Μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης

Το πολιτικό σκηνικό μέσα στο οποίο διεξάγονται οι εκλογές διαφέρει δραματικά από αυτό των προηγούμενων εκλογών και της διχαστικής φαρσοκωμωδίας του δημοψηφίσματος. Δεν είμαστε και πολύ μακριά από την εποχή της εθνολαϊκιστικής παραζάλης και υστερίας που θα κατέβαζε τον επουράνιο Παράδεισο στην ελληνική Γη με ένα απλό κόλπο ή με τη μαγκιά του Βαρουφάκη ή του Τσίπρα. Ο μύθος της «αριστεράς» του κ. Τσίπρα κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος. Η αλαζονεία της ψευδο-ισχύος είχε τεράστιο κόστος για τη χώρα και τους πολίτες, που καλούνται τώρα να πληρώσουν τα σπασμένα. Χρεωθήκαμε περισσότερα. Χάσαμε άλλα τρία χρόνια. Οι επιχειρήσεις κλείνουν ή μεταφέρουν την έδρα τους στο εξωτερικό. Η ανεργία ανεβαίνει και πάλι.

Χωρίς καμιά δόση υπερβολής, στη μακρόχρονη πολιτική μου διαδρομή, δεν θυμάμαι άλλη κυβέρνηση στη μεταπολίτευση να έχει επιφέρει, μέσα σε εφτά μόλις μήνες, τέτοιες ανυπολόγιστες βλάβες στην οικονομία και τη χώρα επικαλούμενη μάλιστα κάποιο, στην ουσία ανύπαρκτο και κίβδηλο, «αριστερό» πρόσημο. Δεν είναι μόνο η συντριπτική στρατηγική πολιτική και ιδεολογική ήττα που υπέστη η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, που, άλλωστε, διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη. Η εκτρωματική αριστερο-δεξιά κυβέρνηση σημείωσε παταγώδη αποτυχία στη διακυβέρνηση της χώρας. Ανερμάτιστη και ανίκανη, η «πρώτη φορά αριστερά» καταβύθισε το υποτιθέμενο «ηθικό» της πλεονέκτημα που σέρνει, χωρίς ίχνος ιστορικής δικαίωσης, στη λάσπη του νεποτισμού, του κομματισμού, της πελατοκρατίας, του κρατισμού, της αχαλίνωτης ολοκληρωτικής προπαγάνδας, της περιφρόνησης των θεσμών, της δικής της διαπλοκής και δολοπλοκίας, της αδίστακτης καταπάτησης πάγιων αρχών, όπως του αναλογικού εκλογικού νόμου, τη μόνη εγγύηση για κυβερνήσεις συνεργασίας περί των οποίων όλοι σήμερα κόπτονται. Η λεία της εξουσίας διαμοιράστηκε ταχύτατα στους «έτοιμους» Συριζαίους, που με περισσό θράσος μας ζητούσαν και πιστοποιητικά πατριωτισμού και «αριστερής» ιδεολογικής ορθότητας και υποταγής.

Η έλευση των «αντι-συστημικών» στην εξουσία ήταν τόσο «αντι-συστημική» όσο και κάποιων «αντι-εξουσιαστών» πριν μερικά χρόνια. Για να αποδειχτεί περίτρανα ότι η «αντι-μνημονιακή» ρητορεία και υστερία αποτέλεσε τη μεγαλύτερη πολιτική απάτη στη μεταπολίτευση και την πιο ασφαλή είσοδο στο «σύστημα». Ήταν κάτι ορατό διά γυμνού οφθαλμού πριν τις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου. Διαπιστώθηκε πασιφανώς κατά την απίστευτη επτάμηνη διακυβέρνηση. Μετήλθαν τις ίδιες πρακτικές του παλαιοκομματισμού. Χρησιμοποίησαν τις ίδιες μεθόδους. Επιδίωξαν τους ίδιους στόχους. Εξυπηρέτησαν τα ίδια συμφέροντα. Επιζητούν και πάλι να κολλήσουν τα οπίσθιά τους στους θώκους της εξουσίας σαν να μη συνέβη τίποτα. Σφυρίζουν αδιάφορα.

