Γεννήθηκε στις 24 Οκτωβρίου του 1981, ανήκει άρα σε αυτήν την πολύ μικρή ακόμα κατηγορία πολιτικών που γεννήθηκαν μετά το 1980, την εποχή δηλαδή που ο πρώτος του μέντορας, ο Jean-Pierre Chevènement είχε ήδη υπάρξει πολλάκις υπουργός και βουλευτής.
Ο Chevènement έχει μία μπερδεμένη ιστορία αφού προέρχεται από το σοσιαλιστικό κόμμα αλλά στις εκλογές του 2002 κατέβηκε ως υποψήφιος πρόεδρος συγκεντρώνοντας 5,33% των ψήφων με θέσεις ανακατεμένες και οπαδούς ακόμα πιο ανακατεμένους. Μιλούσε για τις αξίες της Γαλλίας, έκανε κριτική στην Ευρώπη και μάζεψε γύρω του τόσο ακροδεξιούς, όσο και ακροαριστερούς αλλά και τον γνωστό ιστορικό Max Gallo που ήταν και ο διευθυντής του γραφείου του. Αυτόν τον άντρα λοιπόν στήριζε τότε ο Philippot που μπήκε δυναμικά στην πολιτική αν και μόνο 21 ετών. Βρέθηκε στην στην ομάδα του, έγινε φανατικός υποστηρικτής του και κυκλοφορούσε με μπλουζάκια που έγραφαν «Chevènement président».
Λίγα χρόνια μετά, εντάσσεται στο Εθνικό Μέτωπο που ήδη έχει περάσει στα χέρια της κόρης του ιδρυτή του, Marine Le Pen. Γρήγορα γοητεύει την πρόεδρο που τον ορίζει επικεφαλής της καμπάνιας της για τις προεδρικές εκλογές του 2012. Στη συνέχεια γίνεται αντιπρόεδρος του κόμματος, υπεύθυνος στρατηγικής και επικοινωνίας, μία θέση που του έμαθε πολλά και τον βοηθάει ακόμα και σήμερα να χειρίζεται με ευκολία τα θέματα της δημοσιότητας και του τύπου. Μέσα σε χρόνο ρεκόρ καταφέρνει να γίνει το δεύτερο πιο προβεβλημένο πρόσωπο του ακροδεξιού κόμματος στα μέσα.
Ως χρυσό αστέρι του Εθνικού Μετώπου κατεβαίνει υποψήφιος παντού. Στις βουλευτικές του 2012 δεν καταφέρνει να εκλεγεί, ούτε όμως και στις δημοτικές του 2014. Την ίδια χρονιά όμως εκλέγεται επιτέλους ευρωβουλευτής, μία θέση που διατηρεί ακόμα και το 2015 περιφερειακός σύμβουλος. Επιχειρεί να εκλεγεί βουλευτής και το 2017 με το Εθνικό Μέτωπο αλλά με καμία επιτυχία. Στο μεταξύ όμως, του σκάει και ένα σκανδαλάκι χοντρό εκεί που δεν το περίμενε. Στις 12 Δεκεμβρίου του 2014, το περιοδικό Closer κυκλοφορεί με μεγάλο αφιέρωμα με τον τίτλο «Ναι στον έρωτα για όλους!» και σειρά φωτογραφιών του Philippot με έναν άντρα σε ρομαντικό ταξίδι για δύο στη Βιέννη και την είδηση με μεγάλα γράμματα ότι το δεξί χέρι της Le Pen είναι ομοφυλόφιλος. Το δημοσίευμα ξεσηκώνει πολλές αντιδράσεις και κάνει ακόμα και τις πιο προοδευτικές εφημερίδες να μιλούν για «επίθεση στη δημοκρατία» και για «απαράδεκτο outing». Υπέρ του εκφράζονται επίσης βουλευτές από όλα τα κόμματα ενώ ο ίδιος στην πρώτη του τηλεοπτική συνέντευξη μετά την κυκλοφορία του περιοδικού καταγγέλλει την βίαιη επίθεση στην προσωπική του ζωή και παραδέχεται ότι είναι ομοφυλόφιλος. «Το Εθνικό Μέτωπο δεν είναι gay friendly, ούτε το αντίθετο, είναι french friendly», απαντάει στον δημοσιογράφο επιμένοντας ότι δεν ήταν καθόλου δύσκολο να κάνει καριέρα στο κόμμα του παρά τις σεξουαλικές του προτιμήσεις.
