Πέθανε ο ηθοποιός του «Love Story», Ryan O'Neal

Ο Ryan O'Neal, γνωστός για τους ρόλους του στην ταινία «Love Story» και «Barry Lyndon» του Στάνλεϊ Κούμπρικ, πέθανε την Παρασκευή (8.12) σε ηλικία 82 ετών, όπως έκανε γνωστό ο γιος του.

«Είναι το πιο δύσκολο πράγμα που είχα ποτέ να πω, αλλά έτσι είναι. Ο πατέρας μου έσβησε σήμερα ειρηνικά», έγραψε στο Instagram ο γιος του Ryan O' Neal, Patrick. 

Ryan O' Neal - Η συμμετοχή στο Love Story και ο θυελλώδης έρωτας

Ο Ryan O' Neal έγινε διάσημος το 1970 χάρη στο «Love Story», ένα ρομάντζο στο οποίο ενσάρκωνε ένα φοιτητή της Νομικής στο Χάρβαρντ, ο οποίος ερωτεύεται ένα κορίτσι που είναι αναγκασμένο να εργάζεται στη βιβλιοθήκη για να πληρώνει τις σπουδές του. Ο ρόλος τού είχε χαρίσει μια υποψηφιότητα για Όσκαρ. Στη συνέχεια είχε προσληφθεί το 1975 από τον Στάνλεϊ Λίντον για την ταινία «Barry Lyndon», μια κοινωνική σάτιρα για τα ήθη του 18ου αιώνα.

Ο ηθοποιός ήταν επίσης γνωστός για τη θυελλώδη σχέση του με την ηθοποιό Farrah Fawcett που διάρκεσε δεκαετίες. Η Farrah Fawcett πέθανε το 2009 μετά από μάχη με τον καρκίνο, την ίδια ημέρα με τον Μάικλ Τζάκσον. Μετά το θάνατο της ηθοποιού, βρέθηκε στο κέντρο ενός καβγά που αφορούσε ένα πορτρέτο της Farrah Fawcett με την υπογραφή του Άντι Γουόρχολ, το οποίο διεκδικούσε το πανεπιστήμιο του Τέξας. Έπειτα από δικαστική μάχη, δικαστήριο της Καλιφόρνιας αναγνώρισε το 2013 πως ήταν αυτός ο ιδιοκτήτης.

Ο ηθοποιός είχε προηγουμένως και άλλα ζητήματα με τη δικαιοσύνη. Το 2009 είχε καταδικασθεί να παρακολουθήσει για 18 μήνες πρόγραμμα αποτοξίνωσης, αφού η αστυνομία τον συνέλαβε μαζί με τον γιο του, τον Ρέντμοντ, και βρήκε μεθαμφεταμίνη στην κατοικία τους στο Μαλιμπού.

Ryan O' Neal - Η καριέρα ως πυγμάχος και η στροφή στην υποκριτική

Ο Ryan O' Neal γεννήθηκε στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας. Ήταν ο μεγαλύτερος γιος της ηθοποιού Πατρίτσια Ρουθ Όλγα και του μυθιστοριογράφου και σεναριογράφου Τσαρλς Ο'Νιλ. Ο πατέρας του ήταν ιρλανδικής και αγγλικής καταγωγής, ενώ η μητέρα του είχε ιρλανδική (από πατέρα) και εβραϊκή Ασκενάζι (από μητέρα) καταγωγή. Ο Ο'Νιλ παρακολούθησε το γυμνάσιο University στο Λος Άντζελες, όπου και εκπαιδεύτηκε ως πυγμάχος. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ο πατέρας του ανέλαβε τη συγγραφή για μια τηλεοπτική σειρά με τίτλο Citizen Soldier και μετακόμισε με την οικογένειά του στο Μόναχο, όπου ο Ο'Νιλ παρακολούθησε Αμερικανικό Λύκειο. 

Στη Γερμανία, ο Ο' Neal δυσκολευόταν στο σχολείο, οπότε η μητέρα του του βρήκε δουλειά ως αντικαταστάτη σε μια εκπομπή που γυριζόταν στην περιοχή με τίτλο Tales of the Vikings. Ο Ο'Νιλ δούλεψε στη σειρά ως κομπάρσος και κασκαντέρ και ενδιαφέρθηκε για την υποκριτική. O Ryan O' Neal επέστρεψε στις ΗΠΑ και προσπάθησε να πετύχει ως ηθοποιός. Έκανε την πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση ως πρωταγωνιστής σε ένα επεισόδιο της σειράς The Many Loves of Dobie Gillis το 1960. Ακολούθησαν κάποιες έκτακτες εμφανίσεις στις εκπομπές The Untouchables, General Electric Theatre, The DuPont Show with June Allyson, Laramie, Two Faces West, Westinghouse Playhouse (αρκετά επεισόδια), Bachelor Father, My Three Sons, Leave It To Beaver και The Virginian. Είχε συμβόλαιο με τη Universal αλλά το άφησαν να λήξει. 

