και οραματίζονται το πάγωμα του χρόνου: να μην αλλάξει τίποτε! Όμως η Γαλλία ως οικονομική δύναμη υποχωρεί ραγδαία και η απάντησή τους δεν είναι πια επαρκής.
● Οι πολίτες αντιτίθενται στα μέτρα σε συντριπτικό ποσοστό γιατί δεν πιστεύουν πια σε οτιδήποτε τους πει ο Ολάντ που εξελέγη για να ανορθώσει την οικονομία και παίζει τον μαθητευόμενο μάγο. Με την απουσία πειστικής εναλλακτικής πρότασης οι πολίτες αγκαλιάζουν την ασφάλεια του παρελθόντος.
Η κυβέρνηση της Γερμανίας προχώρησε στις δικές της μεταρρυθμίσεις με τη συνεργασία των συνδικάτων και την επιδοκιμασία των πολιτών ενώ ακόμη και μια κυβερνητική αλλαγή δεν εκτροχίασε το τραίνο. Η ανάπτυξή της υπήρξε μοναδική αλλά ήταν καρπός ολοκληρωμένου πολύχρονου σχεδιασμού και όχι 2-3 νομοσχεδίων. Η υπόλοιπη Ευρώπη ξεχνάει την αλληλεγγύη προς τους νέους και τους ανέργους τόσο εύκολα όσο ξέχασε την αλληλεγγύη με τα κράτη πρώτης γραμμής για το προσφυγικό, όπου πάλι η Γερμανία έδωσε απαντήσεις στηριγμένες στα ιδεώδη της ηπείρου μας. Και πολύ φοβάμαι πως όταν χάνεται η αλληλεγγύη ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για αυτούς που θα προβάλουν «εθνικές λύσεις», υποθηκεύοντας για πάντα το μέλλον των Ευρωπαίων πολιτών στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία.
Νίκος Ανδρουλάκης
Εδώ και εβδομάδες η Γαλλία είναι στους δρόμους. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που πρόσκεινται στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και σε άλλα κόμματα της Αριστεράς στη Γαλλία, όπως η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών, με τις δυναμικές τους κινητοποιήσεις έχουν οδηγήσει σε στάση την οικονομική δραστηριότητα της χώρας. Μαζικά όμως συμμετέχει και η γαλλική νεολαία, η οποία βρίσκει την ευκαιρία να αντιδράσει σε μία πραγματικότητα, όπου το εργασιακό μέλλον φαντάζει αβέβαιο και οι προοπτικές της περιορισμένες.
Οι αλλαγές που υποβαθμίζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων αφορούν κυρίως το ωράριο εργασίας, τις προϋποθέσεις για την ενεργοποίηση της νομοθεσίας για τις ομαδικές απολύσεις και το πλαίσιο των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Συγχρόνως εισάγονται και θετικά στοιχεία όπως είναι η Εγγύηση για τους Νέους και ο Προσωπικός Λογαριασμός Δραστηριότητας όπου θα καταγράφεται η εκπαίδευση/κατάρτιση και η εργασιακή δραστηριότητα, συμπεριλαμβανομένης και της εθελοντικής.
Πολλές συνδικαλιστικές οργανώσεις, όπως η πλειοψηφούσα σε επίπεδο συμβουλίων εταιρειών Γαλλική Δημοκρατική Συνομοσπονδία της Εργασίας, έχουν αποδεχτεί μέρος των προτάσεων. Ακόμα και το πλέον αμφισβητούμενο σημείο που αφορά την αντικατάσταση των κλαδικών διαπραγματεύσεων από συλλογικές συμβάσεις που συνάπτονται σε επίπεδο εταιρείας δεν αντιμετωπίζεται το ίδιο από όλους τους εργαζομένους.
Για τον Γάλλο πρόεδρο η μάχη αυτή αποτελεί πλέον ένα προσωπικό στοίχημα. Έχοντας εγκαταλείψει τις προεκλογικές του υποσχέσεις για προοδευτική φορολόγηση και τη δημοτικότητά του να έχει καταρρεύσει, θέλει να πετύχει εκεί όπου οι δύο προκάτοχοί του, Nicolas Sarkozy και Jacques Chirac απέτυχαν, να αλλάξει την εργατική νομοθεσία. Επίσης, θεωρεί ότι οι μεταρρυθμίσεις που προωθεί θα δώσουν τα απαραίτητα κίνητρα για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και θα ενισχύσουν της ανάπτυξης της γαλλικής οικονομίας η οποία παραμένει αναιμική.
