Παιδιά στο σχολείο ή στο σπίτι;

Ανακοινώθηκαν τα νέα μέτρα («δεν μας τρομάζουν…» όπως έλεγε και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης), και γίνεται σκοτωμός στα σόσιαλ μίντια με σχόλια, αντιδράσεις, αναλύσεις, κόντρα-αναλύσεις και δεν συμμαζεύεται. Το βασικό θέμα-διχασμός: είναι σωστό ή δεν είναι σωστό να ανοίξουν τα σχολεία;

Στην Ελλάδα ξεκινάμε πρώτα με την Γ’ Λυκείου, που μπαίνει στις τάξεις (με προσοχή, με μάσκες) στις 11 Μαΐου. Ακολουθεί σιγά σιγά το υπόλοιπο Λύκειο, το Γυμνάσιο, και κατα τέλος Μαΐου, το Δημοτικό Σχολείο. Στην Γαλλία το πρόγραμμα είναι αντίθετο: πρώτα ανοίγει το Δημοτικό, μετά το Γυμνάσιο, και ποτέ η Γ’ Λυκείου. Σύμφωνα με τα Γαλλικά μίντια, τα μικρά παιδιά έχουν λιγότερες πιθανότητες να κολλήσουν, να νοσήσουν και να νοσηλευτούν από κωρονοιό, άρα είναι πιο ασφαλές να πάνε στα σχολεία τους - για να γυρίσουν στις δουλειές οι γονείς, που έχουνε μείνει σπίτι δύο μήνες μαζί με τα σπλάχνα τους είτε ως εργαζόμενοι, απολυμένοι, σε εκκρεμότητα, υπο-απασχολούμενοι, είτε στην ευρύτατη κατηγορία «δουλειά από το σπίτι».

Στη Γαλλία πηγαίνουν πρώτα τα παιδιά του Δημοτικού στα σχολεία, «για την επανα-κίνηση της οικονομίας», όπως λένε οι Γάλλοι (μη γράφω συνέχεια «σχολιαστές, αναλυτές κλπ», το έχουμε). Γιατί, με μικρά παιδιά  στο σπίτι, δύσκολα συμπληρώνει ο γονιός οκτάωρο. Και το οκτάωρο είναι απαραίτητο για την οικονομία.

Είναι ζόρι να δουλεύεις με παιδιά στο σπίτι – όσο εκπαιδευμένα και να είναι, δεν πεινάνε όλα μαζί, άρα κάποιος πρέπει να κάνει το κέητερινγκ σε δόσεις, με διακοπές, αν ο κάποιος προσπαθεί να δουλέψει με τηλέφωνα, σκάιπ, ζουμ και τα σχετικά. Όσο μικρότερα είναι τα παιδιά, τόσο μεγαλύτερο το παλούκι: πάνω στην σπουδαία τηλε-σύσκεψη, το δίχρονο θα κάνει εμετό, το τρίχρονο θα πάθει κόψιμο, το τετράχρονο θα μαλλιοτραβηχτεί με την αδερφή του/μόνο του, το πεντάχρονο θα κλαίει σπαραχτικά, το εξάχρονο θα χώσει ένα πιρούνι στη πρίζα να βραχυκυκλώσει το Σύμπαν. Και δεν φτάσαμε καν στο Δημοτικό! Τα οκτάχρονα, εννιάχρονα και δεκάχρονα, επειδή βαριούνται πάααααααααρα πολύ, τσιμπάνε συνέχεια το ένα το άλλο και κολλάνε στους γονείς. Θέλουν δραστηριότητες, και τους γονείς να δούνε ένα σούπερ τικ-τοκ/ασχοληθούν μαζί τους… που κάνα-δύο χρόνια δεν θα τους θέλουν ούτε ζωγραφιστούς, ένεκα εφηβείας, αλλά όχι ακόμα.

Οι γονείς που έχουν παιδιά από νεογέννητα μέχρι έντεκα χρονών (6^η Δημοτικού) μπορεί να σενιαρίζονται από μπούστο και πάνω για να τους πιάνει η σκαυπ-ο-κάμερα, αλλά άντε να συγκεντρωθούν με ένα, δύο, ή περισσότερα πιτσιρίκια να κυνηγιούνται γύρω τους πετώντας κεφτεδάκια στο ταβάνι… και ποιος τα τηγανίζει τα κεφτεδάκια, είναι άλλο μεγάλο θέμα.  

Τα επιχειρήματα (υπέρ και κατά ανοίγματος σχολείων), τα οποία αν είστε γονιός τα έχετε κάνει γαργάρα στα σόσιαλ, είναι περίπου ίσα-βάρκα-ίσα-νερά: τα μικρά παιδιά (1) δεν κινδυνεύουν τόσο αλλά (2) δεν τους κόβει να προφυλαχτούν, θα αγκαλιάζονται, θα παίζουν το ένα πάνω στο άλλο, αν ένα είναι άρρωστο θα κολλήσουν ΟΛΑ… και υποθέτουμε ότι το (2) είναι ο κυριότερος λόγος που δεν ανοίγουν πρώτα τα Δημοτικά στην Ελλάδα. Όσο και να ψήσεις ένα εξάχρονο-ως-και-δεκάχρονο ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να πλησιάσει τους φίλους του, που έχει δυο μήνες να τους δει, θα πέσει με τα μούτρα απάνω τους μόλις μπει στην αυλή του σχολείου. Ο έφηβος από την άλλη, μάλλον καταλαβαίνει τα ρίσκα καλύτερα από ότι το πιτσιρίκι.

Άλλο επιχείρημα, που πάει μαζί με το (2): στην Ελλάδα τον Ιούνιο κάνει ζέστη, τα παιδιά θα είναι ζαβλακωμένα στο σχολείο, ίσως δεν έχει νόημα να πάνε ένα μήνα μέσα στο ντάλα καλοκαίρι, και το να αρχίσουν τα σχολεία τον Αύγουστο είναι καταστροφή σκέτη… αλλά αυτά τα λένε όσοι δεν έχουν μικρά παιδιά. Όσοι έχουν μικρά παιδιά, χωρίζονται σε τρία στρατόπεδα: (α) να πάνε σχολείο τα τερατούνγκεν, να ησυχάσουμε, να κάνουμε τη δουλειά μας σαν άνθρωποι ή (β) να κάτσουν στα αυγά τους, δηλαδή στο σπίτι, για να μη φέρουν μικρόβια και μας κολλήσουν όλους. Η κατηγορία (γ), δεν έχει αποφασίσει ακόμα, επιφυλάσσεται, κρατάει μικρά καλάθια. Επειδή δεν αποφασίζω ποτέ άμεσα ούτε καν έμμεσα, κι επειδή δεν κάνω μακροπρόθεσμα πλάνα, κλίνω προς την (γ). Ελπίζω όλα να είναι τζάμι ως το τέλος Μαΐου, να μην έχουμε καθόλου κρούσματα, να μην είναι πολύ ζεστός ο Ιούνιος (δηλαδή να είναι όσο χρειάζεται για να ψοφήσει ο ιός αλλά όχι παραπάνω)… και θα δούμε, αν θα πάμε σχολείο ή όχι…

Το «βλέποντας και κάνοντας» είναι σπουδαία φράση, ας της δώσουμε τη σημασία που της αξίζει.