Από το 1962 έως το 1963, ο Ο'Νιλ έπαιζε κανονικά στη σειρά Empire (Αυτοκρατορία) του NBC, ένα σύγχρονο γουέστερν, όπου ενσάρκωνε τον Ταλ Γκάρετ. Η σειρά διάρκεσε για 33 επεισόδια. Το 1963, η σειρά αναβίωσε ως Redigo, αλλά ο Ο'Νιλ απέρριψε την ευκαιρία να ξαναπάρει τον ρόλο του. Όταν τελείωσε η σειρά, ο Ο'Νιλ επέστρεψε στις έκτακτες εμφανίσεις σε εκπομπές όπως Perry Mason και Wagon Train.

Το 1964 πήρε τον ρόλο του Ρόντνεϊ Χάρινγκτον στο δραματικό σίριαλ Πέιτον Πλέις. Η σειρά είχε μεγάλη επιτυχία, κάνοντας τους ηθοποιούς της, συμπεριλαμβανομένου του Ο'Νιλ, πασίγνωστους σε όλες τις ΗΠΑ. Σε αρκετούς προσφέρθηκαν κινηματογραφικοί ρόλοι, όπως στη Μία Φάροου στην ταινίαΤο μωρό της Ρόζμαρι (1968) και στην Μπάρμπαρα Πέρκινς στην ταινία Η κοιλάδα με τις κούκλες (1967). Ο Ο'Νιλ ήθελε επίσης να γυρίσει ταινίες.  Κατά τη διάρκεια της σειράς, ο Ο'Νιλ εμφανίστηκε σε ένα πιλοτικό επεισόδιο για μια προτεινόμενη σειρά με τίτλο European Eye (1968). Υπέγραψε επίσης ένα συμβόλαιο ηχογραφήσεων με το ABC.  Ο πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος του Ο'Νιλ σε μεγάλου μήκους ταινία ήρθε με την ταινία Είμαι μία αδίστακτη (The Big Bounce, 1969), που βασιζόταν σε ένα μυθιστόρημα του Έλμορ Λέναρντ. Το 1969, εμφανίστηκε σε μια τηλεοπτική έκδοση του Under the Yum Yum Tree (1963).

Το 1970, έπαιξε τον ρόλο ενός αθλητή στην ταινία Ημέρες δόξας (The Games). Η ταινία γράφτηκε εν μέρει από τον Έριχ Σίγκαλ, ο οποίος συνέστησε τον Ο'Νιλ για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία Ιστορία αγάπης (1970), που βασιζόταν στο ομότιτλο μυθιστόρημα και σενάριο του Σίγκαλ. Αρκετοί ηθοποιοί είχαν απορρίψει τον ρόλο, συμπεριλαμβανομένων των Μπο Μπρίτζες και Γιον Βόιτ, προτού αυτός προσφερθεί στον Ο'Νιλ. Η αμοιβή του ήταν 25.000 δολάρια. Έχει πει ότι είχε μια προσφορά για να εμφανιστεί σε μια ταινία του Τζέρι Λιούις με πέντε φορές περισσότερα χρήματα, αλλά ο Ο'Νιλ ήξερε ότι η ταινία Ιστορία αγάπης ήταν η καλύτερη προοπτική και την επέλεξε. Ο επικεφαλής του στούντιο της Paramount, Ρόμπερτ Έβανς, ο οποίος ήταν παντρεμένος με την πρωταγωνίστρια της ταινίας, Άλι Μακγκρό, είπε ότι δοκίμασαν 14 άλλους ηθοποιούς κανένας δεν συγκρινόταν με τον Ο'Νιλ. είπε ότι ο ρόλος του ήταν "ένας ρόλος Κάρι Γκραντ - ενός όμορφου πρωταγωνιστής με πολλά συναισθήματα". "Ελπίζω να αρέσει στους νέους", είπε ο Ο'Νιλ πριν βγει η ταινία. «Δεν θέλω να επιστρέψω στην τηλεόραση". Η ταινία σημείωσε ρεκόρ εισιτηρίων, έκανε τον Ο'Νιλ σταρ και του χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου Ο Ο'Νιλ πάντως είχε δυσανασχετήσει επειδή δεν του δόθηκε ποτέ ποσοστό των κερδών, σε αντίθεση με τη συμπρωταγωνίστριά του, Άλι Μακγκρό. 

