Πέτρα στο παρμπρίζ

Δεν θυμάμαι πολιτικό που να είπε περισσότερα ψέματα από τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Σκληρό; Ναι, το αποσύρω. Να το πω αλλιώς: δεν γνωρίζω άλλο πολιτικό με πράξεις τόσο ανακόλουθες σε σχέση με τις δεσμεύσεις που ανέλαβε. Λες και όταν πήγε να ορκιστεί υπουργός δεν έβρισκε κουστούμι και απλώς γύρισε ανάποδα εκείνο που φορούσε ως εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ. Θα μου πείτε ότι οι υπουργοί Οικονομικών είναι καταδικασμένοι να μεταφέρουν στην καμπούρα τους και τις ευθύνες του πολιτικού τους προϊσταμένου. Συμφωνώ. Δεν αποκλείεται να αδικώ τον υπουργό. Ίσως να φταίει που ακόμα στέκομαι με κάποια συστολή μπροστά στο όνομα του Παπανδρέου και στην κοσμοπολίτικη εξωστρέφεια του ανδρός. Όμως νιώθω ότι οι αναστολές μου μαζεύονται σαν τα νερά πριν το τσουνάμι. Είμαι παρμπρίζ που δέχθηκε εκείνη τη μικρή καταραμένη πέτρα και τώρα οι ρωγμές απλώνονται σαν χαρακιές σε όλη την επιφάνεια. Έχω θυμώσει και ετοιμάζομαι να καταπιώ όποιο δόλωμα μου ρίξουν. Δεν αισθάνομαι εξαπατημένος – αυτό ισχύει σε όλους μας από τη μέρα της ενηλικίωσης. Και, εντάξει, δεν περίμενα τον Παπακωνσταντίνου και τον Γιώργο για να μου θυμίσουν ότι είμαι και μαλάκας – γύρω μου υπάρχουν τόσα και τόσα που το σηκώνουν σε πολύχρωμες πινακίδες. Όμως, αυτοί με κάνουν να αισθάνομαι χαμένος και ασταθής. Φαντάζομαι ότι συμβαίνει και με σας.

Για να είμαι ειλικρινής έβλεπα το μνημόνιο όπως ο χριστιανός την Αγία Γραφή: περιέχει αγριότητες, αλλά οδηγεί σε έναν καλύτερο κόσμο, έστω και αν χρειάζεται πρώτα να πεθάνεις. Και είμαι βέβαιος πως μοιραζόμουν την ίδια ματιά και με άλλους που θεωρούσαν αναπόφευκτη την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης και ευκαιρία για εξορθολογισμό της ζωής και του κράτους μας. Όλοι εμείς, μέχρι και που χαμογελάσαμε χαιρέκακα μπροστά στο βάθος των τομών πάνω στο σώμα της δημόσιας διοίκησης. Συμφωνήσαμε με την περικοπή δαπανών, το ξεδόντιασμα του παρασιτισμού, τα στοιχειώδη ενός πραγματικού εκσυγχρονισμού. Άλλωστε, το μνημόνιο δημιουργήθηκε για να εξυπηρετηθούν μία σειρά από απαραίτητες σκοπιμότητες. Μπορεί να μη μας άρεσε που θα πληρώσουμε περισσότερους φόρους για να εξασφαλιστεί η αποπληρωμή του δανείου, αλλά από ένα σημείο και μετά μπορούσες να το δεις και ως δίαιτα. Το μνημόνιο ήρθε για να εκσυγχρονίσει τη λειτουργία ενός σπάταλου και εμετικά διεφθαρμένου κράτους. Σωστό; Ναι. Αλλά το μνημόνιο και η τρόικα δεν ήρθαν για να εισάγουν την αγριότητα στον ιδιωτικό τομέα. Για την ακρίβεια, όσο και αν επιμένει το έγκυρο δελτίο ειδήσεων, η τρόικα ουδέποτε απαίτησε εργασιακές σχέσεις copy-paste από την αρένα του Κολοσσαίου. Μάλιστα, οι άνθρωποί της δοκίμασαν με κάποιες διακριτικές διαρροές να πουν ότι είναι άλλο κάποιες παρεμβάσεις υπέρ της επιχειρηματικότητας και άλλο η ωμή περικοπή εισοδημάτων, όμως τους κατάπιε το τέρας της εγχώριας ενημέρωσης. Η αλήθεια είναι εξοργιστικά απλή. Ολόκληρη η κυβέρνηση συμπεριφέρθηκε ως εκπρόσωπος επιχειρηματικών συμφερόντων. Πρόκειται για τα ίδια συμφέροντα που αρχικώς απαιτούσαν την περικοπή του 14ου μισθού ή, τέλος πάντων, τη μείωση του εργατικού κόστους τουλάχιστον κατά 10%, αφού η κρίση τούς δίνει μία λαμπρή ευκαιρία για εξοικονόμηση πόρων. Aνάμεσά τους και κρατικοδίαιτοι που είχαν άμεση πρόσβαση στο άρμεγμα του κρατικού προϋπολογισμού. Απλώς αρνήθηκαν να αναλάβουν το μερίδιο που τους αναλογεί στο κοινωνικό κόστος της κρίσης. Δεν ξέρω αν αυτό θα χρεωθεί στον πολιτικό λογαριασμό του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Άλλωστε και ο ίδιος ο υπουργός συμπεριφέρεται λες και έχει μεταφέρει πολιτικό κεφάλαιο στο εξωτερικό, στα στιβαρά χέρια της τρόικας. Το βέβαιον είναι πως η κυβέρνηση Παπανδρέου κόβει έναν προς έναν τους δεσμούς με την κοινωνία, ακολουθώντας την παραδοσιακή επικοινωνιακή στρατηγική: ο πρωθυπουργός προστατεύεται και εκτίθενται οι υπόλοιποι. Αλλά κάτι τέτοιο δεν έκανε και ο Καραμανλής; Εντέλει η χώρα πορεύεται χωρίς όραμα και χωρίς ίχνος έμπνευσης ή καθοδήγησης από την πολιτική της ηγεσία. Πορεύεται σε ένα περιβάλλον σκληρό, ταλαιπωρημένη από την αβεβαιότητα και τις φήμες. Τελικά, αν επιστρέψουμε στη δραχμή, να μη ξεχάσουν να κάνουν το καραβάκι με κουπιά να θυμίζει γαλέρα. 

giannakidis@protagon.gr