Τα «Open Offices» του Πασκάλ Καμπιόν κοσμούν το εξώφυλλο του New Yorker και θίγουν την ανάγκη για θέα και τη νέα εργασιακή πραγματικότητα
Οκτώ μήνες μετά την επιβεβαίωση του πρώτου κρούσματος κορονοϊού στην Ευρώπη, την μετέπειτα ραγδαία εξάπλωση της ασθένειας σε όλο τον κόσμο και τις επιπτώσεις που αυτή έφερε στην παγκόσμια οικονομία, τις επιχειρήσεις και τον τρόπο ζωής, παρουσιάστηκαν νέα μοτίβα στην εκπαίδευση και την εργασία.
Η τηλεκπαίδευση και η τηλεργασία εντάχθηκαν στην καθημερινότητά μας και έπρεπε να προσαρμοστούμε σε αυτές, προς αποφυγή του συγχρωτισμού και συνεπώς της μετάδοσης της νόσου. Τα γραφεία ανοιχτού τύπου (open plan offices) που έχουν υιοθετηθεί από πολλές εταιρείες τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και το εξωτερικό, είναι αντίθετα στην εφαρμογή του μέτρου κοινωνικής αποστασιοποίησης, με αποτέλεσμα όσοι απασχολούνται, να εργάζονται εκ περιτροπής τηρώντας τις απαραίτητες αποστάσεις ή αποκλειστικά από το σπίτι.
Οι εργασιακοί χώροι έχουν διαμορφωθεί σύμφωνα με τις προδιαγραφές που ορίζονται για ασφάλεια, όμως ακόμα και ο διαχωρισμός με πλεξιγκλάς ή οι κενές θέσεις ανάμεσα στα γραφεία, δεν μειώνουν τον κίνδυνο της νόσου. Ομως, ακόμα και με αυτή τη διαρρύθμιση, πολλές εργασιακές εγκαταστάσεις δεν έχουν θέα και αυτό έχει αντίκτυπο στην ψυχολογία όσων περνούν ώρες εκεί.
Τα γραφεία ανοιχτού τύπου είναι η θεματική του εξωφύλλου του νέου τεύχους του περιοδικού «The New Yorker» με αφιέρωμα στην τεχνολογία, που θα κυκλοφορήσει στις 28 Σεπτεμβρίου. Δημιουργός του σκίτσου με τίτλο «Open Offices» είναι ο Πασκάλ Καμπιόν, δημοφιλής εικονογράφος και animator με καταγωγή από τη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες και έδρα το Λος Άντζελες.
Το έργο του Καμπιόν έχει διαφορετικές ερμηνείες για τον κάθε θεατή, όμως όπως αναφέρεται σε πρόσφατη συνέντευξη στο New Yorker, ο καλλιτέχνης «σχεδίασε την εικόνα για να τονίσει την ανάγκη για θέα από τα παράθυρα». Στο εξώφυλλο αποτυπώνεται η νέα πραγματικότητα στην εργασιακή κουλτούρα, καθώς και μια λεπτομέρεια που εκπέμπει ελπίδα: στο κέντρο βρίσκονται μεν τα άδεια γραφεία, η μοναξιά και το μέλλον των μικρών ή μεγαλύτερων επιχειρήσεων, ταυτόχρονα όμως οι ακτίνες του ήλιου που φωτίζουν το χώρο από τα παράθυρα είναι απαραίτητες και έρχονται κόντρα στη στενάχωρη χρονική περίοδο που διανύουμε.
«Για μένα η θέα είναι ζωτικής σημασίας – μου αρέσει να μπορώ να δραπετεύω, ακόμα και νοητά. Ένα παράθυρο, μια θέα μου δίνει αυτή την ικανότητα. Έχω εργαστεί σε γραφεία χωρίς παράθυρα και επαφή με τον εξωτερικό χώρο και δεν μπορούσα να παραμείνω για μεγάλα χρονικά διαστήματα σε αυτά τα μέρη. Κάθε εργασιακός χώρος στον οποίο βρέθηκα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια είχε μια θέα», απάντησε ο Καμπιόν σε ερώτηση του περιοδικού για τη σπουδαιότητα της θέας στα σύγχρονα γραφεία.
Ο Καμπιόν είναι τακτικός συνεργάτης του διάσημου περιοδικού και τα έργα του καταγράφουν αναπαραστάσεις και συναισθήματα, βασισμένα στην επικαιρότητα. Τον Απρίλιο του 2020 κι ενώ πολλές χώρες στον κόσμο βρίσκονταν σε lockdown, ο εικονογράφος σχεδίασε το «Lifeline», εξώφυλλο με πρωταγωνιστή έναν διανομέα ο οποίος παρά τις απαγορεύσεις στην κυκλοφορία και τα αυστηρά μέτρα, δεν έχει σταματήσει να εργάζεται υπό δύσκολες συνθήκες, με φόντο την άδεια, νυχτερινή Νέα Υόρκη.
«Άρχισα να σχεδιάζω με γνώμονα τα δικά μου συναισθήματα. Ένιωσα μοναξιά, ήμουν λίγο τρομαγμένος και έχτισα μια πόλη, στηριζόμενη στη Νέα Υόρκη, από τα όσα αισθανόμουν. Ο διανομέας μετατράπηκε στον παραλήπτη (και την προσωποποίηση) των συναισθημάτων μου», είχε δηλώσει τότε.
13°
