Ας κερδίσει ο χειρότερος

Όποιος παρακολούθησε το ντιμπέιτ των δύο Bαλκάνιων φυλάρχων τη Δευτέρα το βράδυ δεν μπορεί παρά να έβγαλε χρήσιμα συμπεράσματα με πιο χρήσιμο απ’ όλα πως το διαβατήριο που έτρεξε να βγάλει τον Ιανουάριο ή (αν ήταν κάπως λιγότερο προνοητικός) τον Μάιο, δεν πρόκειται να πάει χαμένο. Το δεύτερο πιο χρήσιμο συμπέρασμα είναι πως το μόνο πραγματικό προσόν που χρειάζεσαι προκειμένου να γίνεις υποψήφιος πρωθυπουργός είναι το να είσαι αδίστακτος. Όχι τόσο στις πράξεις, όσο στην ποσότητα μπούρδας την οποία μπορείς να ξεστομίσεις χωρίς στο πρόσωπό σου να φανεί κάποιο από εκείνα τα σημάδια που θα εμφανίζονταν σε έναν κοινό άνθρωπο αν έπρεπε να κοροϊδέψει κατάμουτρα τόσο πολύ κόσμο. Από την άλλη, η απουσία σημαδιών μπορεί να μην οφείλεται μόνο στην ικανότητα των φυλάρχων, όσο στην επιθυμία του ακροατηρίου να το κοροϊδέψουν κατάμουτρα. Θέλω να πω πως αν δεν ντρέπεται αυτός που εξαπατάται γιατί να ντραπεί αυτός που απλώς ικανοποιεί τη λαχτάρα του εξαπατημένου για εξαπάτηση;

Ο Αλέξης ήταν ο Τσίπρας που αγαπήσαμε. Απέδειξε, για άλλη μια φορά, πως είναι ο άνθρωπος ο οποίος σε περίπτωση που η ανυποψίαστη σύντροφός του τον συνελάμβανε στο κρεβάτι με παρέα δεν θα περιορίζονταν απλώς στη γραφική φράση «αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις» αλλά θα δήλωνε κι εκείνος έκπληκτος, θα καταδίκαζε τη μοιχεία και μετά θα κατηγορούσε το σύστημα που αναγκάζει τους άντρες να κερατώνουν τις γυναίκες τους. Ίσως μάλιστα να οργάνωνε και διαμαρτυρία με αίτημα την καταβολή κάποιου επιδόματος στις απατημένες συζύγους στο οποίο θα συμπεριλάμβανε (επειδή δεν είναι κάνα κορόιδο) και τους συζύγους που τις απατούν, μιας κι αυτοί οι άνθρωποι, όσο να ‘ναι, κάποιες ενοχές θα νιώθουν και κάπως θα πρέπει να αποζημιωθούν.

Μέσα σε δυόμισι ώρες, ο μίμος του γητευτή των α-λόγων Αντρέα Παπαντρέου, ομολόγησε πως ήταν πολύ αφελής για να καταλάβει πως αυτοί που φώναζαν δραχμή στα κεραμίδια ήταν υπουργοί του, πως η παιδεία μπορεί να είναι κάπως σημαντική αλλά όχι τόσο όσο το βοδινό κρέας, πως τα δισεκατομμύρια που στοίχισε η πρωθυπουργία του δεν τα θεωρεί χαμένα αλλά ήταν το απαραίτητο αντίτιμο της εμπειρίας που απέκτησε και πως δεν τον ενδιαφέρει τόσο το αποτέλεσμα όσο ο αγώνας. Κατέληξε μέχρι και να κλέψει ένα από τα αστεία που κάνουμε στο ραδιόφωνο, χαρακτηρίζοντας παρελθοντολογία τη συζήτηση για το τι έκανε τους 7 μήνες που έπαιζε τον πρωθυπουργό. (Επειδή λίγους μήνες πριν είχε κλέψει και ένα άλλο αστείο μας, εκείνο με τη στροφή των 360 μοιρών που είπε πως ήθελε να κάνει, τον παρακαλώ, αφού εκτιμά τόσο τα αστεία μας, να αναφέρει τουλάχιστον πού τα πρωτάκουσε.)

