Θυμάμαι τους πρώτους μήνες μετά τη μεταπολίτευση, το 1974, μια συζήτηση με έναν αρκετά μεγαλύτερό μου στην ηλικία αριστερό. Μιλώντας για κάποιους κοινούς «συντρόφους» μας, μου είχε πει: «Αυτοί, παιδί μου, δεν έχουν κατακτήσει καν την αστική ηθική. Για ποια προλεταριακή μιλάμε;». Πού τη θυμήθηκα τώρα αυτή τη συνομιλία; Προφανώς με αφορμή την πρόσφατη συγκομιδή από τα «έργα και τις ημέρες» του αριστεροδεξιού μορφώματος που μας κυβερνά.
Στο ασφαλιστικό, ο Κατρούγκαλος, με έπαρση και αλαζονεία φουσκωμένου διάνου, περιφέρεται στα κανάλια λέγοντάς μας πως οι επικουρικές συντάξεις θα «ενοποιηθούν με τις κύριες» και πως οι κύριες δεν θα μειωθούν αλλά θα «επανυπολογιστούν». Αυτό σημαίνει σε απλά ελληνικά –όπως όλοι (θα έπρεπε να) αντιλαμβάνονται– πως τις μεν επικουρικές ξεχάστε τες, όσο για τις κύριες ετοιμαστείτε για δραστικές μειώσεις. Γιατί, βέβαια, μη μου πείτε πως απόρροια του «επανυπολογισμού» θα είναι να αυξηθούν οι συντάξεις! Έτσι, με το θράσος από την πλευρά των κυβερνώντων να περισσεύει, οδηγούμαστε σταδιακά προς μια οργουελικού τύπου «νέα γλώσσα», σύμφωνα με την οποία η κατάργηση θα αποκαλείται «ενοποίηση» και η μείωση «επανυπολογισμός».
Αλλά και στο θέμα της επιβολής ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση, πιο θλιβερά ίσως και από το ίδιο το γεγονός είναι τα «επιχειρήματα» που ψελλίζουν όσοι καλούνται να υπερασπιστούν το μέτρο. Ακούσαμε έτσι τον «αριστερό» Φίλη να σνομπάρει τις «πενταροδεκάρες» της επιβάρυνσης, αφού ήδη κατά το παρελθόν είχε σνομπάρει τους μισθούς των 300 ευρώ και την τιμή των μακαρονιών. Ακούσαμε επίσης τον καλλιτέχνη, καθηγητή και διανοούμενο (τρομάρα του, ή μάλλον... τρομάρα μας) κ. Σεβαστάκη να μας πετάει κατάμουτρα αυτό που οι Συριζαίοι λένε, προφανώς, μεταξύ τους: ότι το πολιτικό κόστος από το μέτρο θα είναι ασήμαντο, όπως άλλωστε συνέβη και με τα capital controls, αφού οι δικοί τους πολιτικοί «πελάτες» ελάχιστα επηρεάζονται από τέτοιου είδους μέτρα.
Ακόμα και αν η επιβολή ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση ή η μείωση των συντάξεων (υποθέσουμε ότι) αντέχονταν, δεν αντέχονται με τίποτα το θράσος, ο αμοραλισμός, ο καλπάζων καθεστωτισμός, η τάση για χειραγώγηση και για πλήρη έλεγχο του κρατικού μηχανισμού. Με λίγα λόγια, η έλλειψη οποιουδήποτε ενδοιασμού, που χαρακτηρίζει τον πρωθυπουργό, τους συνεργάτες του και τα συνεταιράκια του, τους ΑΝΕΛ. Αυτοί οι άνθρωποι «δεν ορρωδούν προ ουδενός», δεν έχουν την παραμικρή πολιτική «τσίπα». Ο νεανίσκος που μας κυβερνά είναι αυτό ακριβώς που οι αγγλοσάξονες αποκαλούν unscrupulous. Είναι ικανός να συμμαχήσει με οποιονδήποτε ή να πει οποιοδήποτε ψέμα προκειμένου να «κάνει τη δουλειά του» και να παραμείνει στην εξουσία, όπως είναι και πραγματικός «εξολοθρευτής» στο εσωκομματικό παιχνίδι. Ας θυμηθούμε πώς έκανε μια χαψιά, διαδοχικά, τον Αλαβάνο, τον Κουβέλη, τον Λαφαζάνη. Σιγά τους πολιτικούς ογκόλιθους θα μου πείτε, και δεν θα διαφωνήσω. Ωστόσο, αυτούς βρήκε στον δρόμο του μέχρι τώρα, αυτούς κατάπιε. Αν αύριο κάποιοι άλλοι αποτελούν εμπόδιο στα σχέδιά του, μαύρο (πολιτικό) φίδι που τους έφαγε.
Όμως, ας μην ξεχνάμε πως τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, την ανερμάτιστη αυτή συμμαχία που μας κυβερνά, κάποιοι συμπολίτες μας τους επέλεξαν. Και καλά την πρώτη φορά, που υπήρχε –ας πούμε– κάποια ψευδαίσθηση ελπίδας και προσδοκίας. Τη δεύτερη, όμως; Θα ήταν πολύ μικρόψυχο, και τελικά απολίτικο, να ενδώσει κάποιος στον πειρασμό και να πει «ας τους λουστούν τώρα». Πρώτον, μαζί με τους ψηφοφόρους τους λουζόμαστε κι εμείς τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δεύτερον, το θέμα δεν είναι να ξορκίσουμε το κακό ή απλώς να εκτονωθούμε. Το θέμα είναι να δούμε πώς μπορούμε να αποφύγουμε τα (ακόμα) χειρότερα, και κυρίως πώς να απαλλαγούμε όσο το δυνατόν πιο σύντομα από αυτούς τους θρασύτατους αρχιερείς του πολιτικού αμοραλισμού.
