Πόλεμος στην Ουκρανία: Αυτοί που δεν βλέπουν, δεν ακούν και δεν μιλάνε

Μπορώ να καταλάβω αυτόν που είναι με τον επιτιθέμενο, με τον δικτάτορα, με τον εχθρό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με τον βιαστή της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, με καρτουνίστικες εγκληματικές περσόνες όπως ο Πούτιν, κ.τ.π. Πάρα πολλοί άνθρωποι είναι τέτοιοι. Τους αρέσει το αίμα, τους αρέσει ο πόνος, πιστεύουν στο δίκιο τους με ορμή νεοπροσηλύτου, νιώθουν μια γλύκα στον καβάλο όταν ακούνε ότι μπήκανε τανκς στο τάδε χωριό και δεν αφήσανε ούτε κότα ζωντανή, προτιμούν έναν κόσμο με ισχυρές δικτατορίες που η μια θα σηκώνει το φρύδι στην άλλη και θα της κλείνει το μάτι. Είναι απολύτως πεπεισμένοι πως τα πράγματα μόνο έτσι μπορούν να πάνε καλά, ειδαλλιώς θα μας φάει το μαύρο σκοτάδι, θα γκρεμιστούν οι αξίες μας, θα μας πνίξουν οι ελευθέριοι, θα γίνουν όλα ένα ροζ πράγμα, θα βγάλουν οι άντρες βυζιά, θα κυβερνάνε η Μπίλντερμπεργκ και οι στοές. Άλλοι πάλι μπορεί να έχουν απλώς συμφέροντα: το καταλαβαίνω μια χαρά κι αυτό. Ή μπορεί αίφνης να είναι κομουνιστές, ή συνδρομητές στο Μακελειό, ή με μείζονα, βαριά σεξουαλικά προβλήματα, ή να πιστεύουν ακράδαντα ότι κάποια γραφειοκρατία στη Μινεσότα θέλει να τους ελέγχει μέσω του εμβολίου για τον κορονοϊό. ΟΛΑ τα καταλαβαίνω και ΟΛΑ τα δέχομαι. Γιατί υπάρχουν, γιατί είναι εδώ μαζί μας, δεν είναι στο διάστημα. Σε κάθε πολυκατοικία έχει τέτοιους, δεν μένουν κάπου μακριά αγέλες αγέλες, στις σαβάνες με τα γκνου και τις ύαινες. Είναι εδώ. Μεσοτοιχία με εμάς.

Όπως εδώ, μεσοτοιχία με εμάς —δυστυχώς—, είναι κι εκείνοι που ΔΕΝ καταλαβαίνω. Τους ξέρω, τους βλέπω, τους ακούω, και κυρίως ΔΕΝ τους ακούω, και ΔΕΝ τους διαβάζω. Γιατί δεν λένε τίποτα. ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. (Ή άντε μια στο τόσο, έτσι για το ξεκάρφωμα, σαν την κάπαρη στη σαλάτα, την ατζέντα τους). Γι’ αυτούς, δεν γίνεται πόλεμος. Δεν έχει ξεκινήσει ο Τρίτος Παγκόσμιος, όχι βέβαια. Δεν έχει εισβάλει την 24η Φεβρουαρίου του 2022 η Ρωσία στην Ουκρανία, δεν έχουν σκοτωθεί μερικές ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ άνθρωποι έκτοτε, δεν έχουν αποκοπεί και κυλήσει στο κράσπεδο χέρια, πόδια, κεφαλές ων ουκ έστιν αριθμός, δεν έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους μερικά ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ κόσμος, δεν έχουν κατακαεί δάση, γαίες, υποδομές, δεν έχουν γκρεμιστεί σπίτια, πόλεις, φάρμες, γέφυρες, φράγματα, σταθμοί τρένων, νοσοκομεία, σχολεία, ειδικά σχολεία, μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων, παιδικοί σταθμοί, βιβλιοθήκες, λέσχες ανάγνωσης, ζωολογικοί κήποι και περιστερώνες. Δεν έχει γίνει ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. Τ ί π ο τ α.

Αυτούς τους επικίνδυνους ανθρώπους, τα μαϊμουδάκια που δεν βλέπουν, δεν ακούν και δεν μιλάνε, και έχουν ΜΟΝΟ να πουν για τις δικές τους φτηνές υποθεσούλες — αυτό το ΠΡΑΓΜΑ, δεν το καταλαβαίνω.

Και δεν το μπορώ. Γιατί δεν το αντέχω. Δεν το αντέχει ο άνθρωπος.

Μπροστά στη φρίκη της ζοφερής αποσιώπησης του μαζικού εν προόδω εγκλήματος στην Ουκρανία —αυτό το βγάλσιμο της γλώσσας απέναντι στην καταστροφή μιας ολόκληρης χώρας—, και στη χρησιμοποίησή της σαν κάπαρη στη σαλάτα/ατζέντα, μα τον Θεό προτιμώ τις φιλορωσικές αποτιμήσεις κάτι εκεί χάμω χουντικών, κάτι σταλινικών και λοιπών δυστυχισμένων ανθρώπων, που χτυπούν παλαμάκια στα σόσιαλ μετά από κάθε νέο έγκλημα του Πούτιν και της τρομοκρατικής συμμορίας του, που τους σηκώνεται μετά από κάθε φρέσκο θάνατο παιδιού, μετά από κάθε αποτρόπαιο πνιγμό σκυλιού, μετά από κάθε σπαραχτικό νιαούρισμα γατιού που του ’φυγε το μισό πρόσωπο από σράπνελ, μετά από κάθε καινούργιο ξεκλήρισμα οικογένειας, μετά από κάθε φρικτό και τελεσίδικο ακρωτηριασμό μιας ακόμα μικρής αθλήτριας της ρυθμικής γυμναστικής, μετά από κάθε ξεσπίτωμα άλλης μιας οικογένειας που τα ’χασε ΟΛΑ.

Είναι πιο δίκαιο να συμμετέχεις στο πένθος, έστω και από τη μεριά του θύτη. Το άλλο, η βουβή αμηχανία, η μούγγα στη στρούγκα, το σβήσιμο της ιστορίας (μιας ιστορίας που μας ΑΦΟΡΑ, της ΔΙΚΙΑΣ μας ιστορίας), το μονότονο και πράσινο σαν τοξικά απόβλητα επιφώνημα βλακείας, το διαρκές «Τι καλά περνάμε, όπα!», το συνεχές «Ω πόσο άδικη είναι η ζωή με τον εαυτό μου και τη μεγαλοφυία μου…», το επαναλαμβανόμενο «Ποπο τι έκανε πάλι ο Κούλης», είναι τρελό και δεν το αντέχει ο άνθρωπος.

Είναι για φτύσιμο και για εμετό.