Πολιτική χυδαιότητα και θεσμική εκτροπή του δημόσιου λόγου

Μία επαίσχυντη ρατσιστική επίθεση του Αχιλλέα Μπέου, δημάρχου Βόλου και προέδρου της τοπικής ΠΑΕ κατά του ποδοσφαιριστή της Κηφισιάς Ανδρέα Τεττέι, Έλληνα πολίτη, γεννημένου στην Ελλάδα, αφρικανικής καταγωγής. Ούτε λίγο ούτε πολύ τον αποκάλεσε μαϊμού, όπως αποδεικνύεται από σχετικό video ντοκουμέντο.

Ένας χυδαίος χαρακτηρισμός που εκστόμισε ο Αντώνης Κανάκης αναφερόμενος στον Στέφανο Κασσελάκη. «Πού πας, κουκλίτσα μου» είπε περιχαρής σχολιάζοντας ενέργεια του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ανέβηκε σε αγροτικό τρακτέρ. Λες και στα αγροτικά τρακτέρ κατά τον γνωστό τηλεπαρουσιαστή ανεβαίνουν αποδεδειγμένα μόνον αρσενικά.

Μία χυδαιότατη, λούμπεν, σεξιστική, ρατσιστική και κυρίως φασιστικού τύπου επίθεση του Περιφερειάρχη Βορείου Αιγαίου Κώστα Μουτζούρη, κατά του Στέφανου Κασσελάκη. Κατά την ομιλία του και παρουσία αρκετών φίλων και συνεργατών του τον αποκάλεσε «κουνίστρα» και «οπισθογεμή», προκαλώντας τη χλεύη των παρευρισκομένων ομοϊδεατών του προφανώς.

Τρεις παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο από δύο αιρετούς της τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης και έναν τηλεοπτικό και όχι διαδικτυακό influencer, οι οποίες πάνω κάτω εκδηλώθηκαν την ίδια χρονική περίοδο.

Είναι φανερό πως και μετά την τοποθέτηση των εκκλησιαστικών αρχών ως προς το νομοσχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη για τα ομόφυλα ζευγάρια και την ανοικτή ενδοεκκλησιαστική κόντρα μεταξύ του θλιβερού ακτιβιστικού κατεστημένου στο Άγιο Όρος με τον Ελπιδοφόρο Αμερικής όστις «τόλμησε» να βαπτίσει παιδιά ομόφυλου ζευγαριού, τα πράγματα ξεφεύγουν εν όψει και της ψήφισης στη Βουλή του επίμαχου νόμου.

Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας (αλλά όχι μόνον) που εκλέγονται ελέω τοπικών μητροπολιτών, καταψηφίζουν ή θα απέχουν από την ψηφοφορία στη Βουλή

Οι κοινοβουλευτικοί ακροδεξιοί προσφεύγουν κατά του Netflix προσβεβλημένοι από την κινηματογραφική αναφορά ενός ντοκιμαντέρ στην ερωτική σχέση του Μεγάλου Αλεξάνδρου με τον Ηφαιστίωνα. Οι παραεκκλησιαστικές οργανώσεις διαμαρτύρονται στις πλατείες για την προσβολή των ηθών από τη νομιμοποίηση του γάμου ομόφυλων ζευγαριών. Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας (αλλά όχι μόνον) που εκλέγονται ελέω τοπικών μητροπολιτών, καταψηφίζουν ή θα απέχουν από την ψηφοφορία στη Βουλή. Ο Αντώνης Σαμαράς, 73 ετών πια, σε αναζήτηση διακριτού ρόλου εργάζεται πυρετωδώς στη σύνταξη της ομιλίας του στη Βουλή διά της οποίας ελπίζει να σηματοδοτήσει μία νέα εσωκομματική (και γιατί όχι και συνολικότερη) διακριτή πολιτική συμπεριφορά (και όπου βγει) της «πραγματικής Δεξιάς».