Με αφορμή τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία θα ήθελα να σημειώσω κάτι ακόμα. Δεν έχει νόημα να μιλάμε για μια ενιαία Ευρώπη όταν το μόνο ενιαίο είναι η κοινή αγορά. Για τον ίδιο λόγο που πρέπει να έχουμε κοινούς κανόνες στο φορολογικό σύστημα, ώστε να αποφεύγεται ο φορολογικός ανταγωνισμός, πρέπει να έχουμε και κοινούς κώδικες εργασιακών δικαιωμάτων. Αυτό είναι το στοίχημα μιας οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης που θα έπρεπε να κινητοποιεί τους πραγματικούς ευρωπαϊστές.
Κώστας Παπαδάκης
Οι μεγάλες απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο «Ελ Κομρί» στη Γαλλία συνεχίζονται με σημαντική μαζικότητα και μαχητικότητα. Οι αγωνιστικές διαθέσεις της εργατικής τάξης, της νεολαίας από τα φτωχά λαϊκά στρώματα και με τη συμβολή των ταξικών δυνάμεων που συσπειρώνονται στην Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, την ΠΣΟ, εκφράζονται με το αίτημα να αποσυρθεί συνολικά ο νόμος κόντρα στα κελεύσματα «ρεαλισμού» και «διαλόγου» των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών της Γαλλίας που η ίδια η δυναμική των κινητοποιήσεων τους έχει ξεπεράσει.
Η κυβέρνηση Ολάντ με το νόμο αυτό προσφέρει νέα προνόμια στο μεγάλο κεφάλαιο με στόχο ο εργαζόμενος να γίνει ακόμα πιο «φθηνός». Στο όνομα της ανταγωνιστικότητας προωθείται η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας όλο το έτος, ανάλογα με τα συμφέροντα της εργοδοσίας με ουσιαστική κατάργηση των υπερωριών, η μεγαλύτερη «ευελιξία» προς τα κάτω των μισθών των εργαζομένων με την ενίσχυση των επιχειρησιακών και αποδυνάμωση των κλαδικών συμβάσεων εργασίας. Αυτές είναι οι λεγόμενες «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ.
Πρόκειται για βάρβαρα αντεργατικά μέτρα που παίρνονται σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ, ορισμένα ήδη εφαρμόζονται και στην Ελλάδα. Όσα δεν ισχύουν ακόμα στη χώρα μας η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ σπεύδει να τα περάσει άμεσα προετοιμάζοντας νέο αντιδραστικό σχέδιο νόμου για τα εργασιακά που προβλέπει το 3ο μνημόνιο που ψήφισε από κοινού με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ. Οι εργασιακές σχέσεις γαλέρας αποτελούν προϋπόθεση για τη λεγόμενη ανάκαμψη του κεφαλαίου και «μαγνήτης» για τις επενδύσεις του κεφαλαίου.
Για αυτό και οι συμφωνίες Γαλλίας - Ελλάδας για επενδύσεις που συνυπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ προκαλώντας μάλιστα, την ώρα που ο γαλλικός λαός είναι στο δρόμο, θα υλοποιηθούν στις στάχτες των εργασιακών δικαιωμάτων τόσο των εργαζομένων στη Γαλλία όσο και στην Ελλάδα. Αποδεικνύεται ότι ήταν μεγάλη εξαπάτηση τα περί ανέμου αλλαγής της ΕΕ των «κυβερνήσεων του νότου» της ΕΕ. Η ΕΕ δεν αλλάζει, ούτε το καπιταλιστικό σύστημα που υπηρετεί εξανθρωπίζεται. Στην πάλη των λαών για την ανατροπή του βρίσκεται η ελπίδα. Αυτόν τον αδοκίμαστο ακόμα δρόμο μπορούν να τον εμπιστευτούν.
7°
