Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Νίκος Μαραντζίδης έγραψε στο blog του σχετικά με την επίθεση που δέχθηκε την Τρίτη από τρία άτομα στην Θεσσαλονίκη.
Μεταξύ άλλων αναφέρει ότι αρχικά τους πέρασε για χρυσαυγίτες, αναφέρει τι του είπαν και καταλήγει λέγοντας ότι ΔΕΝ είναι στέλεχος του Ποταμιού, όπως αναφέρουν μερικά μέσα ενημέρωσης.
Το κείμενο ως έχει...
«Μετά τη χθεσινή παρουσία των ακτιβιστών στο κεφάλι μου σκέφτηκα πως θα άξιζε να γράψω δυο λέξεις προβληματισμού: Θέλω καταρχήν να παροτρύνω τους ακτιβιστές της εξτρεμιστικής δεξιάς και αυτούς του αντεξουσιαστικού χώρου να αντιμετωπίσουν το στιλιστικό τους ζήτημα. Όταν ήρθαν κοντά μου οι ακτιβιστές, φορώντας μαύρο συνολάκι (παντελόνι και μπλούζα) και κουρεμένοι όπως ήταν (mainstream κοντό κούρεμα), μόλις άρχισαν τα πρώτα ήπια “γαλλικά” (τι είναι αυτά, ρε, που γράφεις και τέτοια) είπα από μέσα μου: “ωχ, χρυσαυγίτες”.
Μετά μου ’μεινε το ωχ, αλλά είχα κάνει λάθος, δεν ήταν οπαδοί του τρίτου Ράιχ αλλά ιδεολόγοι της κολεκτιβιστικής κοινωνίας που απελευθερώνει τους ανθρώπους από τις ανάγκες τους (όπως από την ανάγκη να λες τη γνώμη σου ελεύθερα, για παράδειγμα, που είναι μια κακή αστική συνήθεια).
Απέξω ήταν όμοιοι με τους χρυσαυγίτες, αλλά φυσικά εγώ ο αντιδραστικός και ανιστόρητος οπαδός της θεωρίας των δύο άκρων δεν διέκρινα το ριζικά διαφορετικό ψυχικό τους πλούτο που κρύβεται επιμελώς κάτω από την όμοια σχεδόν εμφάνιση.
Πρέπει να εκφράσω την ευαρέσκειά μου για το γεγονός πως άλλο πράγμα οι ελβιέλες της αταξικής κοινωνίας και άλλο οι μπότες του φασισμού. Επ’ αυτού οφείλω να υπογραμμίσω πως η διάκριση είναι πολύ σημαντική. Οι ελβιέλες όταν τις τρως στο κεφάλι είναι μαλακές και δεν αφήνουν σημάδια, σε αντίθεση με τις μπότες. Ελπίζω βέβαια τώρα να μη δίνω ιδέες στους ακτιβιστές της κολεκτιβιστικής αταξικής κοινωνίας και αρχίσουν τις αλλαγές μόλις που αρχίσαμε να συνηθίζουμε.
Μου έκανε πολύ θετική εντύπωση η φράση του ενός ακτιβιστή: «μίλα, ρε, με το καλό γιατί αλλιώς θα σε κάνουμε να μιλήσεις με το άγριο”. Με τέτοια ποσοστά ανεργίας, νέα παιδιά να διαθέτουν έμφυτες και να καλλιεργούν τις τεχνικές της ανάκρισης, νομίζω πως δεν πρέπει να πάνε χαμένα και πρέπει να αξιοποιηθούν στο μέλλον σε τέτοιες θέσεις ευθύνης. Επειδή καταλαβαίνω πως δεν θα θέλουν να υπηρετήσουν το άθλιο καπιταλιστικό κράτος, σκέφτομαι πως ο κόσμος είναι γεμάτος αταξικές ευκαιρίες σαν της Β.Κορέας ή της Κούβας.
Προτρέπω σε όσους βρεθούν σε ανάλογη κατάσταση με τη δική μου στο μέλλον να μην ειρωνεύονται τους ακτιβιστές. Το ερώτημά μου “είστε ανακριτές, παιδιά;” εκνεύρισε τους ακτιβιστές και τους έκανε να παραφερθούν.
Όσοι (ποδοσφαιρόφιλοι και μουντιαλικοί) δεν είδατε το Βέλγιο-ΗΠΑ χθες χάσατε. Εγώ ξεκίνησα ως οπαδός του Βελγίου και κατέληξα να υποστηρίζω τις ΗΠΑ (μπορεί πάλι γι’ αυτό να φταίει και ο γενικός ιδεολογικός κατήφορος που έχω πάρει, τι να πω).
Για τα υπόλοιπα θα μιλήσουμε άλλη στιγμή, προς το παρόν να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους όσοι μου συμπαραστάθηκαν και μου συμπαραστέκονται από χθες καθώς και τα μέσα ενημέρωσης. Μπορεί να μου τελείωσαν την μπαταρία του κινητού δύο φορές, να έκαψαν το αυτί μου από την υπερθέρμανση και να μη με έχουν αφήσει να κάνω καμιά άλλη δουλειά, αλλά πέρα από τα αστεία η παρουσία τους υπήρξε πολύτιμη και τους ευγνωμονώ.
Y.Γ. Επίσης, θέλω να διευκρινίσω πως ΔΕΝ είμαι στέλεχος του Ποταμιού».
7°