Στην άλλη άκρη αυτού του υπερδεξιού-ακροδεξιού εκκρεμούς, ο Αχιλλέας Μπέος, γνωστός για τις ακραίες τοποθετήσεις του, αισθάνεται στο απυρόβλητο μετά την πανηγυρική επανεκλογή του ως δήμαρχος Βόλου. Γρονθοκοπεί ατιμωρητί πολίτη που του εναντιώθηκε. Καθυβρίζει χυδαία τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Αποκαλεί αντίπαλο ποδοσφαιριστή «μαϊμού», και όλα αυτά επειδή κατά τη γνώμη του η εκλογή του νομιμοποιεί την όποια λούμπεν συμπεριφορά του.

Στο κάδρο ας προσθέσουμε πως ο ίδιος ο Κασσελάκης, ντεραπάροντας στον Βόλο προς ημερών, δήλωσε πως έχει «χεσμένο τον Αχιλλέα Μπέο» συμμετέχοντας σε μία ακραία μετατόπιση της πολιτικής αντιπαράθεσης. Διότι το ζήτημα είναι πως, ενώ ο Μπέος ανήκει στον ευρύτερο χώρο της Υπερδεξιάς - Ακροδεξιάς, ο Κασσελάκης όφειλε να απαντά στην όποια προβοκάτσια με πολιτικά επιχειρήματα και μόνον. Η επιλογή νοημάτων και μηνυμάτων από τη φαρέτρα της scatologie δεν τίμησε ποτέ τον προοδευτικό-δημοκρατικό πολιτικό λόγο.

Το τρίτο συμβάν σε αυτήν την αλληλουχία, η πραγματικά ακραία και χυδαία επίθεση κατά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ από τον περιφερειάρχη Βορείου Αιγαίου Κώστα Μουτζούρη, είναι ενδεχομένως και το σοβαρότερο. Ο τρόπος έκφρασης, η επιλογή των χαρακτηρισμών και η ακραία επιθετικότητα της μεταδιδόμενης εικόνας από τη φράση «είναι κουνίστρα και οπισθογεμής» παραπέμπει ευθέως σε κοινωνική συμπεριφορά η οποία θα έπρεπε να έχει ήδη προκαλέσει την αυτεπάγγελτη παρέμβαση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου με παραγγελία προς την Εισαγγελία Λέσβου για άμεση έναρξη σχετικής δικαστικής έρευνας.

Τίποτε από τα αυτονόητα δεν έχει συμβεί. Ούτε στην υπόθεση Κανάκη όπου ο τηλεοπτικός σταθμός στον οποίο εργάζεται δεν αντέδρασε, όπως δεν έχει αντιδράσει και το ΕΣΡ, ούτε στην υπόθεση του περιφερειάρχη.

Στο θέμα Μπέου αναμένεται η τοποθέτηση του αθλητικού εισαγγελέα ο οποίος είναι υποχρεωμένος να εφαρμόσει τον κανονισμό στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Ο κανονισμός προβλέπει ποινές και πρόστιμα για τον πρόεδρο της ομάδας και δήμαρχο Βόλου, αλλά και τιμωρία της ίδιας της ΠΑΕ. Πέραν όμως τούτου, το ζήτημα είναι αυτοτελώς και πολιτικό από τη στιγμή που αυτός που διατυπώνει ακραίο ρατσιστικό λόγο είναι αιρετός. Τίθεται προφανώς ζήτημα εφαρμογής της ποινικής δικονομίας και μάλιστα και σε αυτήν την περίπτωση, με αυτεπάγγελτη παρέμβαση εισαγγελέα.

