Αντισημίτες και αντισιωνιστές: Οι ρίζες του μίσους και το βάρος του ανορθολογισμού
Κάτι που πραγματικά με βγάζει από τα ρούχα μου, και που βέβαια ακούμε όλο και περισσότερο από τις 7 Οκτωβρίου και μετά —όχι ότι μας έλειψε και ποτέ, αλίμονο: μ’ αυτό μεγαλώσαμε κι εμείς και οι γονείς μας—, είναι η απεχθής και πονηρή ατάκα, «Εγώ δεν είμαι αντισημίτης, είμαι αντισιωνιστής».
Ε, αυτά τα δυο είναι συνώνυμα. Θυμίζουμε καταρχάς ότι ο σιωνισμός είναι το πολιτικό εκείνο κίνημα που ξεκίνησε τον 19ο αιώνα με σκοπό τη δημιουργία στην αρχέγονη κοιτίδα των Εβραίων ενός κράτους που θα συγκέντρωνε τους Εβραίους της διασποράς για να τους γλιτώσει από τους διωγμούς, τον εξανδραποδισμό, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τον θάνατο. Τούτου δοθέντος, οι λεγόμενοι αντισιωνιστές, όσοι δηλαδή είναι εναντίον του σιωνισμού, αντιτίθενται στην ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ.
Μάλιστα, οι αντισιωνιστές κάνουν κάτι παραπάνω από αυτό: είναι υπέρ όλων των άλλων κρατών του κόσμου, ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΟΛΩΝ, μονάχα με μία τόση δα, κοίτα να δεις, εξαίρεση — το Ισραήλ. Με άλλα λόγια, ξέρουν πολύ καλά τι λένε και τι κάνουν.
Λένε, «Ναι, δεν είμαι αντισημίτης, δηλαδή εναντίον των Εβραίων γενικώς, των Ιουδαίων, ας υπάρχουν κάπου, προς Θεού, μάλιστα εγώ αν με ρωτήσεις δεν έχω πρόβλημα, καθώς είμαι και ανθρωπιστής εκτός των άλλων. Άλλωστε, είναι μια φυλή κι αυτή όπως όλες οι άλλες. Αλλά πού να ζουν; Δεν ξέρω να σας πω, αν με ρωτάτε. Εδώ κι εκεί ίσως; Κάπου, δεν ξέρω. Μήπως στην Αφρική, αν χωράνε; Τι να σας πω, ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Πάντως από όλα τα μέρη του πλανήτη, όχι στην ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ. Εκεί πήγαν και μένουν άλλοι πια, λυπάμαι».
Μάλιστα, παρόμοια με αυτά δεν τα λένε τώρα, με τον κακό, ακροδεξιό Νετανιάχου: τα λένε ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ, όσο πίσω μπορούμε να θυμηθούμε. Δεν υπήρξε ποτέ, στην ευρωπαϊκή ακροδεξιά και αριστερά, κάποια περίοδος σύγκλισης, «ειρήνευσης», με το Ισραήλ. Πάντα το Ισραήλ ήταν το κράτος μπαμπούλας που δεν έπρεπε να υπάρχει.
Λοιπόν, όχι: δεν υπάρχει καμία διαφορά εδώ: ο αντισιωνισμός είναι πούρος αντισημιτισμός. Κάτι δηλαδή πέρα για πέρα περιφρονητέο και αποκρουστικό.
Θα ήταν, δε, περιφρονητέο και αποκρουστικό έτσι κι αλλιώς. Γιατί υπάρχει από πάντα, και τρέφεται διαρκώς από πρωτόγονο μίσος και βλακώδη ανορθολογισμό. («Οι Εβραίοι σταυρώσαν τον Χριστό μας! Σκοτώστε τους, ρημάξτε τους, κυνηγήστε τους!») Αλλά συνέβη κάτι ακόμη στο μεταξύ: η Σοά. Μετά τον Χίτλερ τα λήξαμε αυτά τα πράγματα.
Μετά το Ολοκαύτωμα, το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας, όλη η γη έχει αλλάξει ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Όλη η γη, και όλη μας η ιστορία.
* * *
Εκφράζουμε για ακόμη μία φορά από εδώ την πεποίθησή μας ότι η καταστροφή της Χαμάς και ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος φαίνεται να είναι η μοναδική λύση για ειρήνη στην περιοχή.