Σε αντίθεση με τη γενική παραδοχή και τα διάφορα ευχολόγια διατηρώ σοβαρότατες επιφυλάξεις εάν τα ψέματα τέλειωσαν κι αν το φως το αληθινό διαχύθηκε ευρύτατα. Η «αντι-μνημονιακή» απάτη και αυταπάτη άφησε πολλές χαίνουσες πληγές και ρίχνει, ακόμη και σήμερα, βαριά τη σκιά της στο πολιτικό σκηνικό. Γι’ αυτό ορισμένα κόμματα υπεκφεύγουν των ευθυνών τους, φλερτάρουν στις παρυφές και ως πονηροί πολιτευτές, αριστερά και δεξιά, καταφεύγουν σε παράλληλους ή άλλους υπαινιγμούς και ανύπαρκτους εναλλακτικούς, «εφικτούς» κόσμους. Διότι, οι πάντες γνωρίζουν ότι τα διορθωτικά του Μνημονίου περιθώρια είναι πάρα πολύ στενά. Ο Σταύρος Θεοδωράκης τα περιέγραψε με υψηλό αίσθημα εθνικής ευθύνης.

Είναι, πράγματι, βαρύ το φορτίο. Δεν έχουμε ακόμη διαβεί τον Ρουβίκωνα της αυτογνωσίας και της αυτοκριτικής. Εξακολουθούμε να συζητάμε, όταν τελικά καταφεύγουμε σε κάποια συζήτηση, τα συμπτώματα κι όχι τις πολύπλευρες αιτίες, τις ρίζες της συνεχιζόμενης κρίσης και παρακμής μας. Γι’ αυτό δεν είμαι και τόσο βέβαιος ότι το αποτέλεσμα των εκλογών θα προσφέρει την οριστική λύση στο ελληνικό δράμα, όταν οι εκλογείς φαίνεται και πάλι να παγιδεύονται μεταξύ της εθνολαϊκιστικής Σκύλλας με δόσεις ψεκάσματος από την καμμενική δεξιά και της συντηρητικής Δεξιάς Χάρυβδης. Όταν τα ευρωπαϊκά κόμματα του μεσαίου χώρου δεν φαίνεται να ενισχύονται κι όταν ο υπόλοιπος πολιτικός χώρος είναι κατακερματισμένος σε απίθανους και επικίνδυνους σχηματισμούς, στα όρια της κωμωδίας.

Τα όρια της Δεξιάς τα γνωρίσαμε και τα πληρώσαμε ακριβά. Δεν μηδενίζω. Αξιολογώ πολιτικά. Γνωρίσαμε για τα καλά τη Δεξιά του ρουσφετιού, της πελατειακής πολιτικής, της αδιαφάνειας. Τα όρια του ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς τα γνωρίσαμε μέσα σε λίγους μήνες. Αλλά για πολλούς από εμάς δεν αποτέλεσε έκπληξη. Οι νέοι και φρέσκοι στην ηλικία φιλοδόξησαν να κυβερνήσουν με ρυτιδιασμένες και μπαγιάτικες ιδέες που ανέσυραν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας και πασπάλισαν με διάφορα ανόητα μετα-νεωτερικά καρυκεύματα. Πρόκειται για μία παρωχημένη αυτο-αποκαλούμενη «Αριστερά» που ακόμα συζητά για Λίβανο, Καζέρτα και Βάρκιζα, που δεν έχει επαφή με το σύγχρονο κόσμο. Δεν διαθέτει τα εργαλεία για να τον ερμηνεύσει. Δεν έχει τις αξίες, τις πολιτικές και την πολιτική κουλτούρα για να τον αλλάξει. Δεν έχει ενσωματώσει τις ευρωπαϊκές και δυτικές αξίες. Βαυκαλίζεται ότι το δικό της «πρόταγμα» και οι ιδεοληπτικές ασυναρτησίες της μπορούν να δώσουν τη συνταγή της σωτηρίας. Τίποτα δεν απέχει πιο πολύ από την πραγματικότητα. Γι’ αυτό, όσοι έσπευσαν ή σπεύδουν καλοπροαίρετα να αναγορεύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ή τον κ. Τσίπρα ως τις νέες δυνάμεις κάποιας φαντασιακής τους σύγχρονης «Κεντρο-αριστεράς», επειδή δήθεν «προσαρμόστηκαν» ή και ανώμαλα «προσγειώθηκαν» στην πραγματικότητα, σφάλλουν σφάλμα μέγα προβάλλοντας ευσεβείς πόθους.

