Λίγο η κρίση, λίγο το ότι μένω πια σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο της Αθήνας και το αυτοκίνητο το λες και περιττό, λίγο ότι αποφεύγω το μετρό όσο μπορώ γιατί με πιάνει κλειστοφοβία όταν βρίσκομαι κάτω από τη γη, λίγο τα λόγια του παπά, εδώ κι ένα χρόνο χρησιμοποιώ και πάλι σε καθημερινή βάση τα συμβατικά μέσα μεταφοράς. Κι έχουν δει πολλά τα μάτια μου. Κι όταν λέω πολλά, εννοώ πολλά κακά, πολύ κακά. Κι από οδηγούς και από επιβάτες.
Και τώρα καταλαβαίνω γιατί ένας παλιός δημοσιογράφος μού είχε πει πριν από κάποια χρόνια ότι οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί και οι ηθοποιοί –έχουν, δεν έχουν ανάγκη– πρέπει να μετακινούνται με τα μέσα μεταφοράς και να πηγαίνουν οι ίδιοι στις δημόσιες υπηρεσίες. Κι ο λόγος είναι ότι εκεί καταλαβαίνεις τον παλμό της κοινωνίας, έρχεσαι αντιμέτωπος με δυσκολίες της καθημερινότητας του μέσου ανθρώπου, αντιλαμβάνεσαι ποιος πραγματικά είναι ο μέσος άνθρωπος και αν εντέλει ανήκεις κι εσύ σε αυτή την κατηγορία (γιατί πολλοί νομίζουμε ότι ανήκουμε στο μέσο όρο, αλλά δεν ξέρουμε πώς είναι πραγματικά να την βγάζουν 2 άτομα με 700 ευρώ το μήνα). Μιλάμε για τους συνταξιούχους, τους ανέργους, τους δημόσιους υπαλλήλους, τους αυτοαπασχολούμενους σαν μια ασαφή, αόρατη κοινωνική ομάδα μες στο μυαλό μας. Κάποιους τους συμπονούμε και κάποιους τους σιχαινόμαστε, θεωρώντας a priori ότι είναι είτε κλέφτες (βλ. ελεύθεροι επαγγελματίες), είτε τεμπέληδες, είτε δούλοι μας επειδή πληρώνονται από το Δημόσιο, δηλαδή από τους φόρους που εμείς πληρώνουμε, άρα μας δίνεται απλόχερα το δικαίωμα να τους κάνουμε σκουπίδι κατά το δοκούν.
Σε αυτό το σημείο, βέβαια, να ξεκαθαρίσω ότι κι εγώ δεν είμαι καμιά ανώτερη και υπεράνω όλων. Έχω πέσει πολλές φορές στην παγίδα να στοχοποιήσω κοινωνικές ομάδες και να μιλώ υποτιμητικά συλλήβδην για όλους τους ταξιτζήδες επειδή έπεσα σε έναν «μπιμπ» ή όλους τους οδηγούς λεωφορείων κλπ-κλπ.
Για αυτό και όταν άκουσα την έγκυο φίλη μου Ματίνα να μου λέει την ιστορία της, ένιωσα την υποχρέωση προς τον «Άγνωστο οδηγό» να γράψω αυτό το άρθρο.
Δευτέρα, 3 Οκτωβρίου, 11 το πρωί. Η φίλη Ματίνα (που είναι «πολύ έγκυος», όπως προείπαμε) ανεβαίνει από το μετρό στο Αιγάλεω στη στάση λεωφορείου για να μεταβεί στο ΤΕΙ Πειραιά να πάρει το πτυχίο της. Φτάνει το αστικό λεωφορείο 852, το οποίο σύμφωνα με το site του ΟΑΣΑ εκτελεί τη Γραμμή Νεάπολη - Σταθμός Μετρό Αιγάλεω (Κυκλική). Το λεωφορείο, κατά τα λεγόμενα της φίλης, είναι γεμάτο ασφυκτικά. Ο ευγενέστατος οδηγός Α.Γ. ανοίγει την μπροστινή πόρτα και βλέποντας την κατάστασή της, λέει προς το επιβατικό κοινό: «Μια θέση για την κοπέλα». Η απάντηση ήταν η απόλυτη σιωπή και, φυσικά, κανένας από τους καθήμενους επιβάτες –όλων των ηλικιών– δεν παραχώρησε τη θέση του στην έγκυο επιβάτη η οποία απάντησε στον οδηγό: «Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς σε τρεις στάσεις κατεβαίνω».
Ο οδηγός της απάντησε πως δεν μπορεί να την αφήσει όρθια επειδή, αν συμβεί οτιδήποτε, θα χτυπούσε. Για αυτό το λόγο της πρότεινε να κατέβει από την μπροστινή πόρτα και να μπει από τη μεσαία μήπως κάποιος επιβάτης από εκείνη την πλευρά του λεωφορείου σηκωθεί για να καθίσει εκείνη. Φυσικά δεν σηκωνόταν κανένας, μέχρι που ο οδηγός ξαναείπε, πιο δυνατά αυτή τη φορά: «Είπα, μία θέση για την κοπέλα». Τότε, σηκώθηκαν δύο φοιτητές απρόθυμα, με βλέμμα που αν είχε σφαίρες σίγουρα η μία θα είχε καρφωθεί ανάμεσα στα μάτια της Ματίνας. Η Ματίνα κάθεται σε μία θέση και ευχαριστεί τον νεαρό που σηκώθηκε, χωρίς βέβαια να πάρει κάποια απάντηση. Για την ιστορία, ο νεαρός κατέβηκε δύο στάσεις αργότερα, έμεινε δεν έμεινε δηλαδή πέντε λεπτά όρθιος.
Εν κατακλείδι, δεν είναι όλοι οι οδηγοί λεωφορείων αγενείς, τεμπέληδες, δημόσιοι υπάλληλοι και ασυνείδητοι, όπως όλοι εμείς που χρησιμοποιούμε τα μέσα για τις μετακινήσεις μας έχουμε σκεφτεί τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας. Όσο κι αν είναι δακτυλοδεικτούμενοι ως ευσυνείδητοι επαγγελματίες που απλώς ακολουθούν τους κανόνες και τον Κ.Ο.Κ., υπάρχουν ανάμεσά μας και κάνουν τη διαφορά. Και σε κάνουν από εκεί που σκέφτεσαι πως δεν υπάρχει ελπίδα σε αυτή τη χώρα, να γίνεσαι τελικά λίγο πιο αισιόδοξος και να το γυρίζεις στο μότο: Ρόδα είναι, θα τη γυρίσουμε.
18°