Αλλά και ο Βαγγέλας ο Μεϊμαρακης ήταν το κουτσαβάκι που αγαπήσαμε. Με ύφος με το οποίο πια δεν ρίχνεις ούτε 50άρα Σουηδή που μόλις χώρισε και κάνει διακοπές στη Ρόδο, έπαιξε το ρόλο «κι εγώ ΠΑΣΟΚ είμαι, μη νομίζετε» με ξεχωριστή επιτυχία. Μεταξύ άλλων ξεστόμισε τη φράση «εμείς δεν ψηφίσαμε το μνημόνιο, απλώς εξασφαλίσαμε την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας» δίνοντάς μας να καταλάβουμε πως τελικά οι μόνοι που ψήφισαν το μνημόνιο ήταν ο Σταύρος χωρίς επώνυμο και η Ουφώφη η Κόρη, αν και πια ούτε για αυτό είμαι σίγουρος και υπάρχει περίπτωση το μνημόνιο να ψηφίστηκε από μόνο του. Καταλαβαίνετε πως από τη στιγμή που αρνήθηκε το μνημόνιο δεν του ήταν και τόσο δύσκολο να φτάσει στο σημείο να απειλήσει τη διαπλοκή με ολοκληρωτική καταστροφή (την καημένη τη διαπλοκή δεν τη βλέπω καλά καθώς μάλλον θα πεθάνει από τα γέλια), να ισχυριστεί πως η ΝΔ είναι ένα κόμμα νέων και ικανών στελεχών και να κατηγορήσει τον ηγέτη του κόκκινου ΠΑΣΟΚ επειδή δεν σεβάστηκε το 62% του «όχι». Πληροφορίες λένε πως είχε σκοπό να ανακοινώσει και την προσχώρησή του στη Λαϊκή Ενότητα αλλά τελευταία στιγμή πείστηκε να μην το κάνει.

Η κορυφαία του στιγμή ήταν η διαμαρτυρία για τις κάμερες οι οποίες, σατανικά τοποθετημένες, τον έδειχναν 2μισι εκατοστά κοντύτερο από τον πρώην πρωθυπουργό. Κάποιοι ισχυρίζονται πως η διαμαρτυρία αυτή έγινε επειδή ο Μάγκας της Συγγρού θεωρεί το κοινό στο οποίο απευθύνεται αρκετά επιπόλαιο ώστε να επηρεαστεί από το ύψος των δυο αρχηγών αλλά αυτά είναι ανοησίες καθώς όλοι γνωρίζουμε πως το κοινό έχει πολύ καλύτερα κριτήρια, όπως το ντύσιμο, το χαμόγελο ή –οι πιο ψαγμένοι– το επώνυμο.

Επιτρέψτε μου να σταματήσω για λίγο την κριτική και να σταθώ στην πολύ συγκινητική στιγμή που οι δύο μεγάλοι ηγέτες μίλησαν για τα ένσημα που έχουν κολλήσει. Ήταν μια στιγμή εξαιρετικά αποκαλυπτική, καθώς μας έκανε να καταλάβουμε πώς περίπου θα ήταν μια συζήτηση δύο 15χρονων γιδοβοσκών για την κβαντική μηχανική.

Κατά τα άλλα οι δύο υποψήφιοι πρωθυπουργοί πάλευαν να πείσουν ποιος θα εφαρμόσει πιο αντιμνημονιακά το μνημόνιο που ψήφισαν και οι δύο παρόλο που καθόλου δεν το θελαν κι ας ήταν, όπως λένε οι ίδιοι, ο μόνος τρόπος να μην καταστραφεί η χώρα. Με λίγα λόγια έκαναν τη δουλειά τους με τον ίδιο τρόπο και τα ίδια λόγια που γίνεται εδώ και δεκαετίες: Με τον τρόπο του ανθρώπου που γνωρίζει πως οι περισσότεροι ψηφοφόροι επιλέγουν για πρωθυπουργούς τους πιο άχρηστους και τους πιο ψεύτες όχι από λάθος, αλλά επειδή έτσι η απόδοση ευθυνών γίνεται και πιο εύκολα και πιο γρήγορα και –κυρίως– χωρίς να περιλαμβάνει την επίπονη διαδικασία του κοιτάγματος στον καθρέφτη. Και μπράβο τους.