Στο χιονοδρομικό της Βίγλας και η θέα στις Πρέσπες

Δέντρα & Πρέσπες 

Κάτω από τον ήλιο, ακίνητο σαν καπνός σε άπνοια, αιωρείται για ώρα ένα σύννεφο. Κρατά σφιχτά στο γκρι το σχήμα του. 

Τα γυμνά δέντρα ορθώνονται φορτωμένα με πάχνη, που φέγγει σαν παγωμένο καρέ ταινίας· αραχνοΰφαντος ιστός που ξέχασε να φύγει· παγιδεύει το φως που δίνει μια συμμετρική κατανομή ακτινοβολίας. Λατρεύω την ανάτασή τους.

Άνοιξη, και ο ήλιος τρώει κρυφά το χιόνι, που λιώνει σιωπηλά μέρα με τη μέρα στις πλαγιές, τις σαν χάρτινα κομμάτια παζλ.

Υψόμετρο 2000 μέτρα. Ανατολικά του αυχένα η Φλώρινα, αναδυόμενη μέσα από την κοιλάδα. Δυτικά οι Πρέσπες, με την εκκωφαντικά σιωπηλές, σαν καρτ ποστάλ δεκατίας του ‘70. Εδώ ο χρόνος σκέφτεται αλλιώς. 

Κορυφές  

Μια φλοίδα σύννεφα χώρισε χαμηλά τη γη από τον ουρανό. Στην άκρη της κορυφής μπροστά μου η Ευθυμία στάθηκε ακίνητη. Πήρε εκείνα τα μικρά δευτερόλεπτα προμνησίας και ανακάλεσε μια-μια τις κινήσεις του σώματός της την ώρα της κατάβασης.

Δίπλα ο Τάσος, η ψυχή του χιονοδρομικού, όρθιος σαν κινηματογραφική φιγούρα. Βγήκε από την καμπίνα του οδοστρωτήρα για να απολαύσει, χωρίς τζάμι τη θέα. Τοπίο οικείο και άγνωστο συγχρόνως.

 

Πώς να χορτάσουν τα μάτια τούτη την τεθλασμένη γραμμή, που ορίζει το διάγραμμα των κορυφών και σβήνει το λευκό στο γαλάζιο! Η Βασιλίτσα στα αριστερά. Δεξιά οι αλβανικές κορφές. Μπροστά του ο πολυσυζητημένος Γράμμος, που βίωσε το έπος του ‘40 και μάτωσε με τον μεγάλο εμφύλιο.

Χιονοδρομικό 

Χιονοδρομικό κέντρο Βίγλας Πισοδερίου. Αριθμεί εννιά πίστες για σκι, μία για snowmobile και δύο δρόμοι αντοχής. Βουβό φέτος από τις μουσικές που το χαρακτηρίζουν, με μόνιμους φρουρούς του τα ζαρκάδια, που από απόσταση ελέγχουν τους ελάχιστους επισκέπτες. Οχτώ από τα εκατοντάδες στάθηκαν στα μάτια μου, κανένα στο φακό μου. Μόνο η Λούσι έτρεξε για αγκαλιές και εικόνες. Χαμόγελα και «καλημέρες» από μεμονωμένους λάτρεις του χιονοδρομικού, που φορτώθηκαν σκι και snowboard για να γλιτώσουν το take away της Φλώρινας. 

Ο Σωτήρης πέταξε πάνω μου. Στο χιόνι σβήνει τα καλοκαίρια της Μυκόνου. Καθαγιάζει με τη σιωπή τις μουσικές και τα μπιτ που μοιράζει πίσω από την κονσόλα. Κι ένα λεπτό αργότερα ανέμισε ο Θόδωρας με μάτια παγιδευμένα στις πλαγιές, στα δάση από οξιές, έλατα και βαλανιδιές, σε εκείνες τις διαφανείς επιφάνειες του χιονιού, που τελικά οδηγούσαν το βλέμμα του στο δικό του φάσμα. Αυτός είδε την ανατολή από τα 5.895 μέτρα στο Κιλιμάντζαρο, ήταν με τους πρώτους Έλληνες που πάτησαν τα 5.140 μέτρα της Ανταρκτικής, έζησε το γύρο της Παταγονίας και της οροσειράς του Καυκάσου στη Ρωσία, ανάσανε στα Ιμαλάια, στα 6.600 μέτρα και άφησε το σώμα του να γλιστρήσει στο μαγικό Mont Blanc στις Δυτικές Άλπεις.