Σχόλιο για την εκλογίκευση της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και τις μνήμες που ανασύρει από τον 20ό αιώνα
Το σκεπτικό είναι στοιχειωδώς απλό και παρανοειδές: πρέπει να τους σκοτώσουμε γιατί είναι σαν κι εμάς, αλλά επιμένουν να υποστηρίζουν ότι είναι διαφορετικοί!
Δεν μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο! Είναι ασύμβατο με τις αρχές μας!
Δεν είναι δυνατόν να έχουν διαφορετική άποψη από τη δική μας!
Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουν στην αυτοδιάθεση, στην ανεξαρτησία, στην ελευθερία του αυτοπροσδιορισμού, στη δημοκρατία.
Ας τους σκοτώσουμε επιτέλους, για να μάθουν!
Αυτό που εξελίσσεται αυτές τις μέρες στην Ουκρανία, με τη δολοφονική εισβολή των ρώσων, είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να είχε συμβεί, χειρότερο ακόμα κι απ’ το κυπριακό, κι απ’ το γιουγκοσλαβικό, κι απ’ το λιβανικό, γιατί εκείνα, απλά, προηγήθηκαν. Είναι μια επανάληψη. Και η επανάληψη δείχνει ότι δεν πρόκειται να απαλλαγούμε ποτέ απ’ αυτήν την πρωταρχική επιθυμία για καταστροφή και αυτοκαταστροφή. Είτε για λόγους συμφέροντος, είτε εξ αιτίας της ιδεολογικοποίησης, είτε εξ αιτίας της μεγαλομανίας ενός αυταρχικού ηγέτη, φαίνεται ότι όσο θα υπάρχουν άνθρωποι πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη, θα εξακολουθούν να σκοτώνουν ό ένας τον άλλον και να τον καταστρέφουν. Για τα πετρέλαια; Για το φυσικό αέριο; Για την υφαλοκρηπίδα; Για το «ζωτικό χώρο»; Για τα διαμάντια; Για τη θρησκεία; Για το έθνος; Γιατί δεν γουστάρουμε τα μούτρα τους;
Πάντα θα υπάρχει μια εκλογικευμένη απάντηση η οποία θα αιτιολογεί την παράνοια. Και έτσι θα συνεχίσουμε να σκοτωνόμαστε, αφού δεν έχουμε και τίποτα καλύτερο να κάνουμε.
14°
