EmilyCC: 3 χρόνια ακατάπαυστο live streaming – Πώς είναι να ζεις μόνο οnline;

Όταν το ερώτημα αν η τέχνη μιμείται τη ζωή ή η ζωή την τέχνη είναι δύσκολο να απαντηθεί, τότε νομίζω ότι μπορούμε να εικάσουμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Εάν έχετε δει έστω λίγα επεισόδια της σειράς Black Mirror του Netflix, γνωρίζετε τι είναι η δυστοπία. Εάν έχετε δει λίγα ακόμα τότε έχετε φοβηθεί από λίγο έως αρκετά για το μέλλον της ανθρωπότητας. Εάν τα έχετε δει όλα, μάλλον είστε μουδιασμένοι και δεν ανησυχείτε πια, γιατί είστε σίγουροι ότι είμαστε χαμένοι από χέρι, και όλα είναι θέμα χρόνου. Εάν δεν αφανιστούμε σαν είδος στον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο, τότε θα καταλήξουμε σίγουρα υποχείρια σ’ ένα τεράστιο Matrix.

Τα αισθήματα ―τρόμου, άγχους, ασφυξίας― που είχα εγώ προσωπικά όταν είδα κάποια συγκεκριμένα επεισόδια του Black Mirror επανεμφανίστηκαν όταν διάβασα το άρθρο που δημοσιεύτηκε στη Washington Post στις 5 Μαΐου, 2025, για μια κοπέλα 28 ετών, η οποία λέει κάνει ακατάπαυστο live streaming στην πλατφόρμα Twitch της εταιρίας Amazon, τα τελευταία 3 χρόνια.

Στον δημοσιογράφο που της πήρε συνέντευξη, ο οποίος έμεινε μαζί της περίπου 12 ώρες, είπε πως όλο αυτό την έχει αποτρέψει από το να πραγματοποιήσει το πραγματικό της όνειρο, το οποίο είναι να παντρευτεί και να αγοράσει ένα σπίτι. Διαβάζοντας τόσο αυτό το άρθρο όσο και 2-3 άλλα για την υπόθεση της EmilyCC ―σημειωτέον ότι ζήτησε από τον δημοσιογράφο Ντρου Χάργουελ (Drew Hardwell) να μην αποκαλύψει το επίθετό της για να μην αντιμετωπίσει θέματα παρενόχλησης, κάτι το οποίο με ξεπέρασε― είχα αρχικά μείνει άναυδη.

Προσπαθούσα να συλλάβω την έκταση του προβλήματος ―γιατί περί προβλήματος πρόκειται― και μετά είχα τόσες σκέψεις και τόσα ερωτήματα που δεν ήξερα από πού να αρχίσω. Από πού ξεκινάς να ξετυλίγεις ένα τόσο διαστρεβλωμένο, άρρωστο, δυστοπικό κουβάρι; Πού βρίσκεται η άκρη του; Στην πρώτη μέρα του 3ετούς αυτού εφιάλτη; Ή μήπως οφείλουμε να ξεκινήσουμε από το τέλος ― δηλαδή από τη συνέντευξη και τις δηλώσεις της κοπέλας και να πάμε προς τα πίσω;

Η πρώτη ερώτησή μου έχοντας διαβάσει για το κορίτσι αυτό, το οποίο παρεμπιπτόντως δεν γνώριζα, είναι «πώς ορίζουμε ακριβώς την ελευθερία;» Το αναρωτήθηκα γιατί προσπαθούσα να τη βρω στα λόγια της και δεν φαινόταν πουθενά, όχι έτσι όπως θα την περιέγραφα εγώ, ή θέλω να πιστεύω ένας απλός, καθημερινός, σύγχρονος άνθρωπος στον δυτικό κόσμο. Λόγω της απαίτησής του να είναι συνεχώς online, λέει η EmilyCC, δεν έχει καταφέρει να αφιερώσει χρόνο στον εαυτό της τα τελευταία τρία χρόνια: δεν έχει πάει διακοπές, δεν έχει κάνει σεξ, δεν έχει χτίσει προσωπικές σχέσεις, και έχει να βγει ραντεβού από τα 19 της, όταν και ξεκίνησε να αναρτά περιεχόμενο στην πλατφόρμα Twitch.

Ποιος απαιτεί από εκείνη ζωή σε live streaming;

Η απαίτηση από ποιον; Ποιος απαιτεί και ποιος της το επιβάλλει αυτό το μοντέλο «ζωής»; Ποιος της έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο και την ανάγκασε να προβάλλει ζωντανά το κάθε δευτερόλεπτο της ζωής της; Εδώ να σημειώσω ότι το μοναδικό δωμάτιο και ο μοναδικός γενικά χώρος όπου η EmilyCC δεν παίρνει την κάμερα μαζί της είναι στο μπάνιο.

Ο δημοσιογράφος επισημαίνει και αναρωτιέται ορθά κάποια στιγμή το εξής: «Για τους ανθρώπους που βιώνουν τη ζωή της μέσα από μια οθόνη, είναι η σχέση τους πραγματική ή απλώς μια ψευδαίσθηση; Και ζει όντως μια ζωή ή απλώς την ερμηνεύει;»

