Η οικονομία και τα οικονομικά προβλήματα τραβούσαν πάντοτε και τραβούν κατεξοχήν την προσοχή των πολιτών. Είναι γνωστό ότι ποτέ στην Ελλάδα οι εκλογές δεν κρίθηκαν από τα λεγόμενα εθνικά θέματα, όπως γνωστό είναι και ότι οι εφημερίδες έχαναν παλαιότερα το 20-25% των φύλλων τους όταν είχαν πρώτο θέμα το Κυπριακό. Για τους ίδιους λίγο-πολύ λόγους, η τηλεόραση ήδη από τα άγρια χαράματα έχει (όπως το έχει…) κύριο θέμα της τους μισθούς και τις συντάξεις, τα επιτόκια και τα spreads κ.ο.κ. Σήμερα μάλιστα, με δεδομένη την οικονομική κρίση που γνωρίζει η χώρα αλλά και η ευρωζώνη, τα οικονομικά τείνουν ακόμα περισσότερο να μονοπωλούν το ενδιαφέρον των πολιτών.
Παρ’ όλα αυτά, τις τελευταίες εβδομάδες όλο και πιο συχνά πέφτουν στην αντίληψή μου δημοσιεύματα που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αναφέρονται σε επικείμενες εξελίξεις στα «εθνικά θέματα», και ειδικότερα στα ελληνοτουρκικά. Πρόκειται για δημοσιεύματα που άλλοτε έχουν τη μορφή «πληροφοριών», άλλοτε σχολίων και επισημάνσεων, και άλλοτε «ανησυχιών» ή/και προειδοποιήσεων.
Όσο για τους (υπο)γράφοντες, πρόκειται για τη γνωστή χορωδία των συστηματικά και παλαιόθεν «ανησυχούντων», στους οποίους περιλαμβάνονται πολιτικοί, πρώην διπλωμάτες, πρώην στρατιωτικοί, συγγραφείς και «συγγραφείς», καθηγητές και «καθηγητές», αλλά και τενόροι του εθνοπατριωτισμού με καταβολές και θητεία στην «αντιιμπεριαλιστική» αριστερά. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για όλους αυτούς που θέλουν τους Τούρκους και την Τουρκία εχθρούς μας εις τον αιώνα τον άπαντα, που θέλουν να εξακολουθήσουν τα σχολικά βιβλία να καλλιεργούν το μίσος και την έχθρα προς τον «προαιώνιο εχθρό». Όλους εκείνους που δεν παραλείπουν να αναφέρονται με κάθε ευκαιρία στην κατ’ αυτούς «ταπείνωση» των Ιμίων, εκείνους που προφανώς (έστω και αν δεν το λένε ρητά ή ακριβώς έτσι) θα προτιμούσαν να είχαμε εμπλακεί σε πόλεμο με την Τουρκία για την περί ης ο λόγος βραχονησίδα.
Αυτοί, λοιπόν, οι αστέρες του «εθνοπατριωτισμού» –οι ίδιοι λίγο-πολύ που έχουν συμβάλει στο αδιέξοδο του Μακεδονικού, που προωθούσαν την (άτυπη έστω) συμμαχία με τον Μιλόσεβιτς και που μας παρέσυραν στην περιπέτεια της υπόθεσης Οτσαλάν– τελευταία αναφέρονται όλο και πιο συχνά σε άμεσους κινδύνους και σε επικείμενους «συμβιβασμούς» στα εθνικά μας θέματα γενικά, και ιδιαίτερα στο Αιγαίο και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Τι είχες, Γιάννη, τι είχα πάντα (ή τουλάχιστον τα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια). Δεν μας φτάνουν τα προβλήματά μας και οι σκοτούρες μας, δεν μας φτάνουν τα δυσβάσταχτα χρέη και τα δυσθεώρητα ελλείμματα, δεν μας φτάνει ότι, όπως φαίνεται, μας περιμένουν όχι τρία αλλά τουλάχιστον δέκα πολύ δύσκολα χρόνια, δεν μας φτάνει ότι απέναντι στη ζοφερή και δυσοίωνη αυτή πραγματικότητα ως εναλλακτική (!) λύση προβάλλουν τα φληναφήματα της παραπαίουσας και εν πλήρη συγχύσει διατελούσης Νέας Δημοκρατίας του Σαμαρά και των συμβούλων του, δεν μας φτάνουν οι καθηλώσεις και ο «αντισυστημισμός» των Παπαρηγαλαβανοτσιπραίων, δεν μας φτάνουν ο Πάνος Παναγιωτόπουλος και ο Άδωνις Γεωργιάδης, η Λιάνα Κανέλλη και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης… Δεν μας φτάνουν όλα αυτά και όλοι αυτοί, λοιπόν, έχουμε και τους «ανησυχούντες εθνοπατριώτες», αυτούς που είναι πάντα έτοιμοι να προτάξουν τα στήθη σε όποιον Γκλιγκόροφ ή Νταβούτογλου αλλά και σε όποια Ρεπούση ή Δραγώνα «απειλεί» τα ιερά και τα όσιά μας, αυτούς που τη λέξη Τουρκία και τα παράγωγά της τη χρησιμοποιούν πάντοτε συνοδευόμενη από το ρήμα «προκαλώ» και τα δικά του παράγωγα (τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο, προκαλεί και πάλι η Τουρκία, προκλητικοί οι Τούρκοι κ.ο.κ.).
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
13°