Μεταξύ της παραγωγής και της κυκλοφορίας της ταινίας, ο Ο'Νιλ εμφανίστηκε σε μια τηλεοπτική ταινία που έγραψε ο Έρικ Άμπλερ με τίτλο Το μίσος του έρωτα (Love Hate Love, 1971), η οποία έλαβε καλές κριτικές. Γύρισε επίσης ένα γουέστερν, το Δύο άγρια γεράκια (Wild Rovers, 1971) με τον Γουίλιαμ Χόλντεν για τον σκηνοθέτη Μπλέικ Έντουαρντς. Η ταινία Δύο άγρια γεράκια, άσχημα μονταρισμένη από την MGM, ήταν πολύ λιγότερο δημοφιλή από την Ιστορία αγάπης. Ο Ο'Νιλ επρόκειτο να γυρίσει κι άλλη ταινία για την MGM, με τίτλο Deadly Honeymoon (1974), από ένα μυθιστόρημα του Λάρι Μπλοκ. Ωστόσο, ο Ο'Νιλ αποχώρησε. Ο Πίτερ Μπογκντάνοβιτς είπε αργότερα ότι ο επικεφαλής της MGM Τζιμ Ομπρί φέρθηκε "σκληρά" στον Ο'Νιλ. 

Επίσης, ο σκηνοθέτης Νίκολας Ρόουγκ ζήτησε από τον Ο'Νιλ να εμφανιστεί μαζί με τη Τζούλι Κρίστι σε μια διασκευή του Out of Africa που δεν έγινε ποτέ. Αντ' αυτού, ο Ο'Νιλ πρωταγωνίστησε στην κωμωδία Μια τρελή τρελή καταδίωξη (1972) του Μπογκντάνοβιτς μαζί με την Μπάρμπρα Στρέιζαντ. Η ταινία ήρθε τρίτη σε εισπράξεις το 1972 και του χάρισε μια προσφορά να πρωταγωνιστήσει στην ταινία Μπάρι Λίντον του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Παράλληλα, ο Ο'Νιλ ενσάρκωσε έναν κλέφτη κοσμημάτων στην ταινία Ο κλέφτης που ήρθε στο γεύμα (The Thief Who Came to Dinner, 1972) με τη Ζακλίν Μπισέ και τον Γουόρεν Όουτς. Στη συνέχεια ξανασυνεργάστηκε με τον Μπογκντάνοβιτς για το Χάρτινο φεγγάρι (1973) στο οποίο πρωταγωνίστησε μαζί με την κόρη του Τέιτουμ Ο'Νιλ. Η Τέιτουμ κέρδισε Όσκαρ για την ερμηνεία της στη δημοφιλή ταινία και το 1973, ο Ο'Νιλ ψηφίστηκε από τους εκθέτες ως ο δεύτερος δημοφιλέστερος σταρ στη χώρα μετά τον Κλιντ Ίστγουντ.

Ο Ο'Νιλ πέρασε πάνω από ένα χρόνο γυρίζοντας το Μπάρι Λίντον (1975) με τον Κιούμπρικ. Η ταινία που προέκυψε θεωρήθηκε εμπορική απογοήτευση και είχε μικτές κριτικές. Ο Ο'Νιλ κέρδισε ένα βραβείο Harvard Lampoon χειρότερου ηθοποιού του 1975. Το 1985, ο Ο'Νιλ είπε ότι η εκείνη ταινία ήταν "εντάξει, αλλά αυτός [ο Κιούμπρικ] την άλλαξε εντελώς κατά τη διάρκεια ενός έτους που πέρασε μοντάροντάς τη". Η φήμη της ταινίας έχει βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά ο Ο'Νιλ λέει ότι η καριέρα του δεν ανέκαμψε ποτέ μετά από αυτήν την ταινία. Ο Ο'Νιλ επρόκειτο αρχικά να πρωταγωνιστήσει στο αποτυχημένο μιούζικαλ του Μπογκντάνοβιτς At Long Last Love αλλά αντικαταστάθηκε από τον Μπαρτ Ρέινολντς. Ωστόσο, γύρισε την κωμωδία Τρελοί παραγωγοί, απίθανοι σκηνοθέτες (Nickelodeon, 1976) με τους Ρέινολντς, Μπογκντάνοβιτς και Τέιτουμ Ο'Νιλ, έναντι αμοιβής 750.000 δολαρίων. Η ταινία απέτυχε εμπορικά.

