HΠΑ: Γιατί κράτος και εκκλησία δεν είναι διαχωρισμένα όπως πιστεύεται
Η Πρώτη Τροπολογία στο Σύνταγμα των ΗΠΑαπαγορεύει νόμους που «εγκαθίδρυσης επικρατούσας θρησκείας», μια διάταξη που πολλοί Αμερικανοί πιστεύουν ότι δημιουργεί ένα σταθερό τείχος διαχωρισμού μεταξύ εκκλησίας και κράτους.
Οι ΗΠΑ ωστόσο, βασιζόμαστε στους δικαστές και τους δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου για να καθορίσουν τι σημαίνει το Σύνταγμα και να το εφαρμόσουν σε μεμονωμένες περιπτώσεις. Αυτό σημαίνει ότι ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους στις Ηνωμένες Πολιτείες εξαρτάται ανάλογα με το ποιος ελέγχει το Ανώτατο Δικαστήριο.
Η ιδέα ότι η κυβέρνηση δεν πρέπει να παίζει κανένα ρόλο στη χρηματοδότηση ή την ενθάρρυνση της θρησκείας έφτασε πιθανότατα στο απόγειο της στα μέσα του 20ού αιώνα. Στην υπόθεση Everson v. Board of Education (1947) αποφασίστηκε ότι είναι αντισυνταγματική η χρηματοδότηση οποιασδήποτε θρησκευτικής δραστηριότητας με χρήματα που εισπράττονται από φόρους.
Από την εποχή της διακυβέρνησης Νίξον, ωστόσο, το Δικαστήριο άρχισε να κινείται σταθερά προς τα δεξιά. Ο Νίξον συμπλήρωσε τέσσερις από τις εννέα θέσεις στο Ανώτατο Δικαστήριο, αν και οι περισσότεροι από τους διορισμούς του ήταν σχετικά μετριοπαθείς σε σύγκριση με τους δικαστές που επέλεξαν οι πρόεδροι Ρόναλντ Ρίγκαν, Τζορτζ Μπους και Ντόναλντ Τραμπ.
Σήμερα, οι συντηρητικοί διαθέτουν πλειοψηφία 6-3 στο Ανώτατο Δικαστήριο, γεγονός που σημαίνει ότι οι δικαστές μπορεί να εναρμονίζονται τις περισσότερες φορές με τις απόψεις των κυβερνώντων.
Γιατί η θρησκεία βρίσκεται στα δημόσια σχολεία και στο χρήμα;
Στην υπόθεση Carson v. Makin (2022) οι συντηρητικοί δικαστές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, αν μια πολιτεία προσφέρει κουπόνια για να βοηθήσει ορισμένους μαθητές να πληρώσουν για την ιδιωτική τους εκπαίδευση, πρέπει να επιτρέψει αυτά τα κουπόνια να δαπανηθούν και σε θρησκευτικά σχολεία.
Το ζήτημα του κατά πόσον οι φορολογούμενοι θα πρέπει να χρηματοδοτούν τα θρησκευτικά σχολεία είναι αμφισβητούμενο και πιθανότατα θα εξαρτηθεί από το ποιο πολιτικό κόμμα ελέγχει το Ανώτατο Δικαστήριο στο άμεσο μέλλον.
Ποτέ δεν υπήρξε σοβαρή προσπάθεια να αφαιρεθεί από τα θρησκευτικά φιλανθρωπικά ιδρύματα, συμπεριλαμβανομένων των οίκων λατρείας, το αφορολόγητο καθεστώς τους. Και μάλλον δεν θα γίνει ποτέ, επειδή οι άνθρωποι που προσέρχονται σε αυτούς τους χώρους λατρείας είναι ψηφοφόροι και πιθανότατα θα ξεσηκώνονταν με οργή.
Τούτου λεχθέντος, το Σύνταγμα απαγορεύει τις θρησκευτικές διακρίσεις. Έτσι, αυτές οι φορολογικές απαλλαγές πρέπει να προσφέρονται εξίσου σε ανθρώπους όλων των θρησκειών. Αν μια εκκλησία μπορεί να διεκδικήσει φορολογική απαλλαγή, ένα τζαμί πρέπει επίσης να μπορεί να διεκδικήσει την ίδια απαλλαγή με τους ίδιους όρους.
Ομοίως, υπάρχουν ορισμένες σε μεγάλο βαθμό τελετουργικές ή συμβολικές αναφορές στη θρησκεία - όπως η χρήση της φράσης «In God we Trust» στα νομίσματα των ΗΠΑ, ή η έναρξη πολλών νομοθετικών συνόδων με προσευχή - που, όπως είπε το Ανώτατο Δικαστήριο στην υπόθεση Marsh v. Chambers (1983), είναι «βαθιά ενσωματωμένες στην ιστορία και την παράδοση αυτής της χώρας».
Το 2002, ένα ομοσπονδιακό εφετείο αποφάνθηκε ότι η συμπερίληψη των λέξεων «υπό τον Θεό» στην καθημερινή απαγγελία του όρκου πίστης σε δημόσιο σχολείο παραβιάζει το Σύνταγμα. Η απόφαση αυτή προκάλεσε μαζικές αντιδράσεις μεταξύ των μελών του Κογκρέσου, συμπεριλαμβανομένης μιας διακομματικής πρότασης για την τροποποίηση του Συντάγματος ώστε να επιτρέπεται «η αναφορά στον Θεό στον Όρκο της Πίστης ή στο νόμισμα των Ηνωμένων Πολιτειών».
Η διαμάχη αυτή καταλάγιασε αφότου το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάνθηκε, στην υπόθεση Elk Grove Unified School District κατά Newdow (2004), ότι το εφετείο δεν είχε ποτέ δικαιοδοσία να εκδώσει την απόφασή του εξ αρχής. Όμως το όλο περιστατικό αποτελεί προειδοποίηση για τους Αμερικανούς που θέλουν να διώξουν εντελώς τις συμβολικές αναφορές στη θρησκεία από την κυβέρνηση. Ενώ μπορεί να υπάρχουν εύλογα νομικά επιχειρήματα για τη θέση αυτή, ο νόμος είναι τελικά υποταγμένος στην πολιτική, και η πολιτική αυτή ευνοεί τη θρησκεία - ιδίως τον χριστιανισμό.
10°
