Ομολογώ πως έκανα λάθος για τον Αντρέα τον Τσίπρα και είμαι έτοιμος να κάνω την αυτοκριτική μου και να αυτομαστιγωθώ (μεταφορικά πάντα καθώς δεν είμαι κάνα κορόιδο). Η προκήρυξη του δημοψηφίσματος στο οποίο καλούμασταν να διαλέξουμε ανάμεσα σε κάτι που δεν υπήρχε και κάτι που ήταν άγνωστο μου φάνηκε ως μια προσπάθεια διχασμού προκειμένου να αποσπαστεί η προσοχή από την ανικανότητα της κυβέρνησης να κάνει οτιδήποτε άλλο εκτός από φωνακλάδικη αντιπολίτευση. Ομολογώ πως αυτή η διαπίστωση σε συνδυασμό με τα λόγια που ανακάτευαν αρχαιότητα, 1821 και 1940 σε ένα μιξ έτοιμο προς κατανάλωση από ανθρώπους που η μόνη τους σχέση με την ιστορία είναι πως την περνούσαν με το ζόρι στο σχολείο, με είχαν τρομάξει πιο πολύ κι από όσο μπορεί να τρομάξει τον Άνθρωπο-Παγόνι, aka Γιάνης, η ιδέα να κλειστεί σε ασανσέρ χωρίς καθρέφτη.
Στην πραγματικότητα και εκ των υστέρων, αναγνωρίζω πως έκανα λάθος. Το δημοψήφισμα δεν ήταν μια προσπάθεια να διχαστούν οι Έλληνες αλλά να ενωθούν όπως ποτέ πριν. Με τη συνάντηση με τους πολιτικούς αρχηγούς και τη δήλωσή του περί ανάγκης κάποιου προγράμματος το οποίο πρέπει να συμφωνηθεί όσο το δυνατόν πιο σύντομα, ο Αντρέας ο Τσίπρας διέλυσε το δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο στέλνοντας το «αντί» να πάει να δει αν έρχεται και έκανε τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων να προσεύχονται για ένα μνημόνιο. Ένα μνημόνιο το οποίο στο πλαίσιο της συνέπειας και της αξιοπρέπειας που μας χαρακτηρίζει δεν θα το πούμε μνημόνιο αλλά Ελένη ώστε να λειτουργήσει και το γνωστό αστείο που θα πηγαίνει «-Θέλουμε την Ελένη -Ποια Ελένη;» κτλ
Με όπλο λοιπόν το γενναίο ΟΧΙ που τελικά ήταν ΝΑΙ ο Ανδρέας ο Τσίπρας ταξίδεψε στις Βρυξέλλες μόνο και μόνο για να διαπιστώσει πως τελικά το όπλο του ήταν ένα νεροπίστολο. Αρκετά εκνευριστικό αλλά καθόλου απειλητικό. Ένα όπλο του οποίου η επίδειξη είχε ως μοναδική συνέπεια η χώρα μας να είναι η μοναδική στον πλανήτη που παρακαλάει για μνημόνιο και κινδυνεύει να μην της το δώσουν, γεγονός όμως που θα σημαίνει και την απομόνωση των υπόλοιπων 27 χωρών, όπως θα έλεγε και κάποιος αντικειμενικός δημοσιογράφος που δεν κινδυνολογεί. Όπως θα παρατηρήσατε οι χώρες είναι 27 και όχι 18 καθώς την Κυριακή θα μαζευτούν όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής της Ένωσης για το χατήρι μας. Κάποιος μπορεί να παρατηρήσει πως συνήθως οι οικογένειες μαζεύονται ολόκληρες όταν έρχεται η ώρα να αποχαιρετίσουν ένα μέλος τους για πάντα αλλά μπορεί αυτή τη φορά να έχουμε μια εξαίρεση και να μαζευτούν για τα βαφτίσια της προαναφερθείσας Ελένης.
Όλα αυτά, όμως, δεν έχουν καμία σημασία μπροστά στη διαπίστωση πως για άλλη μια φορά, με μνημόνια που κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να είναι χειρότερα από τα προηγούμενα, με όπλα νεροπίστολα, με ΟΧΙ που όμως είναι ΝΑΙ και με απειλούμενες εξόδους, η μοναδικότητα του ελληνισμού ξεπροβάλει σαν την Αφροδίτη μέσα από το κοχύλι. Μια Αφροδίτη που μοιάζει με διασταύρωση του Σταμάτη του Κραουνάκη και του Νίκου του Φωτόπουλου αλλά παρόλα αυτά Αφροδίτη. Μοναδική, ιδιαίτερη και μπράβο της έτσι που τα κατάφερε.
Υ.Γ. Γράφοντας τα παραπάνω παραλίγο να ξεχάσω να αποχαιρετίσω τον άνθρωπο που όπως είπε και ο Ευκλείδης ο Τσακαλώτος «είναι υπεύθυνος για όλα αυτά». Επιτρέψτε μου να το κάνω.
Γιάνη, ενώ το μεγαλείο του καλαμιού σου ήταν φανερό από την πρώτη στιγμή, μου πήρε λίγο χρόνο να καταλάβω το μεγαλείο της σκέψης σου. Όμως τα κατάφερα και τώρα πια καταλαβαίνω και τον τρόπο με τον οποίο εφάρμοσες τη θεωρεία των παιγνίων: Τον παίζουμε συνέχεια μέχρι που οι άλλοι να πάψουν να μας αντέχουν και να μας κόψουν τ’ αρχίδια. Σ’ ευχαριστώ για το σπουδαίο μάθημα, Γιάνη, και μπράβο σου.
Υ.Γ. 2 Εννοείται πως δεν ξεχνώ και τον ορίτζιναλ αντιμνημονιακό Αντώνη Σαμαρά.
Αντώνη. Είσαι το πιο μοιραίο πρόσωπο στην ιστορία της μεταπολίτευσης. Αντιπολιτεύτηκες με χυδαίο λαϊκισμό και κυβέρνησες με χυδαίο αυταρχισμό τον οποίο λίγο πριν χάσεις τις εκλογές μετέτρεψες ξανά σε χυδαίο λαϊκισμό. Μετά την ήττα σου σε έφτυναν κι εσύ νόμιζες πως σου έριχναν υγρό για να καθαρίσεις τα γυαλιά σου. Έκανες όλους τους υπόλοιπους πρωθυπουργούς των τελευταίων 40 ετών να μοιάζουν με ευεργέτες. Δεν είναι μικρό το κατόρθωμά σου και μπράβο σου.
13°