Ο Ο'Νιλ συνέχισε με έναν μικρό ρόλο στην πολεμική ταινία Η γέφυρα του Άρνεμ (1977) ως στρατηγός Τζέιμς Γκάβιν. Η ερμηνεία του ως σκληροτράχηλου στρατηγού επικρίθηκε πολύ, αν και ο Ο'Νιλ ήταν μόλις ένα χρόνο μεγαλύτερος από τον Γκάβιν, όταν συνέβαιναν τα γεγονότα της ταινίας. "Φταίω εγώ που βγαίνω σαν να είμαι 16 και μου δίνουν ένα κράνος υπερβολικά μεγάλο για το κεφάλι μου;" θα πει αργότερα. «Τουλάχιστον έκανα το δικό μου άλμα με αλεξίπτωτο». Η ταινία είχε κακές εισπράξεις στις ΗΠΑ, αλλά τα πήγε καλά στην Ευρώπη.

Ο Ο'Νιλ απέρριψε αρχικά 3 εκατομμύρια δολάρια για να πρωταγωνιστήσει στην ταινία Oliver's Story (1978), μια συνέχεια στην Ιστορία αγάπης. Αντ' αυτής, εμφανίστηκε στην ταινία Ντράιβερ, ο ασύλληπτος οδηγός (1978), σε σκηνοθεσία του Γουόλτερ Χιλ, ο οποίος είχε γράψει τον Κλέφτη που ήρθε στο γεύμα. Και αυτή η ταινία ήταν εισπρακτική απογοήτευση στις ΗΠΑ, αλλά τα πήγε καλύτερα στο εξωτερικό. Ο Χιλ είπε αργότερα ότι ήταν "τόσο ευχαριστημένος με τον Ράιαν στην ταινία και πολύ απογοητευμένος που ο κόσμος δεν του έδινε ιδιαίτερη αναγνώριση για ό,τι έκανε. Για μένα, είναι ο καλύτερος που έχει υπάρξει. Δεν μπορώ να φανταστώ άλλο ηθοποιό". Ο Ο'Νιλ επρόκειτο να συνεχίσει με την ταινία The Champ (1979), σε σκηνοθεσία Φράνκο Τζεφφιρέλλι, αλλά αποφάσισε να αποσυρθεί αφού ο Τζεφφιρέλλι αρνήθηκε να βάλει τον γιο του Ο'Νιλ, Γκρίφιν, να παίξει μαζί του. [36] Αντίθετα, συμφώνησε να γυρίσει το Oliver's Story, αφού το σενάριο ξαναγράφηκε. Ωστόσο, η ταινία ήταν εισπρακτική αποτυχία.

Εκείνη την περίοδο, ο Ο'Νιλ επρόκειτο να πρωταγωνιστήσει στο The Bodyguard, σε σενάριο του Λόρενς Κάσνταν, με την Νταϊάνα Ρος για τον σκηνοθέτη Τζον Μπούρμαν. Ωστόσο, τα γυρίσματα δεν έγιναν ποτέ, επειδή αποσύρθηκε η Ρος, και η ταινία γυρίστηκε το 1992, με τον Κέβιν Κόσνερ στον παλιό ρόλο του Ο'Νιλ. Υπήρξαν κάποιες συζητήσεις για μια του εμφάνιση στην ταινία του Μικελάντζελο Αντονιόνι Suffer or Die, αλλά δεν προέκυψε.  Ο Ο'Νιλ αντ' αυτού έπαιξε τον πυγμάχο σε μια κωμωδία με τίτλο Ένα τρελό θεότρελο ζευγάρι ξανά δίπλα στη Στρέιζαντ. Έλαβε αμοιβή 1 εκατομμύριο δολάρια συν ποσοστό επί των κερδών. Η ταινία σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Επίσης, το 1979, γύρισε ένα ντοκιμαντέρ για έναν πυγμάχο που μανατζάρισε. 

Ο Ο'Νιλ ήθελε να πρωταγωνιστήσει στην κινηματογραφική έκδοση του μυθιστορήματος Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας που θα σκηνοθετούσε ο Άρθουρ Χίλερ, αλλά το βιβλίο τελικά έγινε μίνι σειρά. Αντ' αυτού, ο Ο'Νιλ γύρισε ένα θρίλερ χρηματοδοτούμενο από τη Βρετανία με τίτλο Πράσινη πέτρα (Green Ice, 1981), με περισσότερα χρήματα από όσα είχε λάβει ποτέ. Η ταινία είχε προβληματική παραγωγή (ο αρχικός σκηνοθέτης εγκατέλειψε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων) και απέτυχε εισπρακτικά.

Έκανε μια κάμεο εμφάνιση στο Circle of Two, μια ταινία που έκανε η κόρη του με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον. Ο Ο'Νιλ είπε ότι ο Μπάρτον του είπε στη διάρκεια των γυρισμάτων πως ήταν «πέντε χρόνια μακριά από την αποδοχή ως σοβαρός ηθοποιός. Από την άλλη, η ατζέντισσά μου, Σου Μένγκερς λέει ότι είμαι ακριβώς στο κατώφλι. Μοιράστε τη διαφορά, είναι δυόμισι χρόνια. Μια καλή εικόνα, αυτό είναι το μόνο που χρειάζομαι... " 

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Ο'Νιλ επικεντρώθηκε στις κωμωδίες. Αμοίφθηκε με 2 εκατομμύρια δολάρια για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Μέσα από το τζιν μου δεν φοράω τίποτα (So Fine). Ακολούθησε το Partners (1982), μια φάρσα που γράφτηκε από τον Φράνσις Βέμπερ, στην οποία ο Ο'Νιλ έπαιξε έναν στρέιτ μπάτσο, που παριστάνει ως μυστικός το ένα ταίρι ενός γκέι ζευγαριού. Στη συνέχεια, έπαιξε τον ρόλο ενός σκηνοθέτη που βασίστηκε χαλαρά στον Πίτερ Μπογκντάνοβιτς στο Αγεφύρωτες σχέσεις (Irreconcilable Differences, 1984). Δεν έλαβε προκαταβολή, αλλά πήρε ποσοστό επί των κερδών. Η ταινία έκανε μικρή εισπρακτική επιτυχία.

Το 1984 τον αποκάλεσαν «Μπίλι Μάρτιν του Χόλιγουντ, είτε για τον έρωτά του με τη Φάρα Φόσετ... είτε για την πρόωρη κόρη του και ηθοποιό Τέιτουμ είτε για τους καβγάδες με τον γιο του Γκρίφιν. Φαίνεται ότι δεν μπορεί να μείνει μακριά από τις ειδήσεις». Ο Ο'Νιλ είπε ότι ένιωθε περισσότερο σαν τον Ρόκι Μαρτσιάνο, «αναρωτιέμαι γιατί οι άλλοι πάντα τα βάζουν μαζί μου. Αν είμαι σε καλή ταινία, τους αρέσω. Αν δεν είμαι, με μισούν. Κι εγώ πάντως τρελαίνομαι όταν δεν κάνω καλές ταινίες".  Ο Ο'Νιλ είπε ότι μετάνιωσε που γύρισε τις ταινίες Ο κλέφτης που ήρθε στο γεύμα, Η γέφυρα του Άρνεμ, Ντράιβερ, ο ασύλληπτος οδηγός, Μέσα από το τζιν μου δεν φοράω τίποτα, Partners και Πράσινη πέτρα. Δικαιολόγησε αυτές τις επιλογές εν μέρει με το γεγονός ότι είχε να πληρώνει διατροφές. Είπε επίσης ότι η ατζέντισσά του τον ενθάρρυνε να εργάζεται συνεχώς. 

"Αν μπορούσα να κάνω έναν καλό σκηνοθέτη να με επιλέξει για μια ταινία, ήμουν εντάξει", είπε. «Σταμάτησαν όμως να με φωνάζουν στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Έκανα μια ολόκληρη ομάδα ταινιών που δεν έβγαλαν χρήματα και οι άνθρωποι έχασαν το ενδιαφέρον τους για μένα. Οι σκηνοθέτες με παίρνουν απρόθυμα. Αισθάνομαι ότι είμαι τυχερός που με καλούν έτσι κι αλλιώς και το ξέρουν και αυτοί. Είμαι glamour boy, προϊόν του Χόλιγουντ". Ο Ο'Νιλ δοκίμασε κάτι διαφορετικό υποδυόμενος έναν τζογαδόρο στην ταινία Στον πυρετό του τζόγου (Fever Pitch, 1985), την τελευταία ταινία που γύρισε με τον Ρίτσαρντ Μπρουκς. Ακόμα λιγότερο συμβατικό ήταν το Οι σκληροί δεν χορεύουν (Tough Guys Don't Dance, 1987) σε σκηνοθεσίς Νόρμαν Μέιλερ. Και οι δύο ταινίες είχαν χαμηλές εισπράξεις και κακές κριτικές.