Το ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό πρόβλημα αντιμετωπίζεται με λάθος τρόπο και από τη νέα κυβέρνηση.
Αντί να υπάρξει μία δυναμική παρέμβαση στα πλαίσια μιας θεραπείας σοκ συνεχίζεται η αναποτελεσματική διαχείριση, σε βάθος χρόνου. Επιδίωξη της κυβέρνησης Τσίπρα είναι να ισορροπήσει τα οικονομικά της κοινωνικής ασφάλισης χωρίς να αναλάβει μεγάλο πολιτικό και εκλογικό κόστος.
Το πιθανότερο είναι ότι σε διάστημα 6-12 μηνών θα επαναληφθούν σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο οι ίδιες συζητήσεις για το ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό αδιέξοδο στην Ελλάδα και την ανάγκη πρόσθετης χρηματοδότησης του συστήματος.
Πλήρες αδιέξοδο
Επιδίωξη της ελληνικής πλευράς είναι να επιτύχει, σε συνεννόηση με τους πιστωτές, μείωση της επιβάρυνσης του κρατικού προϋπολογισμού από το ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό σύστημα κατά 1% του ΑΕΠ, σε ετήσια βάση. Πρόκειται για μία παρέμβαση που θα ήταν ουσιαστική πριν από μία δεκαετία αλλά σήμερα μοιάζει εντελώς ξεπερασμένη από τις εξελίξεις.
Το ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό σύστημα τραβάει από τον κρατικό προϋπολογισμό ένα ποσό που κινείται γύρω στο 7%-8% του ΑΕΠ.
Οι ανάγκες του ελληνικού Δημοσίου για μισθούς και συντάξεις ανέρχονται πλέον σε 42 δισ. ευρώ τον χρόνο και είναι πρακτικά αδύνατο να καλυφθούν από τα φορολογικά έσοδα, τα οποία βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση και είναι πολύ δύσκολο να αυξηθούν σε σχέση με το 2014 λόγω της ενίσχυσης των φαινομένων ύφεσης.
Επομένως η λύση δεν μπορεί να αναζητηθεί στο τρίτο μνημόνιο που είναι τριετούς διάρκειας αλλά σε άμεσες και δραστικές παρεμβάσεις που δεν θα έχουν σχέση με τις υποδείξεις των πιστωτών αλλά με τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας και της κοινωνίας.
Μαύρες τρύπες
Η διαχείριση της κρίσης γίνεται με έναν πολιτικά προβληματικό τρόπο που συντηρεί τεράστιες μαύρες διαχειριστικές τρύπες και στέλνει τον λογαριασμό, με προκλητικά άδικο τρόπο, στους συμπολίτες μας με τις μεγαλύτερες οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες, που δεν είναι σε θέση να επηρεάσουν τις αποφάσεις των κυβερνήσεων.
Το πρώτο διαχειριστικό κόλπο έχει σχέση με τον ετεροχρονισμό των μέτρων, καθαρά για λόγους πολιτικού κόστους. Σήμερα η κυβέρνηση Τσίπρα εφαρμόζει υπουργικές αποφάσεις του 2010. Χρειάστηκε μία πενταετία για να περάσουν ορισμένα από τα αναγκαία μέτρα από τη φάση του σχεδιασμού στην υλοποίηση με αποτέλεσμα να έχει επιδεινωθεί η κατάσταση του ασφαλιστικού, συνταξιοδοτικού συστήματος και να έχουν συσσωρευτεί ελλείμματα που μετατράπηκαν σε ακόμη μεγαλύτερο δημόσιο χρέος.
Συνεχίζεται η πολιτική του ασφαλιστικού, συνταξιοδοτικού βολέματος των προνομιούχων σε βάρος των χαμηλοσυνταξιούχων.
Οι δικαστικοί έθεσαν εαυτούς εκτός ασφαλιστικής λιτότητας, οι ένστολοι είδαν να αυξάνονται κάπως τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησής τους, διατηρούν όμως την «μάχιμη» πλασματική ασφαλιστική πενταετία, το πολιτικό και αυτοδιοικητικό προσωπικό διατηρεί το προνόμιο των δωρεάν συντάξεων χωρίς ασφαλιστικές προϋποθέσεις και στους ασφαλισμένους των ΔΕΚΟ έχει εφαρμοστεί ένα μικρό μόνο μέρος των μέτρων που έχουν αποφασιστεί, σε θεωρητικό επίπεδο.
Σαν να μην έφταναν αυτά η κυβέρνηση προετοιμάζει την ακύρωση των μειώσεων στις συντάξεις άνω των 1.000 ευρώ, που πραγματοποιήθηκαν το 2012, στα πλαίσια της εφαρμογής των σχετικών δικαστικών αποφάσεων. Με βάση αυτά που προβλέπονται στο τρίτο μνημόνιο θα υπάρξουν ισοδύναμα μέτρα, δηλαδή η πραγματική οικονομία και οι μη προνομιούχοι συμπολίτες μας θα καλύψουν και αυτόν τον λογαριασμό.
Προοπτική επιδείνωσης
Έτσι όπως διαχειρίζεται η κυβέρνηση Τσίπρα την ασφαλιστική, συνταξιοδοτική κρίση θα συμβάλει στην επιδείνωση των δημόσιων οικονομικών και στην επ’ αόριστον αναβολή της ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας.
Η αρνητική δημογραφική δυναμική, οι μεγάλες μεταβατικές περίοδοι που δημιουργούν κίνητρα άμεσης συνταξιοδότησης σε πολλούς εργαζόμενους που συγκεντρώνουν τις προϋποθέσεις και η πτώση των εσόδων του ασφαλιστικού συστήματος εξαιτίας της οικονομικής ύφεσης συμβάλουν στη διεύρυνση της διαχειριστικής μαύρης τρύπας.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