Η χώρα δεν μπορεί να παραμένει αιχμάλωτη του αριστερού και δεξιού λαϊκισμού, που άλλωστε αντλούν από την ίδια δεξαμενή. Δεν έχει μέλλον. Απλώς ανακυκλώνει την παρακμή της. Η χώρα δεν χρειάζεται τη ψευδεπίγραφη, αναχρονιστική και επικίνδυνη «αριστερά» του κ. Τσίπρα που μετά τον εξαγνισμό του από τη «Συμμορία της Δραχμής» τρέφει στους κόλπους του μία νέα γενιά «αντι-μνημονιακών» αγκιτατόρων. Δεν χρειάζεται την αριστερά του περασμένου αιώνα, την αριστερά του χτες. Η χώρα δεν χρειάζεται τη νεομακιγιαρισμένη και αδημονούσα να επέλθει ΝΔ. Χρειάζεται μία ισχυρή μεταρρυθμιστική ώθηση για να πάει μπροστά.

Χρειάζεται τη ΜΕΤΑρρυθμιστική Αριστερά που και πάλι δίνει μαζί με το ΠΟΤΑΜΙ τη μεγάλη μάχη για την εκλογική νίκη. Μία Αριστερά Σύγχρονη, Προοδευτική, Ευρωπαϊκή με αίσθημα ευθύνης και σε επαφή με το σύγχρονο κόσμο. Χωρίς την αλήθεια, στο τέλος του δρόμου μάς περιμένει η Κόλαση. Όσοι αριστεροί εμπιστεύθηκαν τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους στο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει ίσως να το ξανασκεφτούν. Καλούνται να τα ξανασκεφτούν όλα όσοι «μαγεύτηκαν» από τα ψέματα φαντασιόπληκτων δημεγερτών, τσαρλατάνων και ανεύθυνων καιροσκόπων της μιζέριας και της παρακμής. Ας σταματήσει πλέον αυτή η περιφορά των λειψάνων μιας Αριστεράς του παρελθόντος, η ευλαβής λιτανεία των ψευδαισθήσεων και της καταστροφικής ουτοπίας της. Ας κρατήσει για τον εαυτό της το νεκροταφείο των ιδεών της. Η χώρα δεν τις έχει ανάγκη. Δεν έχει ανάγκη από τις ιδέες και την Παιδεία του ΣΥΡΙΖΑ.

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ είναι μία γνήσια μεταρρυθμιστική πολιτική δύναμη. Δεν φέρει τα βαρίδια του παρελθόντος. Δεν έχει δεσμεύσεις. Δεν χρειάζεται να απολογηθεί σε κανέναν και για τίποτα. Φέρει καινούργιες, επεξεργασμένες ιδέες, καινούργιες λύσεις χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες. Ούτε δεδομένο ούτε διαθέσιμο άνευ όρων είναι. Και οι όροι αυτοί δεν είναι άλλοι παρά η δέσμευση για τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να έχουν ως επίκεντρο τον μεγάλο ασθενή, το κράτος, και την τήρηση των υποχρεώσεων.

Μόνο μία κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας μακράς πνοής, με μεταρρυθμιστική ορμή μπορεί να φέρει σε πέρας ένα τεράστιο και εξαιρετικά δύσκολο έργο, με ικανό πολιτικό προσωπικό εγνωσμένης αξίας και κύρους, ευρύτερης αποδοχής. Για να επιτύχει θα πρέπει να αντανακλά μία ευρύτερη κοινωνική πλειοψηφία, όχι μία απλή κοινοβουλευτική ισχνή συγκόλληση κομμάτων.

Για να ξαναχτίσουμε τη χώρα μας χρειαζόμαστε καινούργια υλικά, νέες ιδέες και νέο ικανό πολιτικό προσωπικό, όχι τα φθαρμένα υλικά και πρόσωπα της Δεξιάς και της συριζαίικης αριστεράς. ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ είναι σε θέση να παίξει καταλυτικό κυριολεκτικά ρόλο στη συγκρότηση και λειτουργία μιας τέτοιας κυβέρνησης, να της δώσει την αναγκαία μεταρρυθμιστική προοπτική και να εγγυηθεί την επιτυχία της. Γι’ αυτό ζητά από τους πολίτες να το εμπιστευτούν και πάλι και να του δώσουν την πολιτική ισχύ ώστε η δική τους φωνή να είναι ισχυρή και να πιάσει τόπο. Το Παλιό της Δεξιάς και το Νέο Παλιό του ΣΥΡΙΖΑ είναι μέρος του προβλήματος της χώρας, όχι μέρος της λύσης του. Εμείς Μπορούμε.  Τους Άλλους τους πληρώσαμε και μάλιστα πανάκριβα. ΤΩΡΑ ΠΟΤΑΜΙ!

* Ο Σπύρος Λυκούδης είναι ΣΤ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής και υπ. Βουλευτής Α΄ Αθηνών με ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ.