Ήδη από τα τέλη Απριλίου, πριν ακόμη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ξεδιπλώσει την ανικανότητά της, την ασυναρτησία της και τις ιδεοληψίες της σε όλο τους το μεγαλείο, τα ανά δεκαπενθήμερο κείμενά μου στην Α.V. έκλειναν με την Κατώνειας έμπνευσης επωδό: «Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει το συντομότερο». Ποιος να το ’λεγε ότι η έκκληση/ευχή μου θα γινόταν τόσο σύντομα πραγματικότητα;
Να, λοιπόν, που αυτή η τόσο ισχυρή –όπως φαινόταν– κυβέρνηση, με την τόσο νωπή λαϊκή εντολή, κατέρρευσε σε μόλις έξι μήνες. Όχι βέβαια γιατί αντιμετώπισε κάποιο ισχυρό και καλά οργανωμένο κίνημα αμφισβήτησής της (κάθε άλλο: η αντιπολίτευση ήταν από υποτονική έως ανύπαρκτη όλο αυτό το διάστημα), αλλά γιατί απλούστατα έπεσε θύμα των εγγενών αντιφάσεών της, για να θυμηθούμε και το μαρξισμό που μάθαμε στα νιάτα μας. Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα, επί το λαϊκότερον. Ίσως, μάλιστα, να έπεται και συνέχεια ως προς τα διαβολοσκορπίσματα, ιδιαίτερα αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταφέρει καν να κόψει πρώτος το νήμα στις επικείμενες εκλογές.
Το θέαμα που παρουσιάζουν οι πρώην «σύντροφοι» είναι αξιοθρήνητο. Αρκεί να ακούσει κανείς πώς μιλάνε για τον Τσίπρα το «κοριτσάκι με τις επιτροπές» και η φίλη της η Ραχήλ, πώς σκυλοκαβγαδίζουν στα κανάλια οι μέχρι χτες «συναγωνιστές», για να καταλάβει ποιο μπουλούκι πεινασμένων για εξουσία ερασιτεχνών αλλά και ιδεοληπτικών νεομπολσεβίκων μάς κυβερνούσε τους προηγούμενους μήνες. Σαν εφιάλτη και μόνο ελπίζω ότι θα θυμόμαστε κάποτε την περίοδο όπου την Ελλάδα κυβερνούσαν ο Λαφαζάνης και ο Στρατούλης, ο Βαρουφάκης και ο Κοτζιάς, η Νάντια με τη διορατική μαμά και η κυρα-Θεανώ με τις μαρμελάδες της. Άσε πια τους διανοούμενους της κυβέρνησης, τους Μπαλτάδες και τους Ξυδάκηδες, θλιβερούς νεομπολσεβίκους, που ήξεραν να συνδυάζουν μια χαρά τον Αλτουσέρ με τους διορισμούς ημετέρων.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, είχαμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση βαζιβουζούκων. Μπορεί ο όρος να ακούγεται λίγο βαρύς ή υπερβολικός, αλλά πάντως δεν είναι αυθαίρετος. Για του λόγου το αληθές, και επειδή πάντοτε προσέχω τους όρους που χρησιμοποιώ, όποιος θέλει μπορεί να ανατρέξει στις πηγές και να διαπιστώσει τι ακριβώς ήταν οι βαζιβουζούκοι: σώματα ατάκτων ετερόκλητης προέλευσης (Κούρδοι, Αλβανοί, Κιρκάσιοι, και άλλοι), τα οποία, στο δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα κυρίως, πολεμούσαν για λογαριασμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τα σώματα αυτά, που επιδίδονταν κατά κανόνα σε πλιάτσικο, με την πρώτη ευκαιρία διαλύονταν. Η διαφορά με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι ότι ετούτοι εδώ το ρεσάλτο τους το επιφύλασσαν για την… εξουσία.
Αλλά και οι αποσκιρτήσαντες σύντροφοι του κ. Τσίπρα δεν φαίνεται να έχουν πολύν αέρα στα πανιά τους. Το πρόγραμμά τους (έξοδος από το ευρώ, δραχμή, συμμαχία με τη Ρωσία, κρατικοποίηση των τραπεζών, κ.λπ.) δεν δείχνει να έλκει ιδιαίτερα τους συμπολίτες μας. Άλλωστε, πόσο πειστικό μπορεί να είναι ένα κόμμα με επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο επικρατείας κάποιον που κλείνει το μήνυμά του προς τους πολίτες με τον ύμνο του ΕΛΑΣ, καλώντας παράλληλα το λαό να ψηφίσει (και) άλλο κόμμα εκτός από εκείνο με το οποίο είναι υποψήφιος! Θλίψη για όσους δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους, ούτε πότε να αποτραβηχτούν από την πολιτική σκηνή. Θλίψη, όμως, και για όσους χρησιμοποιούν τα τοτέμ και τις εμμονές τους προκειμένου να μαζέψουν λίγα ψηφαλάκια ακόμα. Βέβαια, την ημέρα που σύρονται αυτές οι γραμμές, είδα ότι η γνωστή μας ΑΚΕΠ γέμισε το κέντρο της Αθήνας με αφίσες, οι οποίες καλούν να ψηφίσουμε Λαϊκή Ενότητα. Μάλιστα, το κάλεσμα αυτό συνοδεύεται από την εσπεραντική(;) φράση: Marchons, marchons, we shall overcome! Ακόμα και ο πιο ρηξικέλευθος ντανταϊστής θα υποκλινόταν μπροστά στους συντρόφους της ΑΚΕΠ.
Και κάτι ακόμα. Στη Βενεζουέλα, ο Μαδούρο, σημείο αναφοράς και πηγή έμπνευσης των Λαφαζανοτσιπραίων, καταδίκασε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε 14 χρόνια φυλακή για «ανατρεπτική δραστηριότητα». Σήκω, Μπέρια, να δεις και να καμαρώσεις τα παιδιά σου!
Ψήφισε ό,τι θέλεις, συμπολίτη. Έλεος όμως, λυπήσου μας. Μη μας ξανακαταδικάσεις να ζήσουμε με υπουργούς τον Καμμένο και τον Χαϊκάλη, τον Κατρούγκαλο και την Τασία.
15°
