Δεν πρόκειται για μία, ακόμη, πραγματεία επί του πασίγνωστου πονήματος του Σαμαράκη. Πρόκειται για ένα δανεικό τίτλο. Τα λάθη αποτελούν πηγή ατομικής ή συλλογικής αυτογνωσίας. Άρα είναι χρήσιμα και αναγκαία με την προϋπόθεση της παραδοχής αυτών των λαθών και της αποφυγής επανάληψης των ιδίων ατοπημάτων. Στην πολιτική αποτελεί κανόνα η επαναρύθμιση των στρατηγικών επιλογών στη βάση της αποδοχής των λανθασμένων κινήσεων, εκτός εάν οι πολιτικοί επιθυμούν να καταδείξουν το κοινώς αποδεκτό. Ότι δηλαδή η ανοησία είναι ανίκητη.
Λάθος 1ον: Η πρόωρη επιλογή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να υιοθετήσει ως μέσον συσπείρωσης της ετερόκλητης κοινοβουλευτικής του ομάδας το αίτημα άμεσης προσφυγής στις κάλπες ήταν απολύτως λανθασμένη. Του επέτρεψε να υιοθετήσει μία επιθετική ρητορική που μεν ικανοποίησε προφανώς τη ρηχότητα σκέψης και προγραμματικής ικανότητας των βουλευτών και στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, αλλά οι εξελίξεις κατέδειξαν την ημερομηνία λήξης του εγχειρήματος.
Δεν βρέθηκε ούτε ένας Χριστιανός στη Συγγρού, ένας σοβαρός ημεδαπός ή αλλοδαπός επιχειρηματίας, ένας στιβαρός τραπεζίτης, ένας έξυπνος σύμβουλος, βρε αδερφέ, για να ενημερώσει τον πρόεδρο της ΝΔ ότι θα επιτευχθεί συμφωνία με τους δανειστές, πως η ευρωπαϊκή ελίτ λόγω σοβαρών πολιτικών εμπλοκών στηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση της Αθήνας, πως το ίδιο ακριβώς σκέφτεται και η Ουάσινγκτον, πως το γεωπολιτικό περιβάλλον καθίσταται ρευστό στις ανατολικές παρυφές της Ευρώπης, πως το ζήτημα Τουρκία είναι πολύ σοβαρό κ.λπ. κ.λπ.
Ο κ. Μητσοτάκης διαθέτει την απαιτούμενη παιδεία ώστε να καταναλώνει χρόνο στην ανάγνωση αναλύσεων και κειμένων των διεθνών Think Tank προκειμένου να ενημερώνεται και να προσαρμόζεται με τα ισχύοντα. Είναι μέρος της εργασίας του και βασικό στοιχείο της ατομικής του ευθύνης έναντι της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται.
Σε κάθε αρχαίο δράμα το κλειδί είναι ο Χορός. Αν τον Χορό αυτόν εκπροσωπούν μόνο οι δημοσκόποι, τότε η όποια πολιτική στρατηγική οδηγείται αναπόφευκτα σε φιάσκο.
Λάθος 2ον: Η υπόθεση «Ανάπτυξη» δεν αποτελεί ευθύνη μόνο της εκάστοτε κυβέρνησης. Αυτή η νοοτροπία που έλκεται από τον πρωτογενή κοτζαμπασισμό του 19ου αιώνα και ακόμη κυριαρχεί, είναι απολύτως εσφαλμένη. Η « Ανάπτυξη» σε όλες τις σφριγηλές και δημοκρατικές χώρες του κόσμου επιτυγχάνεται μέσω μιας έστω ανομολόγητης αλλά συμπαγούς ωστόσο συναινετικής διαδικασίας μεταξύ των συνιστωσών των πολιτικών δυνάμεων που διαθέτουν κυβερνώσα προοπτική. Το πρόσφατο παράδειγμα της απορρόφησης του σοκ από τη γερμανική επανένωση είναι πλήρες οδηγιών για το πώς επιτυγχάνεται ένας τέτοιος άθλος.
Η οικονομία και η διαχείρισή της στις σύγχρονες συνθήκες της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, δεν ανήκουν ούτε σε κόμματα ούτε σε πρόσωπα, ούτε καν σε μικρής συλλογικότητας σχεδιασμούς. Μετά από έξι συναπτά έτη κρίσης αξιών και οικονομικών μεγεθών θα ανέμενε κανείς από τη νέα γενιά ηγετών πως βασικό συστατικό στοιχείο της θεώρησης πραγμάτων θα ήταν η κοινή αντίληψη περί της ανάγκης συνδιαμόρφωσης των στόχων μιας χώρας και της κοινωνίας της. Οι πρόσφατες εξελίξεις καταδεικνύουν πως βασικό χαρακτηριστικό της άσκησης πολιτικών είναι η αποδόμηση του αντιπάλου και μόνο με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως προς την απαξίωση του συστήματος εν τω συνόλω της.