Δεν είμαι ούτε ψυχολόγος ούτε ψυχίατρος, αλλά σαν απλός σκεπτόμενος εξωτερικός παρατηρητής, ο οποίος μάλιστα είναι ενεργός σε κοινωνικά δίκτυα και αναρτά περιεχόμενο, διαβάζοντας αυτά που μοιράζεται η κοπέλα αυτή με τον Χάργουελ, ένιωσα εγώ η ίδια εγκλωβισμένη, και αναρωτήθηκα πώς αυτή δεν το βλέπει; Πώς δεν βλέπει τι έχει απογίνει η «ζωή» που έχει επιλέξει όταν λέει ότι είναι τόσοι πολλοί αυτοί που περιμένουν συνέχεια όλο και περισσότερα, που την κατηγορούν στα σχόλια ότι της παίρνει πάρα πολλή ώρα να κάνει μπάνιο, ότι όταν νιώθει κατάθλιψη και δεν έχει διάθεση να κάνει live streaming απλά κάθεται ξαπλωμένη στο κρεββάτι της για ώρες και οι «θεατές» της απλά την κοιτάνε. Και στο τέλος αναρωτιέται «τι άλλο θέλουν πια;»

Αναρωτήθηκα ενώ διάβαζα εάν συνειδητοποιεί ότι το κυριολεκτικό πάτημα ενός κουμπιού μπορεί να την καταστήσει ικανή να ζήσει και πάλι. Ότι όλο αυτό είναι μια επιλογή, ανάμεσα από πολλές. Κάπου σε αυτό το σημείο ήρθε η πραγματική δεύτερη ερώτηση: Είναι αυτό ζωή; Πώς την ορίζουμε τελικά; Ζει επειδή αναπνέει; Επειδή κάνει κάτι που της προσφέρει ένα εισόδημα και επειδή πληρώνει τους λογαριασμούς της στο τέλος του μήνα;

Το να σταματήσει τώρα θα ήταν «career suicide» (καταστροφή της καριέρας της) λέει η Έμιλι, και οριακά ήθελα να σταματήσω να διαβάζω. Δυσκολεύτηκα να συνεχίσω. Συνέχισα όμως γιατί ήθελα να δω πώς τελειώνει όλο αυτό, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ο Χάργουελ συνεχίζει κάνοντας μια μικρή ιστορική αναδρομή στο πώς όλη αυτή η κουλτούρα ξεκίνησε πριν κάποια χρόνια. Συνέχισε αποκαλύπτοντας πως σε κάποια φάση αυτών των τριών ετών η Έμιλι προειδοποιούσε άλλους να μην το δοκιμάσουν αυτό, πως αισθανόταν νεκρή μέσα της, πως κοιμάται όλη μέρα, πως έχει ουσιαστικά καταστραφεί η σχέση της με τους γονείς της και ειδικά με τη μητέρα της η οποία δεν καταλαβαίνει γιατί το κάνει όλο αυτό.

Ζωή σε live streaming - μήπως κοροϊδευόμαστε;

«Εάν ήμουν συνεχώς live, δεν χρειαζόταν να σκέφτομαι πράγματα» είπε. Θέλει να είναι όσο πιο φανταστική γίνεται, είπε. Παλιότερα έδειχνε κάποια σημάδια λύπης ενώ έκανε streaming, αλλά τώρα δεν το κάνει πια γιατί κάνει κάποιους θεατές να αισθάνονται άβολα… είπε. Τώρα, όταν δεν αντέχει, κλείνεται στο μπάνιο, είπε.

Και μετά κοίταξα τις φωτογραφίες της Έμιλι που συμπεριλαμβάνονται στο άρθρο. Τα μάτια της φαίνονται κενά, άδεια. Η ίδια φαίνεται ότι δεν είναι καν εκεί. Τρόμαξα όταν την είδα ενώ είναι μια τόσο όμορφη κοπέλα. Δεν τόλμησα να κοιτάξω τα βίντεό της. Δεν ήθελα. Δεν θέλω.

Το άρθρο του Χόργουελ συμπεριλαμβάνει πολλές περισσότερες λεπτομέρειες για τη ζωή της EmilyCC, όπως και άλλων τέτοιων streamers στην πλατφόρμα αυτή αλλά και σε άλλες, αλλά από κάποια στιγμή και μετά διαβάζοντάς το κοιτούσα γύρω μου άβολα και αισθανόμουν περίεργα ― όπως ακριβώς αισθανόμουν παρακολουθώντας ένα επεισόδιο του Black Mirror.

Όλως τυχαίως είχα μια κουβέντα με φίλους τις προάλλες για το θέμα αυτό γενικά: γιατί επιλέγουμε να δημοσιοποιούμε ένα μέρος (όσο μικρό ή μεγάλο) της ζωής μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Για να μοιραστείς; Για να δειχθείς; Γιατί είσαι τόσο δυσαρεστημένος με ό,τι έχεις που επιθυμείς να δείξεις κάτι άλλο; Η αλήθεια είναι ότι άκρη δεν βγάλαμε. Δεν υπήρξαν απαντήσεις. Σίγουρα όμως, ακόμα και αυτοί από την παρέα που δεν αναρτούν περιεχόμενο οποιουδήποτε είδους, καταναλώνουν περιεχόμενο. Οπότε και αυτοί, εν μέρει, ανήκουν στον κόσμο αυτό. Γιατί δεν επιλέγουν να απέχουν εντελώς; Γιατί ενώ δεν καταλαβαίνουν γιατί ο κόσμος ανεβάζει πράγματα, και οι ίδιοι δεν αισθάνονται την ανάγκη να ανεβάσουν κάτι, παρ’ όλα αυτά βλέπουν τους άλλους;

Μη με κοιτάτε. Δεν έχω απαντήσεις. Ίσως δεν υπάρχει μαύρο-άσπρο σε αυτά τα ερωτήματα. Ίσως είναι όλα γκρι. Η «ζωή» της Έμιλι, όμως, με στοιχειώνει. Και ενώ αναπόφευκτα σε λίγες ώρες ή μέρες θα την έχω βγάλει από το μυαλό μου και θα την έχω ξεχάσει, εκείνη θα συνεχίσει να «ζει» έτσι: να αναπνέει μπροστά σε άλλους μέχρι η ζωή της να την προσπεράσει.