Αν όντως τα φαινόμενα δημοσιοποίησης τέτοιων συμπεριφορών είναι μειοψηφικά, τότε θα πρέπει να ερμηνευτεί το εμφανιζόμενο έλλειμμα συλλογικής αντίδρασης σε αυτές τις ακροδεξιές-υπερδεξιές ακρότητες

Όλα τα παραπάνω είναι από αυτονόητα έως και κοινότοπα. Αυτό που δεν είναι ούτε αυτονόητο ούτε κοινότοπο είναι το πώς σε μία κοινωνία η οποία πέρασε διά πυρός και σιδήρου από το 1974 μέχρι σήμερα και βρίσκεται σε ομόκεντρους κύκλους οικονομικής αποσταθεροποίησης που επανέρχονται, έφθασε στο σημείο να ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές επωνύμων παραγόντων και παραγοντίσκων και να διασκεδάζει όπως φαίνεται από τις αντιδράσεις με ακροδεξιά, ρατσιστικά, σεξιστικά και ομοφοβικά παραληρήματα. Αν όντως τα φαινόμενα δημοσιοποίησης τέτοιων συμπεριφορών είναι μειοψηφικά, τότε θα πρέπει να ερμηνευτεί το εμφανιζόμενο έλλειμμα συλλογικής αντίδρασης σε αυτές τις ακροδεξιές-υπερδεξιές ακρότητες. Ένα έλλειμμα που ενθαρρύνει τα λούμπεν πολιτικά στοιχεία και συντελεί στο να νιώθουν πως βρίσκονται στο απυρόβλητο οι ακραίοι διαχειριστές δημόσιου λόγου.

Αν όμως αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι και τόσο μειοψηφικού χαρακτήρα, τότε τα πράγματα είναι σοβαρά. Μήπως, δηλαδή, πέρα από τη «βιτρίνα» και τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς που λειτουργούν εφησυχαστικά, κρύβεται μία όλο και διογκούμενη τάση ανοχής (ενδεχομένως σε ένα ποσοστό και αποδοχής) ακραίων συμπεριφορών οι οποίες στο τέλος του δρόμου αυτού θα καταλήξουν σε φρικώδη πολιτικά μοντέλα.

Προκαλεί εντύπωση η εκθετική πρόοδος που παρατηρείται ως προς την αμετροέπεια (κοινωνική, πολιτική και νοηματική) των παρεμβάσεων ανώτερων εκκλησιαστικών παραγόντων. Είναι επί παραδείγματι απορίας άξιον το γεγονός πώς πληθώρα Επισκόπων, χρησιμοποιούν παιδαριώδη επιχειρήματα και χαμηλής πνευματικής υπόστασης εκφράσεις στο πλαίσιο της πολεμικής αντιπαράθεσής τους με τον επίμαχο νόμο περί γάμου ομοφύλων ζευγαριών. Ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος, συνήθως πολύ προσεκτικός στη διατύπωση των θέσεων της Ιεραρχίας, παρασύρθηκε σε μία λαϊκιστικού και οργισμένου χαρακτήρα πολεμική, η οποία δεν τιμά ούτε τη θέση του ούτε και την ιστορικότητα των εκκλησιαστικών κειμένων.

Στην παρούσα φάση και με αφορμή το επίμαχο νομοσχέδιο για τον γάμο και την τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών, παρατηρείται μία μετακίνηση του κοινωνικού κέντρου βάρους σε συντηρητικές έως υπερσυντηρητικές θέσεις. Διατυπώνονται φόβοι πως αυτή η μετακίνηση σηματοδοτεί μία ευρύτερη αλλοίωση εκείνων των κοινωνικών ανακλαστικών που λειτουργούσαν ως φρένο σε ακραίες συμπεριφορές. Η αφόρητη πίεση που έχει υποστεί η ευρύτερη κοινωνική μάζα από την πολυετή οικονομική κρίση, και κυρίως από τη διαπίστωση ότι οι κοινωνικές ανισότητες βαθαίνουν αντί να εξισορροπούνται, διευκολύνει τμήματα της κοινωνίας που αισθάνονται μονίμως στο στόχαστρο να αποδεχτούν, έστω να ανεχθούν, έναν ακραίο δημόσιο λόγο που οδηγεί σε εκτροπές. Υπήρξαν δυστυχώς στιγμές στην ιστορία όπου η έννοια της εκτροπής λειτούργησε ως «φυσιολογική διέξοδος» με τραγικές βέβαια συνέπειες. Το συλλογικό τίμημα ήταν αυτές οι εκτροπές να ανακαλούνται στη μνήμη ως ιστορικές τραγωδίες.