Λάθος 3ον: Οι δημοσκοπήσεις στην καλύτερη των περιπτώσεων φωτογραφίζουν τη στιγμή κατά την οποία διεξάγονται. Προϋπόθεση της επιτυχούς προσέγγισης της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου είναι το χρονικό διάστημα που διαρκεί η έρευνα και το μέγεθος του δείγματος. Δηλαδή το ύψος της δαπάνης που είναι διατεθειμένος να καταθέσει ο αγοραστής της δημοσκόπησης.
Αν υποθέσουμε πως πληρούνται τα αντικειμενικά κριτήρια τότε και πάλι η «φωτογράφιση» είναι στιγμιαία. Στην παρούσα φάση, λοιπόν, η Νέα Δημοκρατία παρουσιάζει μία αφύσικα ογκώδη συσπείρωση σε μη προεκλογική περίοδο, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει μία αφύσικα ογκώδη αποσυσπείρωση. Στο «μαγειρείο» προστίθενται τα εξής υλικά: α) Η αδιαφιλονίκητα μεγάλη αποχή που έφτασε κοντά στο 44% τον περασμένο Σεπτέμβριο και που όλα δείχνουν πως εξακολουθεί να αποτελεί συστατικό στοιχείο ως προς τις ορατά επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. 2ον: Η ψήφος των νέων κατευθύνεται κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή και σχεδόν καθόλου στη Νέα Δημοκρατία, τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το ΚΚΕ.
Συμπέρασμα: Κανείς δεν είναι σε θέση να προεξοφλήσει το πώς θα συμπεριφερθεί τελικά ο απέχων ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ όταν κληθεί στην κάλπη, αλλά και το πόσοι απέχοντες συνολικά θα προσέλθουν να ψηφίζουν την ημέρα των εκλογών. Υπ’ αυτές τις συνθήκες η εμμονή των πολιτικών να προεξοφλούν από τώρα και για τους επόμενους μήνες τη συμπεριφορά των ψηφοφόρων αποτελεί μέγα σφάλμα στρατηγικής.
Λάθος 4ον: Η διαμόρφωση μίας καθ’ έξιν αρνητικής αντιπολιτευτικής τακτικής επί παντός του επιστητού απαξιώνει λόγω ανορθολογισμού την ίδια την έννοια της αντιπολίτευσης. Όποιος και να βρισκόταν στο Μέγαρο Μαξίμου ή στο ΥΠΕΞ θα διαχειριζόταν την υπόθεση του άθλιου μάτσο διπλωμάτη από τη Βενεζουέλα με τον ίδιο τρόπο. Με τη διακριτική απομάκρυνσή του. Η διπλωματική του ασυλία προκαλεί σοβαρό πρόβλημα στην ποινική αντιμετώπιση ενός τέτοιου προβλήματος. Οι ιαχές τώρα περί αριστερού και δεξιού φαλλοκρατισμού είναι από υπερβολικές έως και κακόηχες. Οι εκπρόσωποι της μάτσο Αριστεράς είναι γνωστοί, η πασοκική μάτσο μαγκιά του ΠΑΣΟΚ έγραψε ιστορία, η υποκριτική σεμνοτυφία της εκκλησιαζόμενης Δεξιάς ενέπνευσε τη λογοτεχνία μας και η πρόσφατη υπόθεση του προσωπικού συμβούλου του προέδρου της ΝΔ κατά την εσωκομματική προεκλογική περίοδο με τις «δραστηριότητές» του στη Μολδαβία έρχεται να καταδείξει πως οι σεξουαλικές παρεκτροπές δεν διαλέγουν ούτε θρησκευτικά δόγματα ούτε και κόμματα. Τελεία. Τώρα το όψιμο «πολιτικά ορθόν» σε μία ελληνική κοινωνία που αχαλίνωτη εκτρέφει κάθε είδους ματσισμού ως κυρίαρχη μάλιστα συμπεριφορά, δεν μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο πειστικής αντιπολιτευτικής τακτικής.
Την ίδια τακτική άλλωστε ακολούθησαν και όσοι δεν στήριξαν τον υπουργό Παιδείας στην κόντρα του με τους παππάδες ως προς το μάθημα των Θρησκευτικών. Τον άφησαν μόνο του να «σαπίσει το χέρι του» υιοθετώντας διά της εκκωφαντικής σιωπής τους τις κατάρες του Αμβροσίου και άλλων. Ακόμη και η αντιπολίτευση, που φαντάζει ευκολότερη, οφείλει να δείχνει και να είναι αξιόπιστη διότι και αυτή πρέπει να καταδεικνύει πώς είναι εν δυνάμει κυβερνώσα.
18°