Μία στάση στον Mélenchon πριν την Le Pen
Σε μία αρκετά παλιότερη συνέντευξή του περιγράφει τις πρώτες του πολιτικές ανησυχίες. «Η πρώτη μου μνήμη είναι το Μάαστριχτ, είμαι 11 ετών και υποστηρίζω το όχι» θυμάται και συμπληρώνει ότι το πέρασμα από το φράγκο στο ευρώ τον στεναχώρησε πολύ «είναι μία συναισθηματική πλευρά μου, δεν ξέρω γιατί». Στα 13 του τον τρομοκρατούν οι ιδιωτικοποιήσεις γιατί νοιώθει ότι «χάνει κάτι το κράτος». «Σε αυτήν την ηλικία είχα ήδη πολιτική σκέψη, με μία έντονη πίστη στη Γαλλία και στο κράτος της», εξηγεί.
Με βάση όλα αυτά είναι λογικό το 2005 στην μεγάλη μάχη του δημοψηφίσματος για το ευρωσύνταγμα, να συνταχθεί με το όχι. Είναι η περίοδος που έχει εγκαταλείψει τον Chevènement αλλά δεν έχει ακόμα συνδεθεί με το Εθνικό Μέτωπο γιατί δεν συμπαθεί και δεν εμπιστεύεται τον Jean Marie Le Pen. Γνωρίζει τυχαία στο τρένο τον Jean-Luc Mélenchon που είναι ακόμα μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του λέει ότι τον εκτιμάει και τον στηρίζει στην μάχη που δίνει για το όχι. Συζητούν έντονα στη διαδρομή, μάλιστα στη συνέχεια δίνει το παρόν σε μερικές εκδηλώσεις του. Διαφωνεί γρήγορα μαζί του για το θέμα της πατρίδας και του έθνους και το ειδύλλιο παίρνει τέλος.
Το 2009 γνωρίζει μέσω κάποιου κοινού φίλου την Marine Le Pen την οποία παρακολουθεί καιρό και συμπαθεί. Συναντιούνται σε ένα μπαρ πριν από μία ραδιοφωνική της συνέντευξή. Μιλούν πολιτικά και ανταλλάσσουν απόψεις για τον ρόλο του κράτους ενώ καταλήγουν να τραγουδούν αγκαλιά το «L’aigle noir» της τραγουδίστριας Barbara.
Και οι δύο ορκίζονται ότι δεν είχαν πιει γουλιά και ότι η γνωριμία τους ήταν «ένας κεραυνοβόλος φιλικός και επαγγελματικός έρωτας». Επειδή όπως λέει ο Philippot «η Marine λειτουργεί με το ένστικτο» αμέσως έδεσαν μεταξύ τους και έγιναν συνεργάτες. Έκτοτε δούλεψαν πολύ μαζί και τραγούδησαν ακόμα περισσότερο. «Μας αρέσει και τους δύο πολύ να τραγουδάμε και κάνουμε εξαιρετικά ντουέτα όταν βρισκόμαστε με παρέα», έχει πει σε συνέντευξη.
Με βάση δημοσίευμα της εφημερίδας Le Monde της εποχής, το 2015 και ενώ ο Philippot ήταν ήδη το νούμερο δύο του Εθνικού Μετώπου ασχολήθηκε και με τη χώρα μας. Συγκεκριμένα είχε αναλάβει – εκτός όλων των άλλων – να αναλύσει και να αποκρυπτογραφήσει τα πολιτικά προγράμματα των κομμάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς όπως του ΣΥΡΙΖΑ και τον Podemos της Ισπανίας. Γενικά ασχολείται με όλα και δίνει γραμμή για όλα. Όπως είχε γράψει για τον Philippot ένας ιστορικός που κυκλοφόρησε ένα βιβλίο για το Εθνικό Μέτωπο, «ποτέ ένα νούμερο δύο δεν ήταν τόσο κοντά στο νούμερο ένα στην ιστορία των κομμάτων της Γαλλίας».
Η ρήξη με το Εθνικό Μέτωπο
Μπορεί η Le Pen να εμπιστεύονταν τυφλά τον στενό της συνεργάτη, αλλά δεν συνέβαινε το ίδιο και με όλα τα υπόλοιπα στελέχη. Τα ρεπορτάζ ήδη από το 2014 θέλουν ένα μεγάλο μέρος του κόμματος να εκφράζει σε κάθε ευκαιρία την διαφωνία του κυρίως με την οικονομική πολιτική του που θεωρούσαν ιδιαίτερα κρατικίστικη. Και φυσικά πολλοί έβλεπαν με μεγάλη καχυποψία την υπερβολική του παρουσία στα μέσα. Αρκετοί μιλούσαν και για τον δύσκολο χαρακτήρα του και σημείωναν ότι ήταν ανταγωνιστικός και αγενής με τους ανθρώπους και είχε πάντα την απόλυτη λογική «μαζί μου ή εναντίον μου».
Κάπου το 2015 που η ανιψιά της προέδρου Marion Maréchal-Le Pen έχει εξελιχθεί σε βασική παίκτρια του Εθνικού Μετώπου, αρχίζει ένας υπόγειος ανταγωνισμός μεταξύ τους σε θέματα γραμμής και πολιτικής ατζέντας. Ο Philippot, εκτός του ότι έχει να αντιμετωπίσει την ισχυρή ομάδα και το μεγάλο όνομα της νεαρής Le Pen, έχει να αναμετρηθεί και με την ισχυρή γοητεία της και την έντονη δημοφιλία της μέσα στο κόμμα.
Και ενώ σε μεγάλο βαθμό έχει καταγραφεί στην κοινή γνώμη ότι ο Philippot ήταν αυτός που οδήγησε την Marine Le Pen στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2017, με την ήττα της αλλά και τα χαμηλά ποσοστά στις βουλευτικές εκλογές που ακολούθησαν βγαίνουν τα μαχαίρια. Τον κατηγορούν ότι με την γραμμή του έχασε τους συντηρητικούς ψηφοφόρους του Fillion και κέρδισε τους πολύ πιο λίγους ψηφοφόρους του Mélenchon.
Από την μεριά του, ο Philippot, παρατηρεί ότι η Le Pen αφήνει στην άκρη την έντονη αντι-ευρωπαϊκή ρητορική και προσπαθεί να καλλιεργήσει ένα πιο μετριοπαθές προφίλ. Διαφωνεί έντονα και το δηλώνει. Φτιάχνει μία δικιά του πολιτική ομάδα, τους Πατριώτες, αρχικά ως κομμάτι του Εθνικού Μετώπου για να ισχυροποιήσει, όπως υποστήριζε, την γραμμή της προέδρου. Βέβαια με βάση τον – κάπως παράδοξο - κανονισμό της ομάδας, δεν είναι αναγκαίο κάποιος να είναι μέλος του κόμματος για να μπει στους Πατριώτες. Στις 18 Σεπτεμβρίου 2017 συνεδριάζει το πολιτικό γραφείο του Εθνικού Μετώπου. Η πρόεδρος του ζητάει να επιλέξει ανάμεσα στην ομάδα του και το κόμμα και κάνει λόγο για «σύγκρουση συμφερόντων». Ο Philippot την αγνοεί. Δύο ημέρες μετά του παίρνει την αρμοδιότητα που είχε ως αντιπρόεδρος για την στρατηγική και την επικοινωνία. Την επόμενη ημέρα, ο πρώην αγαπημένος της συνεργάτης δηλώνει ότι δεν έχει καμία διάθεση να είναι «αντιπρόεδρος του τίποτα» και ανακοινώνει την αποχώρησή του από το κόμμα.
Η πορεία των Πατριωτών
Πολλοί θα σπεύσουν να πουν ότι ετοίμαζε βδομάδες την αποχώρησή του. Μαζί του φεύγουν και περίπου 30 από τα 358 μέλη του κεντρικού συμβουλίου και δύο ευρωβουλευτές, η Sophie Montel και η Mireille d'Ornano. Στις Βρυξέλλες, οι τρεις πλέον αποχωρήσαντες ευρωβουλευτές φεύγουν από την ομάδα Ευρώπη των Εθνών και των Ελευθεριών της Le Pen και μπαίνουν στην Ομάδα που προεδρεύει ο Nigel Farage.
Στις 29 Σεπτεμβρίου ανακοινώνει ότι οι Πατριώτες θα γίνουν πολιτικό κόμμα και ότι ήδη έχουν γραφτεί 3000 μέλη. Τέλη Νοεμβρίου ανακοινώνεται η στήριξη του βουλευτή José Évrard που αποτελεί και το το μοναδικό μέλος του κόμματος στην Βουλή. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο εν λόγω είχε πάει στο Εθνικό Μέτωπο (με το οποίο και εξελέγη) το 2012 μετά από δεκαετίες πορείας στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας. Οι πρώτες δημοσκοπήσεις που μετρούν τη δύναμη των Πατριωτών τους δίνουν πολύ χαμηλά ποσοστά της τάξης του 1% ή 2%. Ο φιλόδοξος νεαρός όμως δεν πτοείται. Το Σαββατοκύριακο 17 και 18 Φεβρουαρίου έγινε το ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος στην πόλη Arras, μία από τις περιοχές που καταγράφουν παραδοσιακά τα μεγαλύτερα ποσοστά εθνικιστικών και ακροδεξιών απόψεων. Το πρώτο άρθρο της Χάρτας των Πατριωτών που παρουσιάστηκε στο συνέδριο σημειώνει ότι «μόνο ένα Frexit οργανωμένο με μεθοδικότητα στη βάση του άρθρου 50 της Συνθήκης της ΕΕ θα επιστρέψει στον λαό να ξαναβρεί την ελευθερία του και στη Γαλλία να ξαναβρεί την κυριαρχία της». Ο πρωταγωνιστής του βρετανικού Brexit που τόσο θαυμάζουν οι Πατριώτες, ο Nigel Farage έστειλε χαιρετισμό σε βίντεο στο συνέδριο με τις ευχές του για καλή τύχη και καλή πορεία. «Μην αμφιβάλετε ούτε λεπτό, ακόμα κι αν πρέπει να κάνετε υπομονή, ακόμα κι αν κάποιοι σας λένε ότι είναι αδύνατον», ανέφερε ο Farage. Ο άνθρωπος που λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση των οριστικών αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος παραδέχτηκε ότι ένα από τα βασικά επιχειρήματα της καμπάνιας υπέρ της εξόδου, αυτό που προέβλεπε ότι οι 350 εκατομμύρια λίρες εβδομαδιαίως που θα εξοικονομηθούν από τις συνεισφορές στην ΕΕ μπορούν να διατεθούν στο εθνικό σύστημα Υγείας, «ήταν ένα λάθος»!
Έχει πει...
«Θαύμαζα τον Τσάβες για την θέληση του και την δύναμή του τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας του» (2013, στον θάνατο του Ούγκο Τσάβες).
«Το Κατάρ βρίσκεται πίσω από τους τζιχαντιστές που χτύπησαν το Παρίσι και χρηματοδοτεί την ισλαμική τρομοκρατία» (2015, μετά την επίθεση στο Charlie Hebdo).
«Είναι ώρα ο Ομπάμα να φύγει και ο ερχομός του Ντόναλντ Τραμπ είναι μία ελπίδα που θα βελτιώσει και τις σχέσεις με τη Ρωσία» (2016, πριν τις αμερικανικές εκλογές και με αφορμή την στάση Ομπάμα απέναντι στη Ρωσία).
«Ήμουν με τον Ντε Γκωλ πριν μπω στο Εθνικό Μέτωπο, είμαι τώρα και θα είμαι και αύριο, ότι κι αν συμβεί – έχω μάλιστα και ένα πορτρέτο του Στρατηγού στο γραφείο μου» (2012, σε εκδήλωση προς τιμήν του Σαρλ Ντε Γκωλ).
«Και το θέμα της καλλιέργειας των μπονσάι είναι σημαντικό θέμα αλλά δεν θα το κάνουμε και τόσο μεγάλο θέμα» (2016, σε ερώτηση αν η απαγόρευση των γάμων μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου είναι μεγάλο θέμα).
«Προσωπικά είμαι αντίθετος στην θανατική ποινή αλλά είμαι θετικός σε ένα δημοψήφισμα ώστε ο κόσμος να επιλέξει ανάμεσα στην θανατική ποινή και στα πραγματικά ισόβια» (2014, συνέντευξη για την τρομοκρατία).
9°
