Iστορικά στη συνείδηση των δημοκρατών πολιτών η αριστερά ως νόημα ταυτίζεται με την υπερηφάνεια, την ειλικρίνεια, το ήθος, τη μετριοφροσύνη, την ανιδιοτέλεια, την αξιοκρατία, την ευθύτητα κ.λπ. Ίσως με μια μεγάλη δόση εξιδανίκευσης και μεταφυσικής κάποιοι να θεωρούμε, προφανώς για δικούς μας λόγους, ότι είναι δυνατόν να υπάρχουν ιδέες που κατασκευάζουν ανθρώπους χωρίς τα ανθρώπινα ψεγάδια της ματαιοδοξίας, της αλαζονείας, της ιδιοτέλειας κλπ. κλπ. Ίσως πάλι το βάρος της ιστορικής μας μνήμης να έχει δημιουργήσει ένα κοινωνικό φαντασιακό όπου στο τέλος «το καλό θα νικήσει το κακό»!
Η απόλυτη αυταπάτη! Όμως κάπως έτσι δεν μεγάλωσαν γενιές και γενιές νέων προοδευτικών ανθρώπων που «στρατεύτηκαν» τελικά στα αριστερά κόμματα (κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά), αναζητώντας τη μεγάλη χίμαιρα; Κάποιοι, κάποτε, έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτές τις ιδέες γι’ αυτά τα κόμματα. Χωρίς δισταγμό! Χωρίς ιδιοτέλεια. Με ήθος! Εξιδανικεύοντας, πιθανώς, ιδέες, πρόσωπα, κόμματα, καταστάσεις. Πιθανότατα είναι το τίμημα που προκαλεί η ψευδαίσθηση της ιδεολογικής προσκόλλησης. Δεν έχει σημασία. Δεν κρίνουμε ποτέ τους εραστές του ονείρου! Αυτή είναι η ιστορία των ανθρώπων, όνειρα, πάθια και καημοί, χωρίς τελειωμό.
Ένα μόνο θλίβει αλλά ταυτόχρονα προκαλεί και σοβαρή ανησυχία σε κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο. Η κατάντια. Η παρακμή. Η διαστρέβλωση ιδεών και πολιτικών αρχών. Πού είναι η περηφάνια; Πού είναι η ντομπροσύνη; Πού είναι η σχέση για μια ακόμη φορά με την πραγματικότητα!
Για μια ακόμη φορά κάποιοι που περιφέρουν αλαζονικά και σε ιδεολογική σύγχυση μια μπουρδολία ως ιδεολογία και μάλιστα ως ιδεολογία της αριστεράς, ανέδειξαν σε μείζονα πολιτικό πρόταγμα αυτής της πολιτικής τους την επιστροφή στη δραχμή. Έτσι, γιατί έτσι τους αρέσει πεισματικά και τιμωρητικά. Επιδιώκουν επίσης να την επιβάλλουν σε μια ολόκληρη χώρα ως λύση σοσιαλιστικού χαρακτήρα. Έλεος!
Αυτή η αριστερά, στην κυριολεξία, της μιας δραχμής, είναι για γέλια και για κλάματα. Αλλά και χρειάζεται να αντιμετωπισθεί με πολύ-πολύ μεγάλη σοβαρότητα. Γιατί είναι επικίνδυνη! Είναι επικίνδυνη γιατί διαστρέφει ιδεολογίες και πραγματικότητα και ταυτόχρονα απευθύνεται στα πιο χυδαία ένστικτα των περιθωριοποιημένων κοινωνικών στρωμάτων που αναζητούν δικαίωση, αλλά και εκδίκηση. Είναι επικίνδυνη γιατί είναι η αριστερά του αισθήματος καταδίωξης και του κατακερματισμένου κόσμου, του δικού της και των άλλων. Η αριστερά της εκδίκησης και της μιζέριας. Της απόλυτης αλαζονείας.
Εάν μας μένει λοιπόν κάποιος λίγος χρόνος ώστε να αποφασίσουμε επιτέλους να τολμήσουμε να πετύχουμε ως πολίτες και ως κράτος, πετώντας από πάνω μας το μανδύα του ραγιαδισμού και της αλαζονείας, ο χρόνος αυτός έχει μόνο έναν δρόμο: εκείνο της αυτογνωσίας και της αξιοπρέπειας.
Σε αυτό το δρόμο δεν υπάρχει χώρος για την αριστερά της μιας δραχμής. Υπάρχει χώρος μόνο για εκείνους που ονειρεύονται με πάθος το αύριο χωρίς συμπλέγματα, ανοιχτά, με λέξεις και εικόνες που φτιάχνουν ποίηση. Ποίηση ελληνική και κοσμοπολίτικη.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
