Το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ τιμούν τη μνήμη του: «Γινόμαστε ένα για τον Άλκη» λέει η Super League αφιερώνοντάς του τις δυο επόμενες αγωνιστικές, όπως και η Basket League. Οι φίλαθλοι της δομής «Εις το όνομα του ‘Αλκη» ετοιμάζουν δράσεις για τον έναν χρόνο από τη δολοφονία του: Μια σιωπηρή πορεία διοργανώνεται στη Θεσσαλονίκη την 1η Φεβρουαρίου, την ημέρα της δολοφονίας, στο σημείο που έχασε τη ζωή του για να καταλήξει στον Λευκό Πύργο.
Ηταν στην οδό Γαζή, στην περιοχή του Χαριλάου. Κι αυτή η οδός, με απόφαση του δήμου της Θεσσαλονίκης, τον περασμένο Μάρτιο, μετονομάστηκε σε Άλκη Καμπανού. «Να σταματήσει η βία, η τυφλή βία. Να σταματήσει ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε το ποδόσφαιρο. Να αλλάξουμε τρόπο διαχείρισης των συναισθημάτων μας» θα έλεγε πριν από λίγες ημέρες ο πατέρας του. Αυτή θα ήταν η δικαίωση για τον ίδιο. Να γίνει ο γιος του ένα σύμβολο κατά της βίας, να μην ήταν πια ο θάνατός του το αποτέλεσμα μιας αποτρόπαιας πράξης βίας, αλλά μια θυσία που δεν θα πήγαινε χαμένη.
Πανό και συνθήματα μίσους
Θα γίνει λοιπόν σύμβολο αυτού του αγώνα ο Άλκης Καμπανός; Ή μήπως θα πέσει θύμα για δεύτερη φορά; Τα πανό μίσους που ξετυλίγονταν κατά καιρούς στις κερκίδες, τα συνθήματα που σκύλευαν τη μνήμη του είχαν χέρια που τα κρατούσαν και στόματα που εκστόμιζαν. Και τα χέρια και στόματα όμως δεν απέκτησαν ποτέ ταυτότητα. Εμειναν κρυμμένα στο πλήθος, οι υπεύθυνοι μπορεί να μην αναζητήθηκαν καν. Και τώρα, στη δίκη του, 12 κατηγορούμενοι δηλώνουν αθώοι.
Ήταν όλοι τους εκεί τη νύχτα της δολοφονίας. Αλλά κανένας τους, λένε, δεν τον χτύπησε, κανένας τους δεν τον ακούμπησε. Μάρτυρες και θεατές μιας δολοφονίας χωρίς δράστη ή ενός άγνωστου δράστη που δεν είδε κανένας. Κι έξω από το δικαστήριο, σε μια στιγμή και ένα σημείο που θα έπρεπε να κυριαρχεί η σιωπή και ο πόνος, άγνωστοι, πάντα άγνωστοι οπαδοί, επιτέθηκαν σε έναν άλλο άγνωστο.
Ούτε αυτούς θα τους μάθουμε ποτέ. Ο Άλκης Καμπανός δεν έπεσε μόνο θύμα της τυφλής βίας, αλλά και μιας βίας ανώνυμης και αόρατης για την οποία δεν λογοδοτεί κανείς. Γροθιές, πανό, συνθήματα, επεισόδια για τα οποία κανένας δεν άκουσε και δεν είδε τίποτε, ούτε καν εκείνοι που είναι επιφορτισμένοι να ακούνε και να βλέπουν – οι φύλακες των ανώνυμων εταιριών που έχουν τις ομάδες, οι υπεύθυνοι των γηπέδων, οι αστυνομικοί.
Ο Άλκης Καμπανός κινδυνεύει να πέσει θύμα για μια ακόμη φορά αυτής της ανώνυμης βίας. Κάποιοι, κάποια μέρα, μπορεί να βεβηλώσουν την αναθηματική πλάκα που στήθηκε στη μνήμη του στον δρόνο που έχει πια το όνομά του. Θα μείνουν κι αυτοί ανώνυμοι, κρυμμένοι στο σκοτάδι, χαμένοι στη μάζα της κερκίδας, καλυμμένοι από εκείνους που μοιράζονται το ίδιο μίσος, σαν να φορούν τις ίδιες μαύρες προστατευτικές μάσκες που κάλυπταν τα πρόσωπα των 12 κατηγορούμενων.
Η απόφαση και το σθένος
«Έχω αντοχές, θα το ξεπεράσουμε» είπε ο πατέρας του ‘Αλκη Καμπανού χθες έξω από το δικαστήριο. Ίσως και να μην χρειάζονται και πολλά για αποκαλυφθεί επιτέλους το πρόσωπο της τυφλής, ανώνυμης βίας. Μια απόφαση χρειάζεται απαλλαγμένη από ευχολόγια και υποσχέσεις. Και λίγο, μόνο λίγο, από το δικό του σθένος.
9°
