Ελλαδα

Η φωτογραφία του χαμογελαστού μικρού Άγγελου

Σίγουρα την έχετε δει κι εσείς...

34585-78037.jpg
Δήμητρα Γκρους
3’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Οι γιατροί τήρησαν ενός λεπτού σιγή κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αφαίρεσης των οργάνων του μικρού Άγγελου
Οι γιατροί τήρησαν ενός λεπτού σιγή κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αφαίρεσης των οργάνων του μικρού Άγγελου

Κοιτάζοντας τη φωτογραφία του τρίχρονου μικρού Άγγελου, που δολοφονήθηκε από τη μητέρα του και τον 44χρονο φίλο της

Αυτές τις μέρες τα time line μας γέμισαν με τη φωτογραφία αυτού του μικρού παιδιού με αυτό το χαμόγελο, δεν ξέρω πώς να χαρακτηρίσω το χαμόγελό του, ήρθε στον κόσμο μόνο για να βασανιστεί και να φύγει τόσο γρήγορα. Κάθε φορά που συναντώ αυτή ειδικά τη φωτογραφία του σκρολάροντας, σταματάω, δεν διαβάζω τα σχόλια, μόνο κοιτάω, σταματάει για λίγο ο χρόνος, παίρνω μια απόσταση – ποια είμαι για να θρηνήσω αυτό το παιδάκι, εγώ μια ξένη; Αλλά και πάλι.

Η φωτογραφία σε κάνει να παγώνεις, γελάει αυτό το αφοπλιστικό γέλιο της παιδικής ηλικίας, ανυπεράσπιστο, χωρίς να ξέρει αυτό που ξέρουμε εμείς, χωρίς να ξέρουμε εμείς αυτά που ήξερε εκείνο –τότε– και που έζησε τα τρία χρόνια της μικρής του ζωής. Αιμάτωμα στον εγκέφαλο, ρήξη κοιλιακής αορτής, εγκαύματα, καψίματα από τσιγάρα, εγκεφαλικά νεκρό, το μέρος του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για την αναπνοή και την κυκλοφορία, που είναι οι βασικές λειτουργίες της ζωής, σταμάτησε να λειτουργεί, τώρα η καρδιά του θα συνεχίσει να χτυπάει σε ένα άλλο παιδάκι στη Γερμανία, και τα νεφρά του σε ένα άλλο σώμα. Κι είναι και η φωτογραφία με τους γιατρούς γύρω από το κρεβάτι στο ΠΑΓΝΗ, λίγο πριν από την ιατρική πράξη αφαίρεσης οργάνων κράτησαν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του, συγκλονιστική κι αυτή, αν σκεφτείς την ιερότητα της στιγμής, το μικρό σώμα, το νεκρό χαμόγελο. Αλλά και πάλι.

Είναι ίσως η πρώτη φορά που του φερθήκαμε με σεβασμό, έγραψε κάποιος, και μου έρχεται στο μυαλό κάτι που διάβασα στο βιβλίο του καθηγητή Γιώργου Χρούσου για την αύξηση του μεγέθους του εγκεφάλου μας, που είχε ως συνέπεια τα παιδιά μας να γεννιούνται πρόωρα σε σχέση με αυτά των άλλων πρωτευόντων, για να μπορέσει το μεγάλο κεφάλι και το έμβρυο να περάσουν από τον γεννητικό σωλήνα της μητέρας, με αποτέλεσμα να είναι πλήρως εξαρτημένα από τους φροντιστές τους για μία περίοδο τουλάχιστον δύο χρονών. «Κάπως έτσι δημιουργείται αυτή η πρωταρχική σχέση που αποκαλείται δεσμός ή προσκόλληση, και η φύση τι κάνει; Διεγείρει στη μητέρα το νευρωνικό σύστημα φροντίδας, και αντίστοιχα στο παιδί την ικανότητα να αναπτύσσει το δικό του απέναντι της και απέναντι στους άλλους που τον φροντίζουν. Τα δύο συστήματα του δεσμού και της φροντίδας ενισχύουν το ένα στο άλλο σε αυτή τη σχέση παιδιού - φροντιστή και η ποιότητα του δεσμού αυτού ανάμεσα στην μητέρα και το παιδί, που μπορεί να χαρακτηριστεί ασφαλής ή ανασφαλής, θα καθορίσει το παιδί στο πώς θα σχετίζεται με τους άλλους στην ενήλικη ζωή του».

Βλέποντας τη φωτογραφία του μικρού Άγγελου σκέφτομαι ότι τίποτα δεν λειτούργησε σε αυτή την ιστορία, μηδενικός ο δεσμός, ήταν από την αρχή αργά. Σκέφτομαι όλο αυτό το στρες που πέρασε, την κακοποίηση, από έμβρυο, το χρόνιο στρες των πρώτων χρόνων είναι καθοριστικό, λέει ο καθηγητής, τότε φτιάχνονται όλα. Κι όμως σε αυτή την κροπαρισμένη φωτογραφία το παιδάκι χαμογελάει με αυτό το λαμπερό χαμόγελο, ίσως και να έζησε κάποιες καλές στιγμές, η λαχτάρα για χαρά και ασφάλεια είναι ζωτικής σημασίας, την αναζητούμε από ένστικτο, κι αυτό το κλεμμένο στιγμιότυπο σου σπαράζει την καρδιά, όσο σκέφτεσαι το πριν και το μετά.

Αναρωτιέμαι αν έχουμε ένα αίσθημα συλλογικής ευθύνης, αν καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, και επίσης αν είναι σωστό να βλέπουμε τώρα τη φωτογραφία, εκ των υστέρων, μήπως είναι ιεροσυλία, ή ίσως χρειάζεται να γίνεται η φρίκη χειροπιαστή, να αποκτάει πρόσωπο η ιστορία ενός τρίχρονου που βασανίστηκε μέχρι θανάτου. Μήπως να σιωπήσουμε στη μνήμη αυτού του μικρού, με αυτό το πρόσωπο, αυτά τα μάτια και αυτό το χαμόγελο, αλλά χωρίς να το ξεχάσουμε τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος σε έναν άλλον, ακόμα και σε ένα μικρό ανθρωπάκι σαν κι αυτό η μητέρα του, πέραν του καλού και του κακού, εκτός νόησης και λόγου, εκτός συναισθημάτων, έξω από τα ανθρώπινα όρια. Όλα λάθος, όλα τραγικά, οι λάθος άνθρωποι τη λάθος στιγμή και καμιά δικλείδα ασφαλείας, καμία πρόνοια, κάποιοι στο περιβάλλον το είχαν δει, γνώριζαν, αυτά τα πράγματα δεν κρύβονται, έχουν όμως αιτίες που τα γεννούν και που τα επιτρέπουν. Και για αυτές έχει ο καθένας την ευθύνη που του αναλογεί. Πώς το επιτρέψαμε;

Χειρουργείο του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου, όπου οι γιατροί τήρησαν ενός λεπτού σιγή κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αφαίρεσης των οργάνων του μικρού Άγγελου
Χειρουργείο του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου, όπου οι γιατροί τήρησαν ενός λεπτού σιγή κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αφαίρεσης των οργάνων του μικρού Άγγελου

Υ.Γ. Σίγουρα την έχετε δει κι εσείς αυτή τη φωτογραφία. Για λόγους σεβασμού στη μνήμη του μικρού Άγγελου, επιλέξαμε την εικόνα από το δωμάτιο του νοσοκομείου για να συνοδεύει αυτό το άρθρο